Αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις...

Θυμίζει λίγο ποδόσφαιρο. Και όχι με την καλή έννοια του αθλήματος, αλλά την κακή. Αυτήν του φανατισμού, του χουλιγκανισμού.

Ναι, αυτό ακριβώς έρχεται στο μυαλό ενός... ψύχραιμου παρατηρητή της δημόσιας ζωής της χώρας. Δεν έχει σημασία τι λέει η αντιπολίτευση για την κυβέρνηση. Δεν έχει σημασία τι λέει ο ξένος Τύπος. Δεν έχει σημασία τι λένε οι ειδικοί, τι λένε οι οργανώσεις, τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι. Δεν έχει σημασία τι λένε οι συνταγματολόγοι. Η μόνη αλήθεια για την κυβέρνηση των αρίστων και όσων με φανατισμό συνεχίζουν να τους ακολουθούν είναι η δική τους. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, που σε κάποια άλλη αστική δημοκρατία δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε λεπτό, όπως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του παραποιούν καθημερινά την αλήθεια, λένε συνεχώς ψέματα, μεταθέτουν τη συζήτηση για το οτιδήποτε στην αντιπολίτευση, η οποία φταίει για όλα. Βαφτίζουν το κρέας ψάρι καθημερινά.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την υπόθεση Novartis, την πανδημία και τις δικαιολογίες για την αντιμετώπισή της ή τις φαιδρές δικαιολογίες για τις δημόσιες εμφανίσεις του πρωθυπουργού, τότε που έσπαγε το λοκντάουν κάνοντας ποδήλατο ή τα έτσουζε με κομματικά στελέχη; Δεν είχε βέβαια την τύχη του Μπόρις Τζόνσον, αλλά αυτός ήταν κουτόφραγκος...

Μήπως να θυμηθούμε το πώς αντιμετωπίζεται η ενεργειακή κρίση και τα παραμύθια που λένε, όπως π.χ. για την κατάργηση της ρήτρας αναπροσαρμογής που όμως δεν εμποδίζει τις τιμές να κάνουν πάρτι; Ή για τα δύο δισ. που βγαίνουν από τις τσέπες μας και θα μας τα δώσουν χαριστικά υπό μορφή επιδόματος, καθότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο;

Ή μήπως να θυμηθούμε τις πρόσφατες δηλώσεις για τις υποκλοπές, που δεν υπήρχε περίπτωση να έχουν γίνει, αλλά τελικά ήταν αλήθεια; Η κυβέρνηση εφαρμόζει την τακτική τού «αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις» που δεν πείθει ασφαλώς κανέναν. Ειδικά όταν κάποιος ξέρει... Και ξέρει ότι δεν θ’ αλλάξει τίποτα στο μέλλον με αυτή την κυβέρνηση.

Το δυστύχημα όμως είναι άλλο. Οτι με τον χουλιγκανισμό στη δημόσια ζωή οι πολίτες δεν ακούν ή αρνούνται πια να ακούσουν. Παραμένουν οπαδοί χωρίς αιτία.

Ακόμη πιο τραγικό είναι ότι διακεκριμένοι πολίτες και ειδικοί, όπως πρόσφατα ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, γίνονται εχθροί του συστήματος μόλις διατυπώσουν κάποια διαφορετική άποψη και δέχονται μειωτικές επιθέσεις από τον φιλικό στην κυβέρνηση Τύπο. Οικοδόμησαν ένα καθεστωτικό σύστημα. Και ναι «αγάπη μου, είναι αυτό που νομίζεις». Νιώθουν ότι το κράτος τούς ανήκει και πως δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.

Κακώς... το νομίζουν.

Κώστας Μανιμανάκης

efsyn.gr