Για την κυβέρνηση είμαστε πελάτες...

Μοιάζει σχεδόν ποιητική ως περιγραφή, αλλά είναι ίσως η πιο σκοτεινή στιγμή όταν κάποιος ζει την πραγματικότητα που τόσο εύστοχα περιγράφει ο Μπάουμαν ως «ρευστούς καιρούς». Με το κράτος να αποσύρεται ολοένα και περισσότερο από κάθε τομέα ευθύνης του και τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολιτών να αντιμετωπίζονται ως εμπορεύματα, στην... καθημερινή «μονόπολη» τα ζάρια είναι σημαδεμένα και δείχνουν πάντα τον εξής έναν νικητή: την αγορά και τους ιδιώτες.

Σε αυτήν την ακραία νεοφιλελεύθερη εκδοχή του παρασιτικού καπιταλισμού που βιώνουμε από το καλοκαίρι του 2019, όλοι εμείς αντιμετωπιζόμαστε από τους κυβερνώντες «απανθρωποποιημένοι»: είτε ως αντικείμενα προς πειθάρχηση -εσχάτως και παρακολούθηση-, είτε ως πελάτες για κλινικάρχες, φροντιστηριάρχες, σχολάρχες και πλείστους άλλους στους οποίους η κυβέρνηση μας μεταπωλεί.

Το νομοσχέδιο για το ΕΣΥ που έφερε η κυβέρνηση παρά την καθολική αντίθεση χιλιάδων -ακόμα και «γαλάζιων»- γιατρών επιβεβαιώνει τη γενεσιουργό αιτία των πολιτικών της: τον βαθιά ταξικό τους χαρακτήρα.

Η μηχανική του νόμου λειτουργεί υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αφήνοντας να ρημάξει ένα ήδη ταλαιπωρημένο δημόσιο σύστημα, αφού καταργεί τον θεμέλιο λίθο του, την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση των γιατρών του, διευρύνει τις σχέσεις απασχόλησης-λάστιχο και, επί της ουσίας, ρίχνει τους γιατρούς στις αγκάλες του ιδιωτικού τομέα.

Οπως κατά τη διάρκεια της πανδημίας η κυβέρνηση μιλούσε για «ατομική ευθύνη» των πολιτών, έτσι και τώρα πουλάει την «ελεύθερη επιλογή» των πολιτών (μια ωραία μετωνυμία για τον εκβιασμό): ή πληρώνεις και γιατρεύεσαι ή καληνύχτα και καλή τύχη.

Είναι η δαρβινική λογική τού «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει», που ειλικρινέστατα είχε εκστομίσει -πριν αναγκαστεί να ανασκευάσει εν μέσω κατακραυγής- ο κ. Πέτσας το φθινόπωρο ενόψει του δύσκολου ενεργειακά χειμώνα.

Η υγεία ως εμπόρευμα, η παιδεία ως εμπόρευμα, η ασφάλεια ως εμπόρευμα. Εντέλει εμείς οι ίδιοι ως εμπορεύματα, που μάλιστα πωλούνται φτηνά την ώρα της πιο μεγάλης ανάγκης τους.

Μόνο που ο άνθρωπος, εκτός από εύθραυστο, είναι και ον εύφλεκτο. Κι αυτό η κυβέρνηση, που βάζει τη σπίθα της αδικίας, καλό θα είναι να μην το λησμονεί...

efsyn.gr