Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή...

Θανάσης Καρτερός

Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ» έγραψε η Μάρω Δούκα. Κι έχει δίκιο. Αλλά και το άδικο είναι ζόρικο πολύ. Κι όχι μόνο είναι ζόρικο, αλλά... έχει και κράτος, παρακράτος, πατρίδα, κοριούς, ψεύτες, εύπλαστη ηθική, θρησκεία, τράπεζες, ΜΜΕ, δημοσκοπήσεις, οικογένεια. Που πάει να πει ότι ο αγώνας για να τελειώσεις αυτό το πάνοπλο καθεστώς αδικίας δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Όποιος φαντάζεται έναν υγιεινό περίπατο μέχρι τις κάλπες πέφτει πολύ έξω. Όπως έξω πέφτει κι όποιος φαντασιώνεται ότι ο δρόμος μετά τις κάλπες θα είναι ανθόσπαρτος, χωρίς νάρκες και παγίδες.

Η Λερναία Ύδρα του άδικου, που της κόβεται ένα κεφάλι και φυτρώνουν δύο, είναι φυσικό να προκαλεί ένα είδος προβληματισμού της απογοήτευσης. Και της γκρίνιας. Πώς να τα βάλεις με τόσους αρμούς, τόση υποκρισία, τέτοια αναισχυντία της εξαπάτησης; Πώς να σπάσεις το ανθρώπινο και ηλεκτρονικό τείχος που περιβάλλει τον μέγα τράγο του καθεστώτος και δεν διστάζει να κάνει το μαύρο άσπρο, τον απατεώνα θρησκευόμενο, τον άσχημο όμορφο, τον κλέφτη μεταρρυθμιστή; Πώς να διαπεράσει η αλήθεια αυτό το παχύρευστο μείγμα από ψέμα, διαστρέβλωση, συκοφαντία, ακόμα και μίσος;

Μια διαπίστωση πρώτα. Για να σεληνιάζονται η διαπλοκή, η διαφθορά, η ελίτ των απευθείας αναθέσεων, οι αρουραίοι και οι τζοχανταραίοι όταν ακούνε τις λέξεις ΣΥΡΙΖΑ, Αριστερά, Αλλαγή, Τσίπρας, κάτι καλό συμβαίνει από δω. Δεν επήλθε αυτό που συχνά στιγματίζει απόπειρες αποκατάστασης μιας δημοκρατικής κανονικότητας με όρους δικαιοσύνης: ο εκφυλισμός, η μετάλλαξη, του πολιτικού φορέα τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε με λίγες μόνο αμυχές την πολιτική και ηθική δοκιμασία της εξουσίας. Παραμένει επικίνδυνος για όσους ονειρεύονται μακροημέρευση της αφθονίας τους.

Αυτό, η πράξη στην κυβέρνηση, αλλά και στην αντιπολίτευση, είναι το κριτήριο της αλήθειας μας. Αλλά δεν αρκεί παραγωγοί και πολλαπλασιαστές αυτής της αλήθειας να είναι οι επώνυμοι, ο Τσίπρας, τα γραφεία Τύπου και τα ελάχιστα φιλικά ΜΜΕ. Ποτέ δεν αρκούσε. Αν η ελληνική κοινωνία κρατά ζωντανές τις ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας, είναι γιατί χιλιάδες και χιλιάδες απλοί άνθρωποι, αριστεροί και προοδευτικοί, τις έκαναν σημαία μιας δύσκολης μάχης. Συχνά με κόστος και θυσίες. Και δεν επέτρεψαν να επικρατήσει ο δήθεν ρεαλισμός της ήττας και του τίποτε δεν γίνεται.

Γίνεται και θα γίνει. Αλλά για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Από τον καθένα και την καθεμιά. Αποφασιστική, υπομονετική, με τα όπλα που η Αριστερά έμαθε με τον δύσκολο τρόπο να χειρίζεται: τον διάλογο, τη συζήτηση, τη δημοκρατική πειθώ, την αλήθεια. Και την αντίσταση στην αυτοφυή ή εισαγόμενη γκρίνια που τόσο βολεύει το καθεστώς...

Η ΑΥΓΗ