Λάσπη ποιότητας κι ένα περίεργο «περιέργως»...

Παντελής Μπουκάλας

Η εκπροσώπηση µιας κυβέρνησης δεν είναι απλώς δουλειά ή υπηρεσία. Είναι ρόλος. Μια καθημερινή παράσταση υποκρισίας, όχι υποκριτικής· η υποκριτική είναι πολύ σοβαρή τέχνη, για ν’ αφήσουμε να την καταχραστεί και αυτή η πολιτευόμενη απληστία. 

Ο εκπρόσωπος είναι ο αγγελιοφόρος των ίδιων πάντα πεπαλαιωμένων «νέων»: «Εγώ ειμί η αλήθεια και το φως. Οι άλλοι όλοι, σκότος και... ψεύδος. Εγώ ειμί η οδός η ασφαλής και ευρεία προς την ευδαιμονία. Οι δε λοιποί, σκολιαί ατραποί άγουσαι εις το χάος. Κι όταν λέω εγώ, εννοώ βέβαια Εκείνος».

Ελάχιστα πριν από τα γενέθλιά του ως κυβερνητικού εκπροσώπου, ο κ. Γιάννης Οικονόμου μάλλον θα ένιωθε πως είχε ανταποκριθεί στον διατεταγμένο ρόλο του και είχε εξασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον. Το σκάνδαλο των υποκλοπών, όμως, περιέπλεξε τα πράγματα. Οταν πλήττεται ο πυρήνας του περίφημου επιτελικού κράτους, δηλαδή ενός εξ ανασφαλείας υπερσυγκεντρωτικού μοντέλου που προπαγανδίστηκε σαν εχέγγυο αποτελεσματικότητας, και δύο Ιφιγένειες να θυσιάσεις, οι ούριοι άνεμοι θα μείνουν στον ασκό τους. Και το κυβερνητικό σκάφος δεμένο. Οπότε, με τα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη αιδημόνως σιωπώντα, εκτός από τη συνήθη υπερβολή, χρειάζεται και η διαβολή. Οι δηλητηριώδεις υπαινιγμοί. Τα κακοήθη υπονοούμενα.

Οπως κι αν το αποκαλέσουμε, σοφιστικό ή δικολαβίστικο, το τέχνασμα είναι παλιό: Οταν ούτε η αλήθεια είναι με το μέρος σου ούτε το δίκαιο, πετάς μια βαριά λέξη που απορροφά όλη την προσοχή του ακροατή και τον παγιδεύει μέσα σε ένα βρόχο υποθέσεων, άσχετων με το καθαυτό ζήτημα. Η λέξη που διάλεξε ο κ. Οικονόμου, ελπίζοντας ότι «θ’ αλλάξει την ατζέντα», κατά πως λένε, ήταν το επίρρημα «περιέργως». 

Είπε λοιπόν, επιτιθέμενος στον ανάρμοστα «επισυνδεδεμένο» πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ: «Θέλω να αναφερθώ και στη στάση του κ. Ανδρουλάκη, ο οποίος επίμονα και περιέργως αρνείται να ενημερωθεί από την κυβέρνηση για όσα έγιναν».

Με το «περιέργως» ο εκπρόσωπος προσθέτει σκιές (κατά τα λοιπά, ο προϊστάμενός του εξήγγειλε ότι «δεν θα μείνει καμία σκιά»), ενοχοποιεί το θύμα και το σπιλώνει. Προσφέρει στο πιο ανορθολογικό τμήμα του κομματικού κοινού λίγη λάσπη για να χτίσει αντεπιχειρήματα της κακιάς ώρας. 

Λάσπη «ποιότητας», όχι σαν εκείνη με την οποία ρυπαίνουν το Διαδίκτυο τα επώνυμα και ανώνυμα γαλάζια τρολ. Κι έπειτα θέλουν να πιστέψουμε ότι ο αντ’ αυτού κ. Γρ. Δημητριάδης παραιτήθηκε θλιμμένος από την «τοξικότητα»...

Καθημερινή