Η ραφιναρισμένη Ακρο-Δεξιά και η αμήχανη Αριστερά...

Γιάννης Τριάντης

Η θεαματική εισδοχή της ραφιναρισμένης Ακρο-Δεξιάς στο πολιτικό προσκήνιο της Ευρώπης δημιουργεί αναπόφευκτα ένα καίριο ερώτημα: αν η θεματική της Ακρο-Δεξιάς αυτής είναι- ή πλασάρεται ως-αντισυστημική και ριζοτομική έναντι του Ευρωπαϊκού ιερατείου, και του τρόπου που λειτουργεί συνολικά το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, γιατί η καταγωγικώς αντισυστημική Αριστερά δεν καταφέρνει να καρπωθεί την... οργίλη εναντίωση των κοινωνικών στρωμάτων που χειμάζονται, πένονται, φοβούνται και ασφυκτιούν;

Ετι μάλλον: Πως γίνεται να δελεάζει η Ακρο-δεξιά και να κατακτά παραδοσιακά κάστρα της Αριστεράς, όπως συνέβη με την άλωση της Μασσαλίας από τον πατέρα της Λεπέν; Γιατί ακόμη και άκρως ριζοσπαστικά μορφώματα (Μελανσόν) που χαρακτηρίζουν συμβιβασμένη την Σοσιαλδημοκρατία και καταγγέλλονται ως λαϊκίστικα, τελικά ηττώνται από την στιλβωμένη Ακρο-δεξιά; (Ο θρίαμβος της Μαρίν Λεπέν στις τελευταίες εκλογές την θέτει σε τροχιά κατάκτησης του προεδρικού θώκου).

Ασφαλώς και υπάρχουν διαφορετικοί λόγοι και αιτίες από χώρα και χώρα-πέρα από την σοβούσα οικονομική κρίση- που ευνοούν την δυναμική ανάδυση των ευέλικτων Ακρο-Δεξιών και την μετοχή τους σε κυβερνητικά σχήματα.

Στην Σουηδία βάρυνε περισσότερο το μεταναστευτικό/προσφυγικό. Στην Ουγγαρία, η εναντίωση του Ορμπαν στο ΔΝΤ και σε αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης (μετανάστευση, σχέσεις με την Ρωσία κ.α.). Στη Γαλλία, όλα αυτά μαζί. Οσο για την Ιταλία θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Όμως εκείνο το καίριο ερώτημα για την υποχώρηση και τις ήττες της Αριστεράς επιμένει να ζητεί απάντηση.

Πού; Στη χώρα του Μπερλινγκουέρ!

Ναι. Νεοσυντηρητισμός και μεταφασίστες στη χώρα του πάλαι ποτέ κραταιού PCI, του πεφωτισμένου Μπερλινγκουέρ και των δημοκρατικών κατακτήσεων. Λένε πολλοί ότι το Μουσολινικό στίγμα βρίσκεται ανεξίτηλο στο δέρμα της Ιταλίας, δημιουργώντας σιωπηλά φασιστικές εστίες.

Οντως, υπάρχουν νοσταλγοί, καθώς και πολιτικές ομάδες-μεταξύ αυτών και τρομοκρατικές- που πίνουν νερό στο όνομα του δικτάτορα. Όμως σχεδόν καθ΄ολη την μεταπολεμική περίοδο ήσαν περιθωριακές, ασήμαντες και ανίκανες να επηρεάσουν δραστικά το πολιτικό σκηνικό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κόμμα της Μελόνι, που με το 4% βρισκόταν απομονωμένο στην άκρη. Ουδείς υπολόγιζε τη νεαρή και άσημη υπουργό του Μπερλουσκόνι, η οποία βούταγε συχνά στα θολά νερά του Μουσολινισμού.

Όμως συνολικά η κατάσταση στην Ιταλία-οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά- έδειχνε ότι τέτοια κόμματα με αψύ λόγο, επικριτικά προς την Ενωση και με νεοσυντηρητικά χαρακτηριστικά έχουν μέλλον. Η Μελόνι τα κατάφερε και εκτοξεύτηκε, καθώς:

1)Η Ιταλία μετά το ευρώ, είδε να χάνεται η οικονομική της ικμάδα, να διευρύνονται οι ανισότητες (διαρκές πρόβλημα μεταξύ Βορρά και Νότου) και να κλονιζεται οικονομικά, καταχρεωμένη και αδύναμη να συνέλθει.

