Εργαλειοποίηση, το νέο πασπαρτού...

Παντελής Μπουκάλας

Είναι να μη γίνει μόδα μια λέξη. Αν γίνει, στενάζει από την κατάχρηση, τρίβεται, χάνει την οξύτητα και τη χρησιμότητά της, το νόημά της το ίδιο. Καταντάει κάτι σαν διανοητικό παμφάρμακο, σαν πασπαρτού που ξεκλειδώνει τις αποθήκες των κλισέ, για να αντληθούν όλα όσα συνηθίζονται σε... δριμύτατες καταγγελίες, ηχηρά μηνύματα κτλ. 

Ιδίως στο μινιμαλιστικό τουίτερ, που κατανοήθηκε σαν μέσο σμίκρυνσης της σκέψης, έχεις την εντύπωση ότι αραδιάζονται βαρύγδουποι όροι με χαλαρότατη σύνδεση. Πετάς στη λίμνη της αντιπαράθεσης λέξεις σαν κοτρόνες και νιώθεις γνήσιος απόγονος του Πιττακού του Μυτιληναίου. Ή μάλλον, βελτιωμένη εκδοχή του.

Ενα-δυο χρόνια τώρα, είναι αδύνατο να φανεί κανείς ευαίσθητος, αν δεν στολίσει τις φράσεις του με κάμποσες «ενσυναισθήσεις». Από την άλλη, ο «λαϊκισμός» εκτοξεύεται επί δεκαετίες σαν κατηγορία ευκαίρως ακαίρως, από και προς κάθε κατεύθυνση. Οποιος προλάβει, καταγγέλλει τον άλλον σαν λαϊκιστή και, ευτυχισμένος από το εντυπωσιακό εύρημά του, νιώθει βέβαιος ότι καπάρωσε για λογαριασμό του τον αντιλαϊκισμό, τον ορθολογισμό, το μέτρο κτλ. 

Αμ δε. Ο μύδρος που εξαπέλυσε έχει τα γνωρίσματα του μπούμερανγκ. «Λαϊκιστής», χονδρικώς, είναι αυτός που οι σκέψεις του δεν ταιριάζουν με τις δικές μας, ή μάλλον δεν υποχωρούν ταπεινά μπροστά στις δικές μας. Και εκτός από «λαϊκιστής» είναι και «τοξικός». Αλλος όρος του συρμού κι αυτός. Με τη γενικευμένη, άκριτη χρήση του κατάντησε γυμνό κόκαλο, χωρίς σάρκα νοήματος. Ακόμα και ο γενικός γραμματέας του πρωθυπουργού, Γρηγόρης Δημητριάδης, που έγινε με την αξία του εναργές εικόνισμα του όρου νεποτισμός, στην τοξικότητα φόρτωσε την παραίτησή του. Ευκολάκι.

Σχετικά νέα μόδα είναι η «εργαλειοποίηση», διάδοχος της «στοχοποίησης». Τώρα, με τη φρίκη του Κολωνού, όσοι είχαν με τον παιδοβιαστή-«χρηστό πολίτη» ουσιαστικότερες σχέσεις απ’ ό,τι δείχνει μια τυχαία κοινή φωτογραφία, θορυβούν δήθεν αγανακτισμένοι, επειδή λέει «εργαλειοποιείται η υπόθεση». 

Αυτό που εννοούν και θέλουν, είναι να μείνει στο απυρόβλητο η εξοχότητά τους. Δυστυχώς γι’ αυτούς, αποδεικνύεται κάθε μέρα και πιο καθαρά πως η κτηνωδία έχει και πολιτικές πτυχές. Εκτός πια και δεν υπάρχουν πολιτικές ευθύνες όταν προσφέρεται δημόσιο χρήμα σε κάποιον που δεν έχει όσα προσόντα απαιτεί ο νόμος; Να ‘ταν βουλευτής ή βουλευτικός σύζυγος, πάει στα κομμάτια. Αλλά και σε πασαένα κομματικό στελεχάκι πια;...

Καθημερινή