Νόρα Ράλλη
Λόγω ηλικίας, δεν έχω ζήσει βασιλεία. Λόγω πεποιθήσεων, δεν θέλω ούτε να τη βλέπω. Λόγω γνώσεων, απορώ πώς είναι δυνατόν εν έτει 2022 να υπάρχει ακόμα βασιλεία. Το ότι ένα ξεπερασμένο, ήδη από τον ύστερο Μεσαίωνα κυβερνητικό σύστημα «επιβιώνει» τον 21ο αιώνα με ξεπερνάει, ακόμη και ως σενάριο νοσηρής επιστημονικής φαντασίας.
Στην Ελλάδα, μοναρχία είχαμε. Δεν μας άφησαν... βλέπεις να χαρούμε καμία επανάσταση/αντίσταση δίχως να φορτωθούμε αμέσως μετά έναν βασιλιά, πάντα ξενόφερτο. Τυχερά είναι αυτά όμως, έγινε κι η Ελλάδα βασίλειο για χρόνια. Ολο αυτό το συμπούρδουλο πάντως (φέρε απ' όξω βασιλιά, έφυγε ο βασιλιάς, ξανάρθε ο βασιλιάς, πού είναι η Φρειδερίκη;) το σταμάτησε μια και καλή ο ελληνικός λαός με δημοψήφισμα το 1974 και τελέψαμε με δαύτους. Τελέψαμε όμως;
Προχθές πήγα στο Ιδρυμα Μ. Κακογιάννης (ΙΜΚ) για να παρακολουθήσω την παράσταση «Η Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη. Το ίδρυμα είχε ένα free press στο φουαγιέ του, το «Boulevard» ενός Στέλιου Παρασκευόπουλου, αφιερωμένο στη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο εν λόγω είχε επιλέξει να παραθέσει ένα κομμάτι ενός Γ. Μαυρογορδάτου που είχε γράψει στην «Καθημερινή» (11/9/2022) πως «κανένας εκλεγμένος πρόεδρος δεν μπορεί να ενσαρκώσει καλύτερα από έναν κληρονομικό βασιλέα την υπόσταση, την ιστορική συνέχεια και την ενότητα του κράτους και του έθνους»... Αρα, το ΙΜΚ προμόταρε ένα περιοδικό που προμοτάρει αυτές τις απόψεις: πως μόνο ο βασιλιάς μπορεί να ενσαρκώσει καλύτερα την ίδια την κρατική υπόσταση.
Τι είπες, ρε μεγάλε! Πόσο τιτανοτεράστια λόγια είναι αυτά! Οποία ασύλληπτα δημοκρατική στάση από όλους (ίδρυμα, συντάκτη, περιοδικό, επικεφαλής)! Τι να μου πει η Αναγνωστάκη μετά; Είχα γίνει ήδη άλλος άνθρωπος! Ενιωσα τις «Κ.Σ.» (Κανονικές Συνθήκες) να ξυπνούν μέσα μου και πλέον μπορώ κι εγώ να ζω δίχως τα βαρίδια δημοκρατικών παραδόσεων. Ουφ! Ξαλάφρωσα!
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου