Αν και ως υπέρμαχος της ελευθερίας τάσσομαι εξ ιδιοσυγκρασίας αναφανδόν ενάντια σε κάθε είδους χαλκάδες, δεν μπορώ να μην αποδοθώ σε εδαφιαίες υποκλίσεις απέναντι στη θαυμαστή αλυσίδα της φύσης, οι αρραγείς κρίκοι της οποίας υπογραμμίζουν τα ακατάλυτα μυστήρια της ζωής που βάλλονται πανταχόθεν από την ανθρώπινη απληστία, ηλιθιότητα και μικροπρέπεια. Με... τις σκέψεις αυτές διαβάζω την κατατοπιστική ανάρτηση στο ιστολόγιο του Συλλόγου Προστασίας Αγριας Ζωής Νάξου (naxoswildlifeprotection.com) σχετικά με τον υδροβιότοπο της Αλυκής, μόλις 2,5 χιλιόμετρα από τη Χώρα.
Λανθάνουσα οργή και αγανάκτηση με κυριεύει καθώς πληροφορούμαι ότι στο κέντρο τούτου του επίγειου παραδείσου οι μπουλντόζες της αδηφαγίας μας άνοιξαν με τις ευλογίες των τοπικών αρχών, προχθές κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες, δρόμο πλάτους τουλάχιστον δέκα μέτρων προκειμένου να διευκολύνουν την παράνομη πρόσβαση των εκατοντάδων επισκεπτών που καταγίνονται με το σπορ της ιστιοσανίδας.
Υποπτεύομαι πως το βαθύ σκοτάδι της ασέληνης νύχτας πρόσφερε ιδανικό άλλοθι στις υπηρεσίες του δήμου και της ΕΛ.ΑΣ. ώστε να κάνουν τα στραβά μάτια. Ιδού πώς έχει το ζήτημα: Η λιμνοθάλασσα της Αλυκής αποτελεί τον μεγαλύτερο υγρότοπο των Κυκλάδων, εμβαδού 1.700 στρεμμάτων, που από το 2004 είναι χαρακτηρισμένος με ΦΕΚ ως Καταφύγιο Αγριας Ζωής και εξυπακούεται πως προστατεύεται σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία. Στα βόρεια βρίσκεται η αμμώδης παραλία Λαγκούνα η οποία καλύπτεται από αμμοθίνες, αρμυρίκια, θαλάσσιους κρίνους και άλλα είδη σπάνιας χλωρίδας, ενώ στα δυτικά φύεται ο κέδρος juniperus macrocarpa που άλλοτε κυριαρχούσε σε ολόκληρη την έκταση.
Κατά τις προηγούμενες δεκαετίες η περιοχή αποτελούσε ενιαία λιμνοθάλασσα που κρατούσε νερό καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αλλά τα κακώς σχεδιασμένα έργα υποδομής (αεροδρόμιο, δρόμος) εμποδίζουν τη διείσδυση θαλασσινού νερού στην Αλυκή. Παρά ταύτα συνιστά ακόμη πόλο έλξης δεκάδων αποδημητικών και ενδημικών σπάνιων ειδών ορνιθοπανίδας: κορυδαλλοί, αγριόπαπιες, σαρσέλες, κιρκίρια, κύκνοι, γερανοί, πελαργοί, ροδοπελεκάνοι κ.ά. Για κακή τους τύχη, ωστόσο, τα μελτέμια του Ιουλίου και του Αυγούστου προσελκύουν στρατιές γουιντσέρφερ.
Η συνήθης τακτική τους ώς τώρα περιοριζόταν στο να παρκάρουν μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα στον παρακείμενο δρόμο και να σέρνουν τον βαρύ εξοπλισμό τους εντός του υγρότοπου. Η διάνοιξη του δρόμου ήρθε ως από μηχανής θεός. Στις διαμαρτυρίες της Περιβαλλοντικής Κίνησης Νάξου και του Συλλόγου Προστασίας Αγριας Ζωής ο αστυνομικός διοικητής του νησιού απάντησε πως διενεργήθηκε αυτοψία από τον ίδιο, τον δήμαρχο και την αρμόδια εισαγγελική αρχή, κατά την οποία δεν βρέθηκε τίποτε το επιλήψιμο. Αν αληθεύει, η σωτηρία του υδροβιότοπου επαφίεται μόνο στον πατριωτισμό των Ναξίων.
Δημήτρης Νανούρης
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου