Ξέρω πως για τον Διακογιάννη θα μιλήσουν πολλοί, θα πουν τα καλύτερα, όχι αδίκως. Τον Διακογιάννη, σταρ της δημοσιογραφίας κι όχι μονάχα της αθλητικής, τον άνθρωπο που ο Κηλαηδόνης σκέφτηκε όταν σκάρωσε εκείνο το στιχάκι που αποθέωνε το τελετουργικό του ποδοσφαίρου και κατέληγε… πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή!
Διότι για τον πολύ κόσμο ο Διακογιάννης ήταν ο... φωτεινός παντογνώστης του ποδοσφαίρου και του κλασικού αθλητισμού. Εκείνα που κρατούσε για τους κοντινούς του ανθρώπους ήταν τα εκτός του Παναθηναϊκού, της Ρεάλ, του Πούσκας, του Μπόμπεκ, του Δομάζου, του Καμάρα. Ηταν η αγάπη του για την όπερα και τη Μαρία Κάλλας, ήταν η λατρεία του για το γαλλόφωνο τραγούδι (chanson) και τον Ζακ Μπρελ, απότοκο της γαλλικής του διαπαιδαγώγησης από τη Γαλλίδα μητέρα του Οντέτ, ήταν ο θαυμασμός του για τον Φρανκ Σινάτρα, ήταν το κέφι του στις ταπεινές ταβέρνες που ίσως δεν ταίριαζαν στον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του, ήταν η πρέφα και το μπριτζ που ανταγωνιζόταν τα φιλαράκια του τα τρίδυμα.
Μα πάνω απ’ όλα ήταν η αγάπη του για τις γυναίκες. Και είχε πολλές γύρω του ο αθεόφοβος. Τις νόμιμες! Τη Βαρβάρα, που του στάθηκε βράχος στις δύσκολες στιγμές του και που είχα το προνόμιο να με αποκαλεί τον γιο που δεν είχε. Την αγαπημένη μου Ρίκα, την κόρη της Βαρβάρας που τη μεγάλωσε από βρέφος, την κόρη του. Και την Οντέτ, τον καρπό του έρωτά του με τη Βαρβάρα, που της έδωσε το όνομα της μητέρας του.
Α, υπήρξε κι ένας άνδρας στη ζωή του που μελαγχολικά μου υπενθύμιζε πως του λείπει λόγω της απόστασης που τους χώριζε. Ο γιος του από τον πρώτο του γάμο στη Γαλλία, όταν σπούδαζε μουσική και δημοσιογραφία, ο Μισέλ, ο Μιχάλης όπως τον αποκαλούσε.
Αυτός ο άνθρωπος, με τις χάρες και τις αδυναμίες του, με το ουισκάκι του και το άφιλτρο Ζιτάν να χτυπάει άτσαλα τα πλήκτρα της γραφομηχανής του, θα μείνει αξέχαστος…
Γιώργος Παχάκης
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου