Η προετοιμασία ρεπορτάζ για τις εκφάνσεις των αλλεπάλληλων κυμάτων απώλειας της ζωής προσφύγων αλλά και μεταναστών, η προσφυγή σε πηγές διεθνών οργανώσεων κατά του ρατσισμού ή, άλλων, όσων τιτλοφορούν-αυτοπροσδιορίζουν ως... ανθρωποκεντρική την αποστολή τους, μου πάγωσε τη σκέψη…
Κοινή εκτίμηση είναι πως η καλπάζουσα άλωση του φυσικού περιβάλλοντος μεγιστοποιεί τα κύματα ανθρώπων, όσων τα αδιέξοδα, ισοδύναμα απόγνωσης, γεννούν την ανάγκη διαφυγής με κάθε τρόπο, σε κάθε χρόνο, με ή χωρίς ικανά μέσα μετάβασης, σε νέο κοινωνικό περίγυρο.Εν γνώσει τους πως οι πιθανότητες να φτάσουν με ασφάλεια σε άλλη γη είναι μηδαμινές. Κι όμως, η ίδια εντύπωση-αυθυποβολή συνιστά ελπίδα!
Συγκεντρωτικά, επίσημα, στοιχεία από οργανώσεις 48 χωρών: από το 1993 ώς το 2018, 34.361 «απεγνωσμένοι» (μη θεωρήσετε τη λέξη υπερβολική, κυριολεκτούν) έχασαν τη ζωή τους καθ’ οδόν για καλύτερο, ανώδυνο, διαφορετικό αύριο…
Επειδή οι λεηλατημένες πατρίδες τους, κυρίως σε Αφρική, Ασία, Νότια Αμερική, με φυσικούς αυτουργούς τους φέροντες το αστικό προσωπείο του πολιτισμένου Ευρωπαίου, αδυνατούν να απορροφήσουν τους κραδασμούς, να γεφυρώσουν τα χάσματα της καθημερινότητάς τους. Αναρωτήθηκα αν με-σε συνταράσσει η ευτέλεια της ανθρώπινης ζωής στην εποχή μας (σε κάθε εποχή!) ή, απλά συγκινούμαστε με αντίδραση συναισθηματικού-φολκλορικού επιπέδου.
Σκέφτηκα ότι τώρα στη διεθνή πολιτική σκηνή αλλά και την κοινή καθημερινότητα-αντανάκλασή της (παραδέξου το, συν-μετέχουμε!) βασιλεύει η ανάγκη απώλειας λογοδοσίας (και στην προσωπική ζωή; Απάντησε ειλικρινά…), αυτή θα μπορούσε να γίνει βατήρας ανάκαμψης.
Παράλληλα, ύπαρξη αναρίθμητων θυμάτων σε δρόμους, εξέδρες γηπέδων και όχι μόνο, όπου συντελείται «σύνδεση σε έναν κοινό νου υπό το κράτος της παρόρμησης», όπως μου είπε ο καθηγητής-κλινικός ψυχολόγος κ. Καλιαμπός. Αν δεν αναγνωρίσουμε τη συνενοχή, η ελπίδα ελαχιστοποιείται…
Σπύρος Τσάμης
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου