Ατιμωρησία και υποκρισία...

Η εκκαθάριση του σκανδάλου Siemens 14 ολόκληρα χρόνια μετά την άσκηση των πρώτων διώξεων, με την απαλλαγή όλων των κατηγορούμενων, δικαιολογημένα προκάλεσε κάκιστη εντύπωση στην κοινή γνώμη.

2 δισ. ευρώ βλάβη για το Ελληνικό Δημόσιο και 50 εκατομμύρια μίζες ήταν το αποτέλεσμα αυτής της... υπόθεσης σύμφωνα με ομολογίες των ίδιων των επιτελικών της εταιρείας. Αλλά έπειτα από 14 χρόνια «διερεύνησης» αποφασίστηκε ότι ποινική ευθύνη δεν υπάρχει για κανέναν. Και φυσικά δεν υπάρχει ούτε πολιτική. Ποιος κυβερνούσε όταν η διαπλοκή λεηλατούσε το δημόσιο συμφέρον; Ποιος έβαζε την υπογραφή του σε τέτοιες συμβάσεις;

Πολλές εφημερίδες σχολίασαν χθες την εξέλιξη. Τα Νέα μίλησαν για παθογένεια της Δικαιοσύνης. «Ατιμωρησία» φώναζε στο κύριο άρθρο της η Καθημερινή. Αλλά αυτά είναι τα εύκολα.

Στην υπόθεση του σκανδάλου Novartis, που είναι επίσης διαπιστωμένο, και επίσης ομολογημένο και ίσως μεγαλύτερης έκτασης από αυτό της Siemens, οι εφημερίδες αυτές μιλάνε για την προσπάθεια σπίλωσης τίμιων πολιτικών. Και κάλυψαν την εκδικητική δίωξη που υπέστησαν οι εισαγγελείς οι οποίοι ανέλαβαν τη διερεύνησή του.

Η ατιμωρησία λοιπόν δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο που προκύπτει από το πουθενά για να το σχολιάσουμε. Η ατιμωρησία είναι μέθοδος και παράγει πολιτικά οφέλη. Και είναι πιο έντιμο να την προλαβαίνουμε, παρά να τη διαπιστώνουμε όταν έχει ήδη συμβεί.

Γιατί όταν στη Novartis φεύγουν τα ονόματα από τις δικογραφίες, είναι λίγο υποκριτικό να κλαίμε για την ατιμωρησία στη Siemens...

ΑΥΓΗ