Κινεζική εξίσωση...

Για τον Μπάιντεν, η διατύπωση μιας συνολικής στρατηγικής απέναντι στην Κίνα είναι μια πολύ δύσκολη πολυπαραμετρική εξίσωση.

Λίγο μετά τη συνάντηση Μπάιντεν - Σι στο Μπαλί, όπου οι δύο ηγέτες συμφώνησαν να... αναζητήσουν ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο εντός του όποιου θα ξεδιπλώνεται ο ανταγωνισμός τους, χωρίς όμως να κλιμακωθεί σε σύγκρουση, ξέσπασε το κύμα διαμαρτυριών στις μεγάλες πόλεις της Κίνας για τη σκληρή κατασταλτική εφαρμογή μέτρων που υπηρετούν τον στόχο zero Covid.

Στην περίπτωση που συνεχιστούν και κλιμακωθούν οι διαμαρτυρίες, είναι βέβαιο ότι το Πεκίνο θα ακολουθήσει σκληρή καταστολή θέτοντας τον Λευκό Οίκο μπροστά σε ένα άβολο δίλημμα:

● Να υιοθετήσει μια παρεμβατική ρητορική ακυρώνοντας την όποια πρόοδο καταγράφηκε στο Μπαλί;

● Να κρατήσει αποστάσεις και να βρεθεί στο στόχαστρο τόσο των «γερακιών», που θέλουν επίδειξη πυγμής στην Κίνα, όσο και του ετερόκλητου συνασπισμού που θέλει εξωτερική πολιτική με αρχές;

Η αναγόρευση της Κίνας σε στρατηγικό αντίπαλο των ΗΠΑ δεν οδηγεί αυτόματα σε επένδυση στην αποσταθεροποίησή της.

Οπως ακριβώς η διατλαντική σχέση δεν αποτρέπει τις ΗΠΑ από την υιοθέτηση επιλογών επιθετικής εμπορικής πολιτικής προς τους Ευρωπαίους εταίρους.

Αντίπαλοι και εταίροι της Κίνας συμφωνούν τουλάχιστον σε ένα πράγμα: στο ότι το Πεκίνο θα διαδραματίσει ρόλο-κλειδί στην παγκόσμια ανάκαμψη λειτουργώντας σαν ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας.

Το ερώτημα είναι αν την παραπάνω προοπτική την προσυπογράφει έστω και εν μέρει και με επιφυλάξεις η κυβέρνηση Μπάιντεν στο όνομα της αποφυγής εγκλωβισμού του πλανήτη σε μια ύφεση μακράς διαρκείας.

Αν ο Λευκός Οίκος θεωρήσει τη σημερινή ή την όποια μελλοντική κοινωνική και πολιτική διαμαρτυρία στην Κίνα όχι ως κίνδυνο αλλά ως ευκαιρία να βραχυκυκλώσει την προβολή ισχύος του Πεκίνου στη διεθνή σκηνή, τότε θα υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ενός ανεξέλεγκτου παγκόσμιου ντόμινο αποσταθεροποίησης.

Ο Μπους ο πρεσβύτερος όχι μόνο κράτησε αποστάσεις από την κρίση διάλυσης της ΕΣΣΔ, αλλά και από την αιματηρή καταστολή στην πλατεία Τιεν Αν Μεν, προφανώς γιατί φοβόταν ότι αν ο ανταγωνιστής σου και πολύ περισσότερο ο αντίπαλός σου αμφισβητείται εκ των έσω, τότε είναι πολύ πιο επιρρεπής σε τυχοδιωκτισμούς εκτός συνόρων.

Τούτων λεχθέντων, αν στο παρελθόν οι ΗΠΑ έπαιζαν εκ του ασφαλούς με την αποσταθεροποίηση των αντιπάλων τους, σήμερα τα δεδομένα είναι διαφορετικά.

Από το 2000 και μετά οι ΗΠΑ είναι όλο και περισσότερο μια διχασμένη χώρα, η εσωτερική αποσταθεροποίηση της οποίας υποθηκεύει την παγκόσμια ηγεμονική πρωτοκαθεδρία της.

Γιώργος Καπόπουλος

efsyn.gr