Η καθημερινότητα του φόβου...

Θανάσης Καρτερός

Τρομάζουν η έκταση και το βάθος του κυκλώματος των υποκλοπών, που σιγά-σιγά, ντοκουμέντο-ντοκουμέντο, η δημοσιογραφική έρευνα ανασύρει στο φως από τα υπόγεια του παρακράτους. Η παγερή περιφρόνηση στο Κράτος Δικαίου, η κακοποίηση κάθε έννοιας Δημοκρατίας, το λιντσάρισμα δικαιωμάτων, προσωπικής ζωής και ανθρώπων, οι πρακτικές που παραπέμπουν στον «Νονό» του Κόπολα και όχι σε πρωθυπουργό και κυβέρνηση δημοκρατικού κράτους.

Τρομάζει η αγριότητα των λέξεων που συνοδεύει την αγριότητα των πράξεων. Ο εγκαλούμενος για εγκλήματα κατά της Δημοκρατίας κρύβεται όχι μόνο πίσω από τον... ανεψιό του και το απόρρητο, αλλά και πίσω από τον Ερντογάν, τον Πούτιν, τη διεθνή κατάσταση, τον πόλεμο, τις μοχθηρές επιθέσεις εναντίον των αντιπάλων του. Και βέβαια πίσω από ρητορείες πατριωτισμού, που αποτελούν, σύμφωνα με τη γνωστή ρήση, το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων.

Τρομάζει ότι περνάει στα ψιλά η κατά Τσιόδρα παταγώδης αποτυχία στην αντιμετώπιση της πανδημίας, που οδήγησε στον θάνατο δεκάδες χιλιάδες ψυχές που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί. Ο εν ψυχρώ ακρωτηριασμός της δημόσιας Υγείας, της δημόσιας Παιδείας, κάθε δομής κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικού κράτους, εν ονόματι του πλουτισμού των πλουσίων. Η αδιαφορία για τη ζωή όλων εκείνων που αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμοι από το καθεστώς.

Τρομάζει η ακρίβεια που εμφανίζεται ως φυσικό φαινόμενο, οι χαμηλές αμοιβές που εμφανίζονται ως ανάγκη της οικονομίας, η εργασιακή ζούγκλα, που εμφανίζεται ως παράπλευρη απώλεια της ανάπτυξης. Ο Γεωργιάδης που κοροϊδεύει τον κόσμο με «καλάθια νοικοκυριού» την ίδια στιγμή που παραληρεί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Το πάρτι των απευθείας αναθέσεων που λαμβάνει χώρα χωρίς να τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Με τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας να καθοδηγεί τους συνδαιτυμόνες.

Τρομάζουν ο λογαριασμός του ρεύματος, η αναγκαία στάση στο βενζινάδικο, η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ, η τιμή του ψωμιού, ο χειμώνας που έρχεται, το αύριο που όσο κι αν εκατομμύρια άνθρωποι το ψαχουλεύουν δεν μπορούν να βρουν ένα ψίχουλο ελπίδας και προσδοκίας σ’ αυτό. Και το χρέος στην τράπεζα, που πέρασε σε ξένα χέρια και από κει στον κάθε Πάτση που πατάει στον λαιμό του φτωχού για να φτάσουμε στον πλειστηριασμό και στο τρομακτικό ξεσπίτωμα.

Τρομάζει ο Μητσοτάκης, που αποσυνθέτει την κοινωνία σε κύκλους ανασφάλειας και φόβου. Που επιβάλλει το άδικο, διαφημίζει το άτρωτο της εξουσίας του, κάνει τον φόβο και την απόγνωση μέσο και σκοπό. Γιατί ξέρει, όπως όλοι τους, ότι μια κοινωνία φόβου γίνεται παθητική και υπάκουη. Κι όποιοι σκέφτονται με όρους αλληλεγγύης, αντίστασης και αλλαγής, με την καθημερινότητα του φόβου που γεννάει απόγνωση πρέπει να αναμετρηθούν. 

Πριν επιβληθεί ως κανονικότητα...

ΑΥΓΗ