Τώρα η συζήτηση, όχι μετά τις κάλπες...

Τάσος Παππάς

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει ότι ο στόχος του κόμματός του είναι η αυτοδυναμία. Είτε στις πρώτες εκλογές (αδύνατο), είτε στις δεύτερες εκλογές (δύσκολο), είτε στις τρίτες εκλογές τις οποίες δεν έχει αποκλείσει. 

Προφανώς του είναι αδιάφορο ότι η χώρα θα μπει σε παρατεταμένη περίοδο αστάθειας. Κι... ας μας έχει πει ότι δεν τη συμφέρει γιατί καραδοκούν οι προαιώνιοι εχθροί του έθνους. 

Υποστηρίζει πως η αυτοδύναμη Ελλάδα πάει πακέτο με την αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Διαφορετικά, θα μπλέξουμε σε περιπέτειες. Και όταν λέει περιπέτειες, εννοεί μια κυβέρνηση στην οποία δεν θα συμμετέχει το κόμμα του.

Η αλήθεια είναι ότι τον ενδιαφέρει μόνο η παραμονή του στην εξουσία. Ξέρει ότι αν βρεθεί στην αντιπολίτευση, ακόμη κι αν έχει κερδίσει τις εκλογές, θα αρχίσουν τα όργανα στο κόμμα του, οι δελφίνοι θα ανοίξουν βηματισμό, θα πυκνώσουν οι τάξεις των διαφωνούντων και ενδεχομένως θα ξεκινήσουν διαδικασίες διερεύνησης των πολλών ύποπτων υποθέσεων (πολιτικών και οικονομικών) στις οποίες εμπλέκονται αυτός, στενοί συνεργάτες του (πρώην και νυν), διάφοροι... ανοιχτοχέρηδες υπουργοί του, θα απειληθεί το σύστημα που έχει χτίσει και θα βγουν στη φόρα οι παρακρατικές και παρασιτικές παραφυάδες του.

Ξέρει ότι με το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται να συνεργαστεί. Το σκάνδαλο των υποκλοπών είναι το μεγάλο εμπόδιο. Ο ίδιος το επιθυμεί διακαώς, αλλά δεν το θέλουν οι περισσότεροι στη Χαριλάου Τρικούπη. Και γι’ αυτό οργανώνει εκστρατεία δυσφήμησης της ηγεσίας του, ελπίζοντας ότι θα προκαλέσει ρήγματα που θα κλονίσουν τη συνοχή του. Βεβαίως θα καλωσορίσει και θα ανταμείψει όσους/ες αποφασίσουν να φύγουν από το ΠΑΣΟΚ και να προσχωρήσουν στο κόμμα του. Είναι γενναιόδωρος με τους αποστάτες. Το έχει αποδείξει.

Στη λεγόμενη δημοκρατική παράταξη τα πράγματα είναι κάπως μπερδεμένα. Ο Αλέξης Τσίπρας μιλάει συνεχώς για προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας. Εχει αποσύρει από τη δημόσια συζήτηση την άποψή του ότι δεν θέλει να είναι πρωθυπουργός των ηττημένων (δηλαδή στην περίπτωση που μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση με κόμμα-κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ κι ας έχει τερματίσει δεύτερος). Εξαπολύει επιθέσεις φιλίας στο ΠΑΣΟΚ και θέτει τους προγραμματικούς όρους.

Για την ώρα ο Νίκος Ανδρουλάκης επιμένει στις τρεις προϋποθέσεις που έχει βάλει: ενίσχυση του κόμματός του, πρόγραμμα με σοσιαλδημοκρατικό προσανατολισμό, πρωθυπουργός πρόσωπο κοινής αποδοχής. Θέλει κυβέρνηση από τις πρώτες εκλογές, αρνείται όμως να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια κεντρικός πόλος του δικομματισμού, αλλά ένα κόμμα-μπαλαντέρ, χρήσιμο μεν, ρυθμιστικός παράγοντας, αλλά όχι σε δεσπόζουσα θέση. 

Και τα δύο κόμματα αποφεύγουν να μπουν σε συζήτηση επί της ουσίας. Προσπαθούν να «τσιμεντώσουν» τα ακροατήριά τους. Δίνουν ραντεβού για μετά τις εκλογές. Το τελευταίο διάστημα είχαμε από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δύο παρεμβάσεις που προκάλεσαν αίσθηση.

Ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος με άρθρο του στην «Εποχή» (23-12-2022) επισήμανε ότι «χωρίς ένα δημοκρατικό μέτωπο δεν θα πειστούν οι διστακτικοί πολίτες, αυτοί που δίνουν με την ψήφο τους το ελάχιστο για να γείρει η ζυγαριά. Εδώ ερχόμαστε στο πρόβλημα ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα αυτό, που δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε την ιστορία και τις σημερινές του αντιφάσεις, χρειάζεται για την πολιτική αλλαγή. Δεν πρέπει να διαλυθεί. 

Χρειάζεται επίθεση φιλίας, και στη βάση και στην κορυφή, και ταυτόχρονα εγγυήσεις ότι θα διαθέτει τον δικό του χώρο ανάπτυξης. Οι παρακολουθήσεις αλλά και άλλα ζητήματα ανέδειξαν μια σημαντική σύγκλιση. Αυτή πρέπει να διευρυνθεί με κοινές επιτροπές όπου είναι δυνατό, αλλά και με συνεννοήσεις κορυφής». Σιωπή από τη Χαριλάου Τρικούπη. Αμηχανία στην Κουμουνδούρου.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο επικεφαλής του Πολιτικού Σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μπίστης με κείμενο του στο iedeiseis: «Ομως ένα μίνιμουμ κοινά αποδεκτών στόχων, επιβάλλεται από τώρα να ιχνηλατήσουμε. Δεν είναι ανάγκη αυτό να γίνει από κομματικές αντιπροσωπείες, ούτε να εκδοθούν κοινά ανακοινωθέντα. 

Υπάρχει το ΙΣΤΑΜΕ, το Ιδρυμα Νίκος Πουλαντζάς, κινήσεις, ομάδες πρωτοβουλίας, διανοούμενοι που κινούνται κοντά ή στο ενδιάμεσο των δύο χώρων. Για να δούμε επί της ουσίας τι είναι σοσιαλδημοκρατικό και προοδευτικό. Και να ξέρει από τώρα ο πολίτης πού πάνω κάτω θα κινηθεί μια προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας».

Τα δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ λένε τα αυτονόητα. Για να έχει τύχη μια κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει τα δύο κόμματα να έχουν εγκαίρως καταλήξει αν μπορούν να συνεννοηθούν. Να μάθουν αυτά και να ξέρουν οι πολίτες ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές που δεν γίνεται να παραβιαστούν, πού υπάρχουν περιθώρια για συμβιβασμούς, ποιοι θα είναι οι μακροπρόθεσμοι στόχοι μιας προοδευτικής κυβέρνησης, ποιες μεταρρυθμίσεις και σε ποια πεδία πρέπει να γίνουν σε πρώτο χρόνο, ποιες πολιτικές της Δεξιάς θα ακυρώσουν. 

Κι αυτό είναι αναγκαίο να γίνει τώρα, όχι μετά τις εκλογές. Εστω σε ανεπίσημο επίπεδο. Θα το τολμήσουν; Δύσκολο. Φοβούνται τη χαλαρή ψήφο.