Φυσιολογικά, λοιπόν, ορισμένα κόμματα άρχισαν να στρέφονται εναντίον της ΕΕ, να εχθρεύονται την παγκοσμιοποίηση και να αναζητούν λύση δίνοντας προτεραιότητα σε εθνικές λύσεις. Και όσο τα εγκαλούσαν οι συστημικοί Ευρωπαίοι για εθνολαϊκισμό, τόσο μεγάλωνε η επιρροή τους.

2)Στην μεταπολεμική Ιταλία δοκιμάστηκαν συνολικά 69 κυβερνητικά σχήματα, μεθ΄ ων και ορισμένα της Αριστεράς. Κάποια στιγμή ο κύκλος αυτός έφερε στην εξουσία επιχειρηματίες που έπεισαν ότι θα τα καταφέρουν ως πολιτικοί ηγέτες να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο(Μπερλουσκόνι), καθώς και κόμματα-φωτοβολίδες που εντυπωσίασαν στην αρχή(Πέντε Αστέρες/Πέπε Γκρίλο, Λίγκα του Βορρά/Σαλβίνι), αλλά δεν είχαν ανάλογη συνέχεια. Ωσπου ήρθε ο καιρός της Μελόνι.

3)Λαϊκής καταγωγής και ευειδής η Τζόρτζια Μελόνι είδε μπροστά της ανοιχτό τον δρόμο και έκανε δύο κρίσιμες επιλογές: Πρώτον, αρνήθηκε να μετάσχει σε κυβερνητικά σχήματα, όπως έπραξαν οι Πέντε Αστέρες και ο Σαλβίνι και, δεύτερον, λειτούργησε ως γνήσιος χαμαιλέων:

Εγκατέλειψε βαθμηδόν τον Μουσολινισμό και ακολούθησε το παράδειγμα της Λεπέν. Ραφιναρισμένη Ακρο-Δεξιά, επιθετική ρητορεία εναντίον επιλογών της Ενωσης και κάτι πιθανώς καθοριστικό: Εδωσε έμφαση στο τρίπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια υψώνοντας τη σημαία του νεοσυντηρητισμού χωρίς πλέγματα και ενοχές.

Είναι πολύ πιθανό η Μελόνι να λειάνει ως πρωθυπουργός την αντιευρωπαϊκή ρητορική (εξάλλου είναι πολλά τα χρήματα που περιμένει η Ιταλία από την Ενωση) και,βέβαια, δεν αποκλείεται να έχει την τύχη των σημερινών εταίρων της. Να αποδειχθεί δηλαδή φωτοβολίδα.

Όπως και να ΄χει όμως, ο,τι και να συμβεί στην Ιταλία προσεχώς, το κρίσιμο ερώτημα που ετέθη εξ αρχής, παραμένει: Γιατί σε πανευρωπαϊκή κλίμακα η Αριστερά παραμένει αμήχανη; Γιατί αδυνατεί να καρπωθεί την ογκούμενη δυσαρέσκεια και να πείσει ότι υπάρχει προοδευτική διέξοδος;

Και, φυσικά, πως αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει η ίδια την δυναμική της ραφιναρισμένης Ακρο-δεξιάς στην Ευρώπη; Αρκούν οι καταγγελίες, οι αφορισμοί και τα στερεότυπα περί πολυπολιτισμού;

Μήπως οφείλει να ξαναδεί και να αναδείξει ορισμένες έννοιες και ιδέες(έθνος, πατρίδα, κράτος, προοδευτικός ευρωπαϊσμός κ.α.), αντί να τις αφήνει βορά στην ευέλικτη προπαγάνδα των πάσης φύσεως συντηρητικών και Ακροδεξιών; Και, φυσικά, να ξεχάσει τους λογής Ντ΄Αλέμα που ταύτισαν την Αριστερά με γκανγκστερικές επεμβάσεις και την κατάντησαν υποπόδιο του ευρωπαϊκού και ατλαντικού κυνισμού…

Οι καιροί ου μενετοί…

news247.gr