«Ω Θεέ μου!», λέει μία. «Σεκιούριτι!», φωνάζει άλλος. Η σούπα ντομάτας Heinz είχε ήδη πέσει πάνω στα «Ηλιοτρόπια» του Βαν Γκογκ στην Πινακοθήκη του Λονδίνου. Οι δύο νεαρές ακτιβίστριες κολλάνε τα χέρια τους (κυριολεκτικά) στον τοίχο και λένε: «Τι αξίζει περισσότερο; Η τέχνη ή η ζωή; Αξίζει... περισσότερο η τέχνη από το φαγητό; Περισσότερο από τη δικαιοσύνη; Σας ενδιαφέρει περισσότερο η προστασία ενός πίνακα από την προστασία του πλανήτη και του ανθρώπου; Οι σοδειές καταστρέφονται, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την ξηρασία, τις φωτιές και τις πλημμύρες. Δεν μπορούμε να καταναλώνουμε άλλο ορυκτά καύσιμα. Διαφορετικά, θα χάσουμε κάθε τι που ξέρουμε και αγαπάμε».
Οι κοπέλες συνελήφθησαν, τις ξεκόλλησαν από τον τοίχο και τις έστησαν σε άλλον. Ο κόσμος εκεί μέσα δεν κατάλαβα αν συγκινήθηκε, πάντως οι πρώτες αντιδράσεις ήταν μάλλον γελοίες. Πριν προλάβουν τα κορίτσια να μιλήσουν, ο κόσμος φώναζε τους φύλακες λες και... λες και, τι; Ο πίνακας δεν έπαθε τίποτα. Είχε τζάμι μπροστά. Οσο για τον κόσμο εδώ έξω, γι’ αυτόν κι αν δεν έχω ιδέα πώς είδε (αν είδε) αυτή την ακτιβιστική δράση.
«Το ηλεκτρικό ρεύμα δεν είναι αυτονόητο. Μπορεί κάποιος να μην το χρησιμοποιήσει. Γι’ αυτό σας λέω να έχετε κεριά, σπίρτα και κάνα φακό στο σπίτι. Φορέστε και κάνα πουλόβερ παραπάνω». Αυτά τα λόγια, άραγε, πώς τα άκουσαν όσοι τα άκουσαν; Δεν ειπώθηκαν τον Μεσαίωνα, δεν βρισκόμαστε στην περίοδο του κραχ, ούτε στα μέσα κάποιου παγκοσμίου πολέμου. Ο Σόιμπλε τα είπε στους Γερμανούς, χαμογελώντας τους. Τον άκουσαν τα «Ηλιοτρόπια» του Βαν Γκογκ και μαράθηκαν. Κατά τ’ άλλα, η σούπα ντομάτας μάς μάρανε εμάς...
(ΥΓ.: Οι Γερμανοί πάντως τον άκουσαν και τον υπάκουσαν. Just saying...)
Νόρα Ράλλη
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου