Να παραπλανήσει για το γεγονός ότι νομοθετεί τη συγκάλυψη μέσω του περιβόητου νομοσχεδίου για τις αλλαγές στο θεσμικό... πλαίσιο για τη λειτουργία της ΕΥΠ προσπαθεί η κυβέρνηση και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ψευδείς ισχυρισμούς για να θολώσει τα νερά γύρω από τις μεθοδεύσεις της.
Ο χθεσινός απολύτως ψευδής ισχυρισμός του μεγάρου Μαξίμου αφορούσε το εξής: Παραδέχτηκε μεν –διά του κυβερνητικού εκπροσώπου Γιάννη Οικονόμου– ότι με το νέο νομοσχέδιο απαγορεύει στα θύματα των υποκλοπών για λόγους «εθνικής ασφάλειας» να μάθουν τους λόγους της παρακολούθησής τους, επιτρέποντας μόνο να μάθουν ότι παρακολουθούνταν και για ποιο χρονικό διάστημα (έπειτα από τρία ολόκληρα χρόνια και ύστερα από απόφαση τριμελούς οργάνου), αλλά ισχυρίστηκε ότι δήθεν αυτό προβλεπόταν και στο πλαίσιο που ίσχυε πριν από τη διαβόητη κυβερνητική τροπολογία του 2021.
Ειδικότερα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ισχυρίστηκε χθες ότι «δεν υπήρχε ούτε στο προηγούμενο πλαίσιο η δυνατότητα, η διάταξη ή η πρόβλεψη, εφόσον επρόκειτο για λόγους εθνικής ασφάλειας, να ενημερωθεί το πρόσωπο που παρακολουθούνταν ποιος είναι ο λόγος της εθνικής ασφάλειας για τον οποίο παρακολουθείται. Δεν υπήρχε ποτέ τέτοιο ζήτημα στο θεσμικό πλαίσιο, ούτε έχει θέσει ποτέ κανείς τέτοιο ζήτημα. Αυτό που θα γίνεται είναι ότι, μετά την παρέλευση της τριετίας, από μια επιτροπή που θα αποτελείται από τον διοικητή της ΕΥΠ ή της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας –εκείνη την περίοδο, την περίοδο που εξετάζεται το αίτημα–, από τον αντίστοιχο εισαγγελέα –πάλι εκείνη την περίοδο– και από τον επικεφαλής της Αρχής, θα δίνεται μια απάντηση εάν παρακολουθούνταν για λόγους εθνικής ασφάλειας και ποιο χρονικό διάστημα».
Πάμε να δούμε τώρα τι στ’ αλήθεια ίσχυε πριν. Στο άρθρο 5 παρ. 9 του νόμου 2225/1994 προβλεπόταν ότι η ΑΔΑΕ (και όχι βέβαια ένα τριμελές όργανο με τη συμμετοχή του ίδιου του διοικητή της ΕΥΠ και του εισαγγελικού λειτουργού που εξέδωσε τη διάταξη, όπως πάει να γίνει τώρα από την κυβέρνηση) μπορούσε «μετά τη λήξη του μέτρου της άρσης να αποφασίζει τη γνωστοποίηση της επιβολής του μέτρου αυτού στους θιγόμενους». Η γενική αυτή διατύπωση (χωρίς την περιοριστική λέξη «μόνο») καθιστά σαφές ότι ο θιγόμενος είχε το δικαίωμα να λάβει γνώση της εισαγγελικής διάταξης μέσω της οποίας επιβλήθηκε το μέτρο (προκειμένου να μπορεί να ελεγχθεί η νομιμότητά της) και του συνόλου των στοιχείων του φακέλου.
Μετά ήρθε το 2021 η κυβέρνηση Μητσοτάκη να φέρει τη διαβόητη τροπολογία (άρ. 87 του νόμου 4790/2021) που απαγόρευσε με αναδρομική ισχύ τη δυνατότητα γνωστοποίησης των υποκλοπών στους θιγόμενους που παρακολουθούνταν για λόγους «εθνικής ασφάλειας». Και τώρα το νέο νομοσχέδιο για το θεσμικό πλαίσιο της ΕΥΠ που η κυβέρνηση έχει θέσει στη δημόσια διαβούλευση προβλέπει (άρθρο 4 παρ. 7) ότι «στην περίπτωση που αποφασισθεί η ενημέρωση, το καθ’ ου η άρση πρόσωπο ενημερώνεται μόνο για την επιβολή του περιοριστικού μέτρου και για τη διάρκειά του».
Αν ήδη από το προηγούμενο πλαίσιο ίσχυε ότι ο θιγόμενος δεν είχε το δικαίωμα να μάθει τους λόγους της παρακολούθησής του, τότε γιατί τώρα η κυβέρνηση ένιωσε την ανάγκη να προσθέσει αυτή τη μικρή λεξούλα στη διατύπωση, τη λέξη «μόνο»; Μα ασφαλώς για να περιορίσει το πεδίο γνωστοποίησης που υπήρχε πριν, μόνο στην πραγματοποίηση της παρακολούθησης και στη διάρκειά της. Και έτσι ενώ το σχετικό δικαίωμα ενημέρωσης παρέχεται ακριβώς για τη δικαστική προστασία του θιγόμενου, αυτός (εφόσον η ενημέρωσή του εγκριθεί τρία χρόνια μετά από το τριμελές όργανο) δεν θα μπορεί να ενημερωθεί ούτε καν για το περιεχόμενο της πράξης την οποία πρόκειται να προσβάλει, δηλαδή για τους λόγους της παρακολούθησής του και τα υπόλοιπα στοιχεία...
Γιάννης Μπασκάκης
Η Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου