Ο πόλεμος με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία συνεχίζεται εδώ και επτά μήνες. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί, άγνωστος ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων. Aν στους πρώτους μήνες οι μακάβριοι απολογισμοί κάθε μέρας συγκρούσεων γέμιζαν πρωτοσέλιδα και ατέλειωτες ώρες τηλεοπτικής κάλυψης, σιγά σιγά το ενδιαφέρον και... η ευαισθησία υποχώρησαν.
Ο θάνατος στο πεδίο της μάχης έγινε αποδεκτή καθημερινότητα και το ενδιαφέρον μεταφέρθηκε στις παρενέργειές του: στην ενεργειακή κρίση, στην ακρίβεια, στους ανταγωνισμούς εντός της Ε.Ε. για την πολιτική που είναι κατάλληλη ώστε να αντιμετωπιστεί ο πληθωρισμός ή ο εκβιασμός της Ρωσίας.
Υπάρχει ένας άλλος πόλεμος, όμως, που διεξάγεται δίπλα μας, στους μικρούς και μεγάλους χώρους εργασίας, στα μεταλλεία, στα ορυχεία, στις οικοδομές, στα μεγάλα έργα, στις αποθήκες ή στους δρόμους των πόλεων που διασχίζουν δικυκλιστές αφοσιωμένοι στον κορεσμό της πείνας μας, για τον οποίο δεν μιλάει κανείς.
Τα εργατικά ατυχήματα δεν πουλάνε. Ακόμα και οι θάνατοι την ώρα -και εξαιτίας- της εργασίας πρέπει να είναι πολλοί για να σπάσουν τη συνωμοσία της αποσιώπησης από τα ΜΜΕ και της επικίνδυνης εξοικείωσής μας με τη μακάβρια συνέπεια της απουσίας μηχανισμών ελέγχου ή της υποβάθμισης των λιγοστών υπηρεσιών ασφαλείας.
Πενήντα ένας νεκροί εργαζόμενοι από την αρχή του χρόνου. Ο 51ος, ο 39χρονος μηχανικός Κώστας Αργύρης, που εδώ και 16 χρόνια έμπαινε στις στοές των μεταλλείων για να ελέγξει την ασφάλειά τους, έγινε χθες κυριολεκτικά και μεταφορικά η ανθρωποθυσία για να σωθούν άλλοι. Οι μεταλλωρύχοι που δεν θα μπουν στην προβληματική και καταπονημένη από τις εξορύξεις στοά.
Αλλά, πάνω απ’ όλα, έγινε ανθρωποθυσία για να αποκαλυφθεί η τρομακτική αποδυνάμωση της επιθεώρησης μεταλλείων ή της Επιθεώρησης Εργασίας, που βαφτίστηκε «ανεξάρτητη αρχή» για να ανεξαρτητοποιηθεί μόνο από τη ζοφερή πραγματικότητα των εργαζομένων, με τις παραβιάσεις ωραρίων, δικαιωμάτων, ορίων αντοχής, ενίοτε και του δικαιώματος στη ζωή.
Δεν είναι ατυχήματα, είναι εγκλήματα. Φυσικά και θα μας πουν γραφικούς που τα καταγγέλλουμε και τα αναδεικνύουμε. Το ίδιο κάνουν και με όσα συνδικάτα εδώ και χρόνια προειδοποιούν για τον κίνδυνο που αναλαμβάνουν οι εργαζόμενοι δουλεύοντας χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Φυσικά και δεν θα βρεθεί στέλεχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη να ψελλίσει μια «συγγνώμη», μια υπόσχεση λήψης μέτρων. Αλλά παίρνει το κρίμα στον λαιμό του. Και είναι βαρύ...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου