Στην κοινωνία, και όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, ο κόσμος επιλέγει να ψηφίσει με τα λάθος κριτήρια και η υπόθεση Καϊλή είναι το αποτέλεσμα. Δυστυχώς, όχι για πρώτη φορά η «γκλαμουριά», το «λέι άουτ», η λαμπρότητα, η εμφάνιση παίζουν βασικό ρόλο στα... κριτήρια επιλογής ενός/μιας πολιτικού.
Αλλά και η νιότη! Πόσα παιδιά-θαύματα έχει επιτέλους αυτή η χώρα έτοιμα να λύσουν στα 25 τους τα προβλήματα των πολιτών και να τη διασώσουν, χωρίς να έχουν δημιουργηθεί πρώτα προσωπικά;
Να έχουν μια πορεία ζωής, βρε αδερφέ, για εμπειρία, ενδεχομένως να έχουν δημιουργήσει μια οικογένεια (να ξέρουν πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί), μια επαγγελματική σταδιοδρομία με τα πάνω της και τα κάτω της… Ωστε να μην έχουν ανάγκη να δημιουργούν πια για τον εαυτό τους αλλά να έχουν πηγαία και αυθεντική διάθεση πολιτικής-κοινωνικής προσφοράς;
Οταν κάποιος πάει να πολιτευτεί στα 22 και στα 25 στην κεντρική πολιτική σκηνή ή στην Ευρωβουλή, φέρ' ειπείν, δεν έχει εξασφαλίσει τα προς το ζην πρώτα πρώτα, άρα τι πάει να κάνει εκεί; Να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των χιλιάδων που τον ψήφισαν ή τα δικά του;
Προφανώς η νεολαία πρέπει να έχει τη φωνή της παντού, τους αυθεντικούς εκπροσώπους της, αλλά εδώ πάει να χαθεί το μέτρο. Αλλο να 'χεις κι έναν 20άρη σε μια κοινοβουλευτική ομάδα κι άλλο αυτό που συμβαίνει. Εχουν γεμίσει τα μικρά και μεγάλα Κοινοβούλια (δήμοι, περιφέρειες κοκ) από πολιτικά πεταχταρούδια με πολλά κιλά ανεξέλεγκτης φιλοδοξίας, ενίοτε θράσους και κυρίως πείνας να ανέλθουν, να κονομήσουν και να δοξαστούν.
Κι αυτό ισχύει για όλους τους πολιτικούς χώρους...
Νίκος Φωτόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου