Πες τη με το όνομά της, γυναικοκτονία...

Μέσα σε μόλις ένα 24ωρο, δύο γυναίκες δολοφονήθηκαν από τους συζύγους τους. Μέσα σε μόλις επτά μήνες, 12 γυναίκες έχασαν τη ζωή τους... από αντρικό χέρι. Δεν είναι απλώς ανθρωποκτονίες, αφού τα θύματα τιμωρούνται από τους δράστες ακριβώς λόγω του φύλου τους, επειδή είναι γυναίκες και θηλυκότητες.

Είναι η κορύφωση στο συνεχές της έμφυλης βίας, η απώτατη κατάληξη της εμπεδωμένης πατριαρχίας. Κάθε φορά, η πολιτεία πέφτει από τα σύννεφα, ενώ κυβερνητικά στελέχη εκφράζουν τη θλίψη τους.

Ακόμα κι όταν βρουν το κουράγιο να καταγγείλουν τον βιασμό τους, οι γυναίκες και οι θηλυκότητες αντιμετωπίζουν ένα εχθρικό σύστημα. Το είδαμε στη δίκη Λιγνάδη και την αισχρή μεθοδολογία που ακολούθησε ο συνήγορός του. Ακόμα κι όταν καταφεύγουν στην αστυνομία, έπειτα από τον ξυλοδαρμό τους, πολλές φορές δεν προστατεύονται. Το είδαμε και τώρα στη Ζάκυνθο, όπου η γυναίκα είχε πάει στην αστυνομία, λίγες ώρες πριν εν τέλει δολοφονηθεί.

Ακόμα κι αν θελήσουν να αποδράσουν από μια κακοποιητική σχέση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρουν ένα οργανωμένο πλαίσιο στήριξης. Το βλέπουμε στις μυριάδες ανακοινώσεις των γυναικείων οργανώσεων, που ξανά και ξανά αναδεικνύουν τα κενά, τις ελλείψεις, τις ολιγωρίες της ελληνικής πολιτείας.

Ακόμα κι όταν ζητούν το έγκλημα εναντίον τους να ειπωθεί με το όνομά του, το δικαιικό σύστημα δεν τολμά να το προφέρει. Το βλέπουμε στην επίμονη άρνηση της κυβέρνησης να κατοχυρώσει νομικά τον όρο γυναικοκτονία.

Από τα φαινομενικά αθώα σεξιστικά «αστεία» μέχρι την κανονικοποιημένη βία, από το μισθολογικό χάσμα και το γυάλινο ταβάνι στις επιχειρήσεις μέχρι τη φτώχεια, οι γυναίκες κάθε μέρα χρειάζεται να δίνουν μάχες από μειονεκτική θέση, σε ένα σύστημα που είναι φτιαγμένο για να τους βάζει εμπόδια.

Το φεμινιστικό όπως και το ΛΟΑΤΚΙ κίνημα έχουν δείξει ότι η έμφυλη βία επωάζεται μέσα στην πατριαρχία και πως η μάτσο κουλτούρα την αναπαράγει. Έχουν επίσης υποδείξει και τους τρόπους με τους οποίους η σεξιστική βία πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν χρειάζονται κροκοδείλια δάκρυα και λόγια συμπόνιας τα θύματα έμφυλης βίας και διακρίσεων. Απαιτούν -και χρειαζόμαστε όλοι ως κοινωνία- μια τεράστια ρήξη...

Η Εφημερίδα των Συντακτών