Οι άνθρωποι που δεν θα βρουν ποτέ τη Λέσβο ούτε τα Κύθηρα έγιναν πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Είναι νεκροί και είναι πολλοί - γι’ αυτό έγιναν πρώτο θέμα, όταν θαλασσοπνίγονται κατά μόνας όλα πάνε καλά.
Δεν έχω λέξεις τόσο αιχμηρές που να περιγράφουν την ντροπή και την οδύνη. Δεν έχω λέξεις που... να αποδίδουν το τεράστιο φορτίο που σηκώνουν οι πλάτες όλων μας με όσα συμβαίνουν στις δικές μας θάλασσες, στους δικούς μας τόπους, που αντί για μνήμες χαράς και ξεγνοιασιάς στιγματίζονται από το βαρύ, το μαύρο του θανάτου. Ντροπή μονάχα και ατέλειωτο πένθος για όλους τους ανθρώπους που πάνω σε μια βάρκα ψάχνουν τη ζωή και την ελευθερία κι αντί για έλεος συναντούν τείχη.
Ντροπή - κι όχι μονάχα για τους διακινητές που εμπορεύονται ελπίδα, όχι μονάχα για την Τουρκία που εργαλειοποιεί την απελπισία, αλλά και για το δικό μας «σπίτι», την Ευρώπη, που καμώνεται πως δεν είναι οι δικές της πολιτικές που παράγουν θλίψη και θάνατο, όπως και για την ελληνική κυβέρνηση που παίζει πρόθυμα τον ρόλο του φρουρού των ευρωπαϊκών πολιτικών.
Και πένθος. Για αυτά τα αγόρια, τα κορίτσια, τις μανάδες, τους ηλικιωμένους, τους άντρες και τις γυναίκες, που δεν θα μάθουμε ποτέ τα ονόματα και τις ιστορίες τους και πνίγηκαν στα νερά της Ευρώπης. Κι ας μη μάθουμε ποτέ τα ονόματα ούτε τις ιστορίες τους, ξέρουμε Ιστορία, ξέρουμε την προσφυγιά, ξέρουμε τον ξεριζωμό, ξέρουμε τον πόνο και την απελπισία τους. Κι απαιτούμε εδώ και τώρα η Ευρώπη να αλλάξει πολιτική προτού βουλιάξει ολοσχερώς στην ανυποληψία και το όνειδος που προκαλούν οι άδικοι θάνατοι που τη στοιχειώνουν...
Ντίνα Δασκαλοπούλου
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου