Να, λοιπόν, που για ακόμη μια φορά διαπιστώθηκε πόσο μεγάλη διαφορά υπάρχει μεταξύ του φαίνεσθαι και του είναι. Η διπλή ζωή του Ηλία Μίχου, ο οποίος από τη μια φωτογραφιζόταν στις εκκλησίες και από την άλλη βίαζε και εξέδιδε ένα δωδεκάχρονο παιδί, φανέρωσε πόσους τρόπους μπορεί να επινοήσει ο άνθρωπος για... να κρυφτεί.
Σε μια τελευταία του ανάρτηση ο πατήρ Λίβυος, ένας ιερωμένος που δεν δείχνει να έχει καμία σχέση με τον τύπο (του ράσου), αλλά με την ουσία, υπογράμμισε χαρακτηριστικά: «Καταρχάς, όποιος πάει στην εκκλησία ή βγάζει φωτογραφίες με παπάδες, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι είναι “άνθρωπος του Θεού”. Μπορεί να σημαίνει και ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή η θρησκεία να είναι η μεγάλη του κρυψώνα. Το μεγάλο του ψέμα απέναντι στον εαυτό του, την οικογένεια, την κοινωνία, ακόμη και στον ίδιο τον Θεό».
Μάλιστα επικαλέστηκε και έναν στίχο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη που λέει: «Φυσικά προσπαθούσε να κρύψει το σακατεμένο χέρι του, έτσι κρατούσε πάντα μια σημαία» για να συμπληρώσει: «Ξέρετε πόσες τέτοιες σημαίες κρατάμε για να μη φανεί το τραύμα μας; Υποδυόμαστε ρόλους για να ξεγελάσουμε τους πάντες, ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό. Ψέματα και ψεύτικοι παντού. Αλλος κρατάει τη “σημαία” του καλού οικογενειάρχη, του ανθρώπου της Εκκλησίας, του ηθικού και άμεμπτου και πίσω από αυτές τις μάσκες κρύβεται το σκοτάδι που ποτέ δεν συναντήθηκε με το φως.
Υπόγεια που ποτέ δεν φωτίστηκαν. Αλλο ο αμαρτωλός και άλλο ο διεφθαρμένος. Αλλο εκείνος που έχει τη συνείδηση του λάθους και άλλο εκείνος που την αμαρτία την έχει κάνει τρόπο ζωής, αντίληψης και σκοπιμότητας. Ο αμαρτωλός είναι συμπαθής, όπως ένας άρρωστος. Ο διεφθαρμένος είναι απωθητικός, γιατί μας θυμίζει τις οσμές της κόλασης»...
Γιάννης Ντεντόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου