Η Ιταλία και το μεγάλο ρεζιλίκι της κεντροαριστεράς…

Για τους γείτονες μιλάμε, αλλά νομίζω ότι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Εγγλέζοι. Με νούμερο ένα παραμυθατζή τον Τόνυ Μπλερ, που έπεισε πριν από 27 έτη τους Εργατικούς να

εγκαταλείψουν κάθε νύξη εθνικοποιήσεων στο πρόγραμμά τους. Πάρτε μια γεύση όσων δήλωνε τότε: «Η εξουσία δίχως ηθικές αρχές είναι στείρα. Αλλά και οι ηθικές αρχές δίχως εξουσία είναι... μάταιες. Είμαστε κόμμα κυβερνητικό και θα ηγηθώ αυτού του κόμματος ως εάν να είμαστε κυβέρνηση».

Και μια χαρά τα κατάφερε να ακολουθήσει το παράδειγμα της βαρώνης Θάτσερ, μεταμορφώνοντας τη Βρετανία σε κοινωνία του ενός τρίτου…

Πράγμα το οποίο το κατάπιαν για έτη πολλά οι πολίτες της Γηραιάς Αλβιώνος, αλλά όταν μείνανε με το βρακί τρύπιο μας προέκυψε ο Τζέρεμι Κόρμπιν στην ηγεσία των Εργατικών, με ένα προεκλογικό πρόγραμμα, του 2019, που προέβλεπε εθνικοποίηση του νερού, του τομέα ενέργειας, των ταχυδρομείων και των σιδηροδρόμων. Για να υποστεί ήττα συντριπτική από τους ψηφοφόρους που μάσησαν με τον κλόουν Μπόρις Τζόνσον, θεωρώντας ότι θα τους οδηγούσε σε μια νέα εποχή θριαμβευτικής καλοπέρασης. Έκανε ακριβώς το αντίθετο, δάγκωσε την πιπεριά, όδευσε προς τον κάλαθο των αχρήστων. 

Κι ενώ η κοινή γνώμη της Βρετανίας (ακόμη και οι οπαδοί των Συντηρητικών!) βλέπει πλέον με μισό μάτι τις ιδιωτικοποιήσεις, τι πήγαν και κάνανε οι Εργατικοί; Βγήκε και δήλωσε ο ηγέτης τους Κιρ Στάρμερ ότι αφαιρούνται ξανά από το πρόγραμμα του κόμματους οι υποσχέσεις για εθνικοποιήσεις. Για να καταντήσει εκ νέου η πολιτική διαμάχη σε ένα ζήτημα απλής διαχείρισης:

Ψηφίστε εμένα, που είμαι καλύτερος μάνατζερ απ’ τον άλλο. και θα τα φέρω βόλτα μια χαρά. Κι ας λέμε πάνω κάτω τα ίδια!

Το αυτό και στην Ιταλία, όπου η κάποτε κραταιά κεντροαριστερά αφού ξεπούλησε κάθε αναφορά στο μαρξιστικό παρελθόν της, είδε τους πολίτες να της γυρίζουν την πλάτη και να στρέφονται προς την ακροδεξιά. Μην παριστάνω τώρα τον γνώστη, ορίστε ο πρύτανης του ιταλικού ρεπορτάζ Δημήτρης Δεληολάνης, εξηγεί όμορφα κι ωραία την ξεφτίλα:

«Κατά τον Ακίλε Οκέτο, τον τελευταίο γραμματέα του Ιταλικού Κ.Κ., η μεγάλη καταστροφή συνέβη όταν διαλύθηκε το κόμμα και τα στελέχη του παρασύρθηκαν σε μια “φρενίτιδα κυβερνητισμού”, να κυβερνήσουν δηλαδή πάση θυσία. Η φρενίτιδα επιταχύνθηκε όταν οι πρώην κομμουνιστές συγχωνεύτηκαν με την χριστιανοδημοκρατική αριστερά στο Δημοκρατικό Κόμμα. Κάθε μεταρρυθμιστικό σχέδιο ξεχάστηκε, η νεοφιλελεύθερη ευρωζώνη έγινε πλήρως αποδεκτή, τα συνδικάτα εγκαταλείφθηκαν στη μοίρα τους και η κοινωνική παρέμβαση περιορίστηκε στον δημοκρατικό δικαιωματισμό. 

Αυτή η καμπή εξηγεί τους ανεπαρκείς ηγέτες: αναποφάσιστους όπως ο Μπερσάνι, πραγματικούς καραγκιόζηδες όπως ο Ρέντσι αλλά και ο Ενρίκο Λέτα. Ο Λέτα, ο τωρινός γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος, προσπαθεί να αντλήσει ψήφους και συναίνεση από κάθε κατεύθυνση, από την αριστερά, τους Πράσινους αλλά και από το κέντρο και τη δεξιά. Χωρίς επιτυχία, επιχειρεί να επαναφέρει τον Ρέντσι στο Δημοκρατικο Κόμμα. 

Το αποτέλεσμα είναι ένα κόμμα εξουσίας χωρίς ταυτότητα».

Η διαχείριση που λέγαμε, από τα ψοφίμια της σοσιαλδημοκρατίας. Εμπιστευτείτε μας, όχι γιατί είμαστε διαφορετικοί από τους κεντροδεξιούς, αλλά διότι τα στελέχη μας είναι πιο ξύπνια, πιο γατιά, πιο εύστροφα. Έχουν πιο λαμπερά χαμόγελα, πετάνε γαμάτες ατάκες στην τηλεόραση, σπούδασαν στα καλύτερα πανεπιστήμια. Και θα βρούνε λύσεις σε όλα σας τα προβλήματα, λύσεις πρακτικές και αποτελεσματικές, προσαρμοσμένες στις ανάγκες του εικοστού πρώτου αιώνα, στη νέα ψηφιακή εποχή. 

Και απορούν ύστερα όταν ο άλλος που είναι βυθισμένος στην έσχατη ένδεια, που κυνηγάει και το τελευταίο ευρώπουλο με το ντουφέκι, που βλέπει το μέλλον μαύρο και άραχλο στρέφεται στον καραμπινάτο τσαρλατανισμό της Μελόνι…

Υ.Γ.: Γι’ αυτό έχει σημασία όταν ένα κόμμα εξουσίας δηλώνει ότι θα εθνικοποιήσει τη ΔΕΗ και δεν αρκείται στο πρόστυχο μανατζεριλίκι...

Χρήστος Ξανθάκης

newpost.gr