Μέσα από το ειδύλλιο Βανδή – Μπισμπίκη...

...ή μάλλον τη θεαματική επιτέλεσή του στα ΜΜΕ, η παρακμάζουσα (ηλικιακά, οικονομικά, πολιτισμικά) Ελλάδα ξαναζεί τα περασμένα μεγαλεία της. 

Αναβιώνει νοσταλγικά την ηρωική δεκαετία του ’90, την εποχή της αχαλίνωτης απόλαυσης που είναι και η εποχή της... νεότητας των πρωταγωνιστών, αλλά και των «καταναλωτών» του ειδυλλίου.

Η άλλοτε λαϊκοπόπ σταρ, στο λυκόφως της καριέρας της, ξαναζεί τον έρωτα με τον «ατίθασο» ηθοποιό. Έρωτα όμως αυθεντικό, παθιάρικο, μ’ ένα αρσενικό «παλαιάς κοπής», που αναβλύζει βαρβατίλα, αφού δεν τον έχει «εκθηλύνει» η πολιτική ορθότητα και η πάλη κατά της τοξικής αρρενωπότητας. 

Εξ ου και αποσπά τον θαυμασμό ακόμα και μαχητικών φεμινιστριών. Η επιθυμία άλλωστε πηγάζει από το σκοτεινό βασίλειο του ασυνείδητου, σπάνια υποτάσσεται στην εκάστοτε κοσμοθεωρία.

Τώρα δε που μπήκε στο στόχαστρο του κράτους, ως ανυπότακτος θεριακλής στα μπουζούκια, ο πληθωρικός Μπισμπίκης μετατράπηκε άθελά του και σε σύμβολο αντίστασης. Γκολ από τα αποδυτήρια, η αυταρχική εξουσία δεν έχει καμία τύχη απέναντι στην υπερχειλίζουσα λίμπιντο.

Αλλά το θέαμα έχει και κάτι το θλιβερό, προδίδει το πέρασμα του χρόνου, υπενθυμίζει στους «καταναλωτές» ότι τα καλύτερα είναι πίσω τους και η απόπειρα αναβίωσής τους καταλήγει αναπόφευκτα κωμικοτραγική. Νοσταλγία σημαίνει πόνος της επιστροφής – εδώ στη χαμένη νεότητα. Κυριολεκτικά πονάει να τους βλέπεις.

Το ειδύλλιο Βανδή – Μπισμπίκη είναι ο στεναγμός του συμβιβασμένου μεσόκοπου, η καρδιά μιας άκαρδης ηλικίας, η ψυχή των άψυχων γηρατειών. Είναι το όπιο της πασοκικής Ελλάδας

Dimitris Tsirkas (FB)