Σταθερότης μηδέν...

Παντελής Μπουκάλας

Αφού η κ. Ελίζαμπεθ Μαίρη Τρας «διαθέτει το σωστό σχέδιο για τη Μεγάλη Βρετανία», έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν οι κάτοικοι της χώρας, που, αφότου διολίσθησε στη μετριοπάθεια και έπαψε να φέρεται σαν να είναι ο πλανήτης όλος, φέρεται σαν να είναι ολόκληρη αυτάρκης ήπειρος. 

Γιατί να... ανησυχούν ενώ επαινείται η νέα πρωθυπουργός τους; Μα επειδή τον έπαινό της έπλεξε ο προκάτοχός της κ. Μπόρις Τζόνσον, πολιτικός σπάνιας ευθυκρισίας, σοφός, φιλαλήθης και επιπλέον φιλέλλην – ή, τέλος πάντων, φίλος των ελληνικών ακρογιαλιών. 

Το βιογραφικό της νέας πρωθυπουργού της Βρετανίας πιστοποιεί ότι το παν στη ζωή είναι η προσήλωση στις αρχές σου, η άκαμπτη πίστη στις αξίες σου, η σταθερότητα στις απόψεις σου, μονολεκτικώς η συνέπεια. 

Παρότι γόνος αριστερής οικογένειας, η κ. Λιζ Τρας σαγηνεύτηκε αρχικά από τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, διετέλεσε μάλιστα πρόεδρος της νεολαίας τους. Ξεσπάθωσε για λίγο συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις με αίτημα την κατάργηση της μοναρχίας και την αποποινικοποίηση της κάνναβης, κατάλαβε όμως γρήγορα ότι με τέτοιους εξτρεμισμούς δεν θα δει προκοπή. 

Και αποφάσισε με αμοραλιστικό πραγματισμό να σαγηνευτεί από τους Τόρις. Τον καιρό του δημοψηφίσματος, το 2016, εκστράτευσε εναντίον του Brexit. Κι όταν οι απομονωτιστές νίκησαν, η κ. Τρας έσπευσε να επιβιβαστεί στον συρμό των μπρεξιστών, ή μάλλον στο πούλμαν της αντιευρωπαϊκής εκστρατείας του κ. Τζόνσον. Ενα πούλμαν κατάγραφο από χονδροειδή ψεύδη. Σε ένα ζήτημα, πάντως, η κ. Τρας είναι ακλόνητη και ακράδαντη: στο μεταναστευτικό. 

Εχει μάλιστα φιλάνθρωπα σχέδια για όσους ζητούν άσυλο: θα επεκτείνει τις συμφωνίες με φτωχές χώρες, εξαγοράζοντάς τες και θα ξαποστέλνει εκεί αιτητές ασύλου, να στενάζουν σε γκέτο που όλο και κάποιο εύηχο όνομα θα τους δοθεί. Οι Μεγάλοι αυτού του κόσμου εκτός από εξαγωγείς ρύπων, μπορούν να δρουν και σαν εξαγωγείς απελπισμένων ανθρώπων. Δεν παραπονιόμαστε πάντως. 

Εχουμε κι εδώ τυχοδιώκτες πολιτικούς που αλλάζουν κομματική φανέλα με τον ρυθμό και την απάθεια που αλλάζουν φανέλα ομάδας οι παίκτες του βόλεϊ, ενός αθλήματος όπου τα συμβόλαια είναι συνήθως μονοετή. Βλέπουμε τους οπορτουνιστές μας να ανεμίζουν παθιασμένα τη μία κομματική σημαία ευκαιρίας μετά την άλλη, να υποκλίνονται τεταπεινωμένοι στον έναν αρχηγό μετά τον άλλον. 

Ισως να τους λυπόμασταν για τη χαμένη αξιοπρέπειά τους, αν δεν ξέραμε ότι ακόμα κι αυτό είναι άδικος ψυχικός κόπος...

Καθημερινή