Ετσι είναι, αν έτσι βολεύει...

Παντελής Μπουκάλας

Διοικείς µια επιχείρηση σοβαρή. Με πελατεία μεγάλη και περίπου δεδομένη. Γονική κληρονομιά; Οχι ακριβώς, γιατί δεν ήσουν ο μόνος στην οικογένεια με αρχηγικές φιλοδοξίες. Επρεπε λοιπόν να βάλεις τα δυνατά σου. Να αναζητήσεις κατεστημένους παράγοντες που να σε πιστέψουν και να επενδύσουν στο λέγειν σου (μέτριο-ξεμέτριο, αυτό έχεις) τις... προσδοκίες τους για το κοινό καλό·

το μόνο που υπάρχει, ως γνωστόν. Να συμμαχήσεις με ανθρώπους της πιάτσας, αφήνοντας όμως να διαδίδεται η φήμη ότι δεν τους έχεις σε εκτίμηση αλλά πείθεσαι από την ανάγκη, όπως κοτζάμ θεοί. Τέλος, να διαλέξεις από τον στενότερο των κύκλων σου, από συγγενείς και οικογενειακούς φίλους, ανθρώπους της απόλυτης εμπιστοσύνης σου για τις πιο λεπτές δουλειές.

Εως εδώ τίποτε περίεργο. Αυτοί είναι οι νόμοι της Αγοράς, της δέκατης τρίτης και ισχυρότερης θεάς του Ολύμπου. Τα παράδοξα αρχίζουν σε μια στιγμή που όλα δείχνουν πως ηγεμονεύεις πια δίχως αντίπαλο, ή τέλος πάντων δίχως σοβαρό κίνδυνο να χάσεις την πρωτοκαθεδρία. 

Δημοσκόποι και σοφιστές σε δοξάζουν. Οι ομιλίες σου σε διάφορα φόρα εκθειάζονται με επίθετα που θα επιστρατεύονταν αν βρίσκαμε περγαμηνή με γραμμένη πάνω της άγνωστη δημηγορία του Περικλή. Ακόμα και οι αποτυχίες σου ιστορούνται σαν θρίαμβοι.

Ολα αυτά δημιουργούν σ’ εσένα και στα δεξιά σου χέρια την πεποίθηση ότι είστε πλέον υπεράνω οποιουδήποτε ελέγχου, και ότι καμία κριτική της δράσης σας δεν είναι νοητή και νόμιμη. Τότε ακριβώς ένα από τα δεξιά σου χέρια, που για να το βάλεις στη δούλεψή σου εκτέθηκες, γιατί η δεξιοσύνη του δεν ήταν επαρκής, αυτονομείται. 

Ο υποτακτικός αυτενεργεί. Αυτοσχεδιάζει. Για να σου ανταποδώσει την ευεργεσία ο Βραχυλιόντας, αυτό είναι το παρανόμι του, φοράει ρεπούμπλικα, προμηθεύεται μια εφημερίδα, κοτσάρει μουστάκι μεταμφίεσης και τρυπώνει παντού, για να κρυφακούσει εχθρούς και φίλους. Και να στρώσει στο χαρτί όσα πιάνει με τ’ αυτί. Οχι με κακό σκοπό. Θέλει να γράψει μυθιστόρημα κατασκοπείας. Με ίντριγκα, σασπένς και πατριωτισμό. Και να σου το αφιερώσει.

Κάποια στιγμή, όμως, το παράκανε. Τον μυρίστηκαν, όταν χώθηκε να μάθει τι σόι προϊόν θα έβγαζε στην αγορά υπό τη νέα διεύθυνσή της μια παλιά επιχείρηση. Το λογοτεχνικό του επιχείρημα δεν το πήρε κανείς στα σοβαρά. Και τώρα; «Σταυρωθήτω». Κρίμα. Ετσι θάβονται τα ταλέντα στον άδικο τόπο μας.

Τι; Μα ναι. Πάσα ομοιότης με πρόσωπα και πράγματα είναι αντικειμενικά τυχαία...

Καθημερινή