Οσοι ήταν να απεργήσουν σήμερα, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, αντιμετώπισαν ένα βασανιστικό δίλημμα: να χάσουν από 40 έως 100 ευρώ που θα τους κοστίσει η συμμετοχή στην απεργία ή να συμβιβαστούν με την πολλαπλάσια απώλεια εισοδήματος που προκαλούν οι ανεξέλεγκτες ανατιμήσεις.
Στην πραγματικότητα, η επιλογή δεν είναι... δύσκολη. Η ενεργειακή και πληθωριστική κρίση που έχει ξεσπάσει εδώ και ενάμιση χρόνο, και πριν από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έχει εξαερώσει το 40% της αγοραστικής δύναμης των πιο χαμηλόμισθων, σύμφωνα με έρευνα του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ. Οι Ελληνες μισθωτοί είναι από τους χειρότερα πληττόμενους στην Ε.Ε., σύμφωνα με στοιχεία της συνομοσπονδίας ευρωπαϊκών συνδικάτων.
Τα στοιχεία δεν εκπλήσσουν. Η ακρίβεια στη χώρα μας βρήκε τη μισθωτή εργασία τρομακτικά αποδυναμωμένη και εισοδηματικά αλλά και από άποψη διαπραγματευτικής ισχύος, έπειτα από δέκα χρόνια μνημονιακής «τιμωρίας» και τρία χρόνια συστηματικών «μεταρρυθμιστικών» επιθέσεων από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η κυβέρνηση, όπως δυστυχώς και οι περισσότερες κυβερνήσεις στην Ε.Ε., εξαντλείται σε επικοινωνιακού χαρακτήρα παρεμβάσεις, αρνούμενη να αγγίξει τον σκληρό πυρήνα της πληθωριστικής κρίσης: την έκρηξη της κερδοσκοπίας και της κερδοφορίας που απολαμβάνουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, ενεργειακές εταιρείες, τράπεζες, αλυσίδες λιανεμπορίου και επιχειρήσεις παραγωγής και εμπορίας τροφίμων.
Πριν από λίγες εβδομάδες οι Γάλλοι εργαζόμενοι στις πετρελαϊκές πολυεθνικές Total και ExxonMobil προκάλεσαν απεργιακή παράλυση στη διακίνηση καυσίμων, απαιτώντας αυξήσεις μισθών. Αντέδρασαν έτσι στην εκρηκτική αύξηση της κερδοφορίας των πολυεθνικών και στην προκλητική διανομή παχυλών μερισμάτων στους μετόχους τους.
Ζητούσαν, δηλαδή, ένα μικρό μερίδιο από τα οφέλη που απολαμβάνουν οι εργοδότες τους από την ενεργειακή κρίση, που προφανώς δεν είναι κρίση για όλους. Με τον τρόπο τους, και χωρίς μεγάλες θεωρητικές φιλοδοξίες, οι Γάλλοι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τους επανέφεραν στο προσκήνιο το «μυστικό» του οικονομικού πολιτισμού των τελευταίων δύο αιώνων: ότι ο μισθός, η τιμή των αγαθών και το κέρδος των εργοδοτών κινούνται σε συγκοινωνούντα δοχεία. Κάθε ευρώ που χάνουν από την αγοραστική δύναμη του μισθού τους για κάποιους μεταφράζεται σε κέρδος, μέσα από τον μηχανισμό των τιμών και της αγοράς.
Αυτό το μυστήριο, που προσπάθησε να ξεδιαλύνει πριν ενάμιση αιώνα ο Καρλ Μαρξ σε διάλεξή του στους νεοφώτιστους της «Διεθνούς Ενωσης Εργατών», διατηρεί μια εφιαλτική επικαιρότητα. Σε πείσμα όσων το αντιμετωπίζουν ως γραφικότητα...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου