Είναι προσόν αυτό τώρα;...

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Ο κόσμος είναι ένας. Ενας, αυτός, ο μικρός ο μέγας, με τους ήλιους (πάντα πράσινους), τους διάττοντες αστέρες (κάτι κόκκινους), τους αστερισμούς και τους αστερίσκους του (πάντα γαλάζιους).

Σ’ αυτόν τον έναν κόσμο, δύο πράγματα είναι ανίκητα: η βλακεία και το... άλλο, το γνωστό. Το γνωστό, της γνωστής οικογενείας. Αυτό το δεύτερο είναι ανίκητο εξαιτίας του πρώτου ανίκητου. Εχει γεννηθεί κουρασμένο και ζει για να είναι πρωθυπουργός σε μόνιμες διακοπές. Το μόνο που δεν πρόκειται ν’ αφήσει να διακοπεί είναι το πρωθυπουργιλίκι (τη νιώθεις την καυτή ανάσα της διεθνούς κατακραυγής στον ηλιοκαμένο σβέρκο σου άραγε, καλό μου;).

Γι’ αυτό το δεύτερο ανίκητο και πρωθυπουργικά ακίνητο θα μιλήσουμε σήμερα. Οχι δημοσιογραφικά. Οχι θεωρητικά. Ούτε περιγραφικά. Επιστημονικά θα τα πούμε, επί χάρτου (που σαν γράφει, δεν ξεγράφει - το νιώθεις Πελώνη, Πιπίνη, Μητρόπουλε, Παπαχρήστε, Κανέλλη, Παπαναγιώτου, Πορτοσάλτε, Ψαριανέ;).

Σύμφωνα με τους αναλλοίωτους φυσικούς νόμους, στο επίπεδο και για συγκεκριμένη επιφάνεια (εμβαδόν δηλαδή), το σχήμα με τη μικρότερη περίμετρο είναι ο κύκλος. Αν, δηλαδή, το εν λόγω ανίκητο ακίνητο θέλει να κάνει μια βόλτα γύρω από το σπιτάκι του των υποκλοπών στο Μαξίμου, θα διανύσει γρηγορότερα την απόσταση αν το πάει κυκλικά. Στον χώρο τώρα, και για συγκεκριμένο όγκο, το σχήμα που έχει τη μικρότερη επιφάνεια είναι η σφαίρα. Γι’ αυτό τα δάκρυα είν’ σφαιρικά, γι’ αυτό οι σταγόνες στρόγγυλες. Ακριβώς για να παραμείνουν τα μόρια στη θέση τους και σε συγκεκριμένο χώρο, τη στιγμή που τόσο η εξωτερική, ατμοσφαιρική πίεση όσο και οι εσωτερικές δυνάμεις συνοχής τα πιέζουν. Τι να κάνουν κι αυτά τα έρμα, για να μη γίνουν πατέ, γίνονται σφαίρα.

Αυτά στο δισδιάστατο επίπεδο και τον τρισδιάστατο χώρο. Μα και στον άστατο κυβερνοχώρο, τα ίδια ισχύουν (κατά παράβαση των φυσικών νόμων που δεν χωράνε σε παράνομα συστήματα). Εκεί, ένας μόνο κόσμος υπάρχει: ο υπόκοσμος.

Ο υπόκοσμος δαύτος έκλεψε ό,τι έκλεψε (με άμεσες αναθέσεις, μίζες και βίζιτες), υπέκλεψε ό,τι υπέκλεψε (με δικαστικούς, κοριούς και ανιψιούς), σάρωσε ό,τι σάρωσε (από βουνοπλαγιές και Ακροπόλεις μέχρι θάλασσες και στεριές), μα πλέον τους πήρανε χαμπάρι. Για να συμμαζέψουν τ’ ασυμμάζευτα, για ν’ αντέξουν τις εξωτερικές (ατμοσφαιρικές) πιέσεις, μαζεύτηκαν all together. Φτιάξανε κλοιό. Κουβάρι σφαιρικό. Γύρω απ’ τον αρχηγό.

Τη μια τούς φταίει η Αρμενία. Μετά μιλάν για Ουκρανία. Κάτι είπανε για Κίνα, τώρα λένε για Ρωσία. Γενικά για τις πομπές τους (τις «λευκές» υποκλοπές τους) όλο κάποιος άλλος φταίει. Φταιν οι δημοσιογράφοι, που ’ναι όλοι συριζαίοι. Φταίνε κι οι αρχισυντάκτες, που ’χουν ψεύτες για συντάκτες. Φταίει και η κακή μου μοίρα, με τον άντρα που επήρα.

Καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες - αυτό τους το δίνω. Ενεκα όμως που η λέξη «φιλότιμο» δεν μεταφράζεται στ’ αγγλικά, πώς να την καταλάβει ο Αλεξάντερ Κλαπ των NΥ Τimes; Είχε και στο χωριό του φιλότιμο ο αφιλότιμος; Ακούς εκεί «σήψη»! Βρε άθλιε δημοσιογραφίσκε της ώρας της κακιάς και της εφημερίδας της συμφοράς, ο ανίκητος ακίνητος που ’πιασες στο βρομόστομά σου τρέχει ολημερίς ανά την Ελλάδα για να καλύψει τις εσωτερικές (του) αναζητήσεις, ώστε ν’ αντέξει τις εξωτερικές (σου) αποκαλύψεις. Διακοπές είναι, κι όμως κάθε τόσο διακτινίζεται στο ίδιο γραφείο, με το ίδιο κοστούμι (αλήθεια, όλο αυτό, κάθε φορά τα ίδια ακριβώς, τι φάση; Προψημένα τα ’χει τα διαγγέλματα;) για να μιλήσει στον λαό του, που στ’ όνομά του μεταλαμβάνει με νερό θαλασσινό, στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί του!

Πού την είδες τη «σήψη», βρε βρομίλε, που μου ’θελες και Πούλιτζερ! (Ηταν υποψήφιος, βλέπεις). Ο δικός μας μοσχοβολάει δυόσμο και βασιλικό! Και σαν μοναχικός καουμπόης τριγυρνάει με αυταπάρνηση στον μοναχικό δρόμο της αυτοκριτικής, που οδηγεί στη μοναχική κορφή της αυτογνωσίας, έχοντας διανύσει τη μοναχική διαδρομή της αυτοβελτίωσης, μέσα από τα λάθη (πάντα και μόνον) όλων των άλλων.

Αλλά πού να καταλάβεις εσύ, άξεστε ξένε, από ανίκητους καουμπόηδες! Το μόνο που ξέρεις είναι να γράφεις την αλήθεια - καλά, είναι αυτό προσόν τώρα;

Νόρα Ράλλη

efsyn.gr