Δεν είναι «τόπι» (που λένε ειρωνικά), είναι μπάλα, αυτό που μας γοητεύει από τα παιδικά μας χρόνια –από τα χρόνια της αλάνας– έως τον τελικό τού Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Όχι μόνο αυτόν τον εντυπωσιακά όμορφο τελικό τού Κατάρ, αλλά κάθε τελικό. Αλλά ο συγκεκριμένος, τούτης της Κυριακής, ήταν... ποδοσφαιρική ζωγραφιά ασύλληπτης αγωνιστικής ωραιότητας. Με ανατροπές στο σκορ, με χαμένες ευκαιρίες λίγο πριν από την εκπνοή τού 120λεπτου, με παράταση, με πέναλτι, με πάθος.
Ένα παιχνίδι που στις οικογένειες άρχισαν να το βλέπουν κυρίως άνδρες, αλλά σιγά σιγά το μαγνητικό πεδίο της οθόνης, που ολοένα μεγάλωνε από τη μαγεία που εξελισσόταν, έφερνε από τις άλλες γωνιές του σπιτιού τις γυναίκες –ακόμα και τα παιδιά– για να δουν το θρίλερ που εξελισσόταν. Και στο τέλος τις καθήλωσε.
Το Κατάρ ούτε να είχε πληρώσει για να προκύψει τέτοια ομορφιά με το Αργεντινή-Γαλλία 3-3! Αλλά ούτε και να είχε λαδώσει όλα τα δαιμόνια για να βγει αυτό το συναρπαστικό Μουντιάλ –συναρπαστικό σχεδόν στο σύνολό του.
Γι΄ αυτό αγαπάμε το ποδόσφαιρο από τα γεννοφάσκια μας. Χωρίς, βέβαια, αυτή η αγάπη να μας κάνει να ξεχνάμε τους νεκρούς του ποδοσφαίρου. Του Χέιζελ, του Χίλσμπορο, του Περού, φυσικά της δικής μας Θύρας 7 και πολλών άλλων. Όπως δεν ξεχνάμε ότι για να στηθεί αυτό το πανέμορφο Μουντιάλ χάθηκαν πάνω από εξίμισι χιλιάδες δυστυχισμένοι.
Μπροστά σε αυτές τις ανθρώπινες ζωές όλες οι ομορφιές θολώνουν και μαυρίζουν. Καμιά Καϊλή με δηλώσεις για την εργασιακή… αναβάθμιση του Κατάρ δεν μπορεί να τις φωτίσει...
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου