Τω καιρώ εκείνω ήταν εκείνοι εκεί και οι άλλοι πιο πέρα. Θες να το πεις ιερατείο; Θες να το πεις αυτοκράτορα; Βασιλιά; Αφέντη; Οπως και να το πεις, από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι και τα τώρα, εκείνοι ήταν εκεί και οι άλλοι πιο πέρα.
Εκείνοι ήταν σε ναούς χρυσοστόλιστους, κτίρια μόνο για... προύχοντες, παλάτια όλων των ειδών: από τα βασιλικά ανάκτορα του Οθωνα και μετά των Γλίξμπουργκ μέχρι τις Βερσαλίες και ακόμα πιο πίσω, εκεί στη Βαβυλώνα ή την Αίγυπτο, ακόμα και στην αρχαία Κίνα.
Γενικά οι έχοντες την εξουσία, ελέω Θεού βεβαίως βεβαίως, δεν ένιωθαν και πολύ καλά να περπατάνε στους ίδιους δρόμους με τους υπηκόους τους. Ούτε να τους βλέπουν θέλαν, ούτε να τους μυρίζουν, ούτε τίποτα.
Μέχρι και σήμερα πάει αυτό το βιολί: δεν θα δεις έναν κυβερνητικό να τρώει δίπλα σου σε ταβερνάκι (με τον ΣΥΡΙΖΑ ίσως και να τύχαινες, πλέον ούτε καν!), δεν θα πετύχεις ποτέ τον υπουργό Μεταφορών μέσα στο μετρό, δεν θα πετύχεις ποτέ τη Μενδώνη να βλέπει θέατρο στον Βοτανικό, τον Μπακογιάννη να πίνει καφέ στα Εξάρχεια.
Βέβαια δεν θα πετύχεις ούτε τον Χατζηνικολάου (ή τον κάθε προβεβλημένο δημοσιογράφο) στο μετρό, ούτε την Ευαγγελάτου σε θέατρο στον Βοτανικό, ούτε τον Μαρινάκη για καφέ στα Εξάρχεια.
Ολοι οι παραπάνω είναι μεν πρόσωπα, αλλά είναι και εκπρόσωποι. Εκπρόσωποι συγκεκριμένων τάξεων, φραξιών, θέσεων και κυρίως αποστάσεων.
Αποστάσεων από καταστάσεις, χώρους, γειτονιές, ανθρώπους και γεγονότα που, ενώ τα σχολιάζουν, τα παρουσιάζουν και αποφασίζουν γι' αυτά (!), δεν τα ξέρουν. Οπότε από ποια ακριβώς θέση μιλάνε;...
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου