Ατενίζοντας το μέλλον...

Εν αρχή ην ο Λόγος! (Ο αντίλογος ήρθε πολύν καιρόν μετά...)

Εκεί, λοιπόν, στις αρχές, καθόταν ο Λόγος μοναχός του και κράταγε την κεφάλα του, να μην του πέσει. Από το πολύν το μπούρου μπούρου και το σκέψου σκέψου, είχε γίνει σαν στουπέτσι και κάπως τον βάραινε. Μόλις είχε... πάρει να χαράζει, ωραία χρώματα είχε η Ανατολή, μα το πρόσωπο του Λόγου σαν πολλά μουσκιωμένο ήταν: από τη μια έβλεπε τα χρώματα και χαιρόταν (καθώς ο ίδιος είχε γεννηθεί στης Ανατολής τα μέρη, μια φορά κι έναν καιρό) κι από την άλλη έβλεπε κάτι τσιμέντα πάνω σε κάτι αρχαία και κάτι άλλα τσιμέντα γύρω γύρω και ακόμα περισσότερα τούβλα και τσιμεντόλιθα ολούθε (ανθρώπους τούς έλεγαν) και κάπως του ερχόταν μια ανακατωσούρα. Αναρωτιόταν αν έπρεπε να μην είναι αυτός στην αρχή, αλλά στο τέλος, μπας και σωζόταν κάτι τελικά. Μα το κακό είχε γίνει...

Εν αρχή ην ο Λόγος! (Ο αντίλογος ήρθε πολύν καιρόν μετά...)

Κοίταζε, λοιπόν, τα δημιουργήματά του ο Λόγος, ενούνιζε, ενούνιζε, μα σε συμπέρασμα που να του κάθεται καλά στο στομάχι, να καταλήξει δεν! Στην Ελλάδα ήταν, κάπως κοντά του την ένιωθε λόγω Λόγου, αλλά και πάλι δεν! «Μωρέ, τι λάθος έκαμα;» μονολογούσε. «Μύθους τούς έδωκα κι αυτοί κατέληξαν να πιστεύουν παραμύθια της Χαλιμάς. Θέατρο τούς έδωκα κι αυτοί κατέληξαν να το υποβιβάζουν σε επίπεδο ανεκπαίδευτου. Τραγωδίες και κωμωδίες τούς βοήθησα να γράψουν, μα τραγωδίες ζούνε και κωμικοτραγικούς τύπους ψηφίζουν. Την αλήθεια τούς έδειξα, τηλεόραση βλέπουν. Μήπως τελικά δεν είναι αυτός ο περιούσιος λαός μου; Βρε, λες να κάνω νέα ανάθεση;».

Τι να του πεις τώρα ελόγου του, μου λες; Που μαθήματα από τον Μητσοτάρχα πρέπει να πάρει, να δει τι σημαίνει «απευθείας αναθέσεις»! Που να φέρνουν και αποτέλεσμα. Οχι προς όφελος του λαού φυσικά. Αλλά από πότε μας ένοιαξε ο λαός, να μας νοιάξει και τώρα; Είδαμε τι έγινε και τω καιρώ εκείνω...

Τω καιρώ εκείνω, δεν είχε τι να κάμει ο Θεός κι άρχισε να παραδίδει μαθήματα καλλιτεχνικών (σαν αυτά που έκοψε η Ν.Δ. από τα σχολεία και καλά τους έκανε!): «Εν αρχήν, παίρνετε λίγη λάσπη. Εν συνεχεία, την πλάθετε...». Τσουπ, να σου ένας Αδάμ. Καλοβγαλμένος Του βγήκε, είπε να συνεχίσει. Κάνει έτσι, βγάζει ένα πλευρό του Ανταμ, σκούζει ο άλλος απ’ τον πόνο, καμία σημασία δεν του δίνει ο εν Λόγω, και τσουπ - έτοιμη κι η Ευούλα! «Κύριε, λείπει ένα κομματάκι», του λέει ο λαβωμένος. «Δεν είναι κομματάκι ηλίθιε! Κόμματος είναι», του απαντάει ο Κύριος. «Ενα σου λέω», συνεχίζει, «τα εξής δύο: όλα μπορείτε να τα φάτε, μόνο μακριά απ’ τα μήλα. Οσο για το... άλλο, αν θες να λέμε “καλημέρα” και να μη γενούμε από δυο χωριά χωριάτες, δεν θα βάλεις τίποτα εκεί που μπαίνει. Γιατί από εκεί που θα το βάλεις εσύ, θα βγει ο άλλος. Ανθρωπο θα τον πούνε και καλό από δαύτον δεν θα δεις! Είναι να μη βγει. Ετσι και βγει, φασκελοκουκούλωστα!». «Νο πρόβλεμ μάι φρεντ», του λέει σε άπταιστα αραμαϊκά ο Αδάμ. «Καταρχάς, προτιμώ τα πορτοκάλια. Και σ’ το υπόσχομαι, από εκεί που μπαίνει το δικό μου, τίποτε της Εύας δεν θα βγει!».

Μια που το ’πε, δυο που δεν το ’κανε. Και μήλα έφαγε (ένεκα που η Εύα τον απείλησε πως θα τον πάει σε κινέζικο) και παιδιά έκανε (ένεκα που μπέρδεψε τις τρύπες το στουρνάρι!). Κλασικός γιος: «Μ’ έφτιαξες; Θα πληρώσεις!» είπε στον Πατέρα του μετά. Αλλά κι ο άλλος, κλασικός πατέρας: ζαμάν φου! Μια χαρά συνέχισε να ζει τη ζωή του, εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Αλί σε μας που μείναμε αμανάτι του Αδάμ. Τι να κάνει και ο Λόγος; Πόσα να πει, τι ν’ αλλάξει; Βράσ’ τα Χαράλαμπε και βάστα Παντελή μου...

Τίποτα, τίποτα. Με τούτα και με κείνα, σε κανέναν δεν μπορώ να έχω εμπιστοσύνη. Το αποφάσισα: τη νέα χρονιά θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου: θα γράψω γράμμα στον Αϊ-Βασίλη!

Νόρα Ράλλη