Οι κάτοικοι της Γάζας βρίσκονται εγκλωβισμένοι...

... σε έναν νέο κύκλο βίας...

Αυτή τη φορά, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, σκοτώθηκαν 49 κάτοικοι της Γάζας, μεταξύ των οποίων 17 παιδιά και περίπου 350 τραυματίστηκαν.

Πολλές χιλιάδες έχουν τραυματιστεί ή έχουν μείνει... ανάπηροι σε διάστημα 15 ετών. Το σύστημα υγείας έχει ακρωτηριαστεί και τα ψυχικά αποθέματα των κατοίκων συρρικνώνονται. Τρεις εργαζόμενοι των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και ένας τραυματίας περιγράφουν πώς βίωσαν το νέο αυτό κύκλο βίας.

«Ονομάζομαι Shadi Al-Najjar, είμαι 39 ετών και εργάζομαι ως υπεύθυνος Φυσιοθεραπείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο νοσοκομείο Al-Awda. Έχω τρία παιδιά. Τη δεύτερη ημέρα της κλιμάκωσης, ήμουν στο σπίτι και το κτίριο δίπλα στο δωμάτιό μου έγινε στόχος βομβαρδισμών και ρουκετών. Το σπίτι μου καταστράφηκε μερικώς. Το μωρό μου που είναι εννέα μηνών κοιμόταν στην κούνια του. Το δωμάτιό του ήταν κοντά στο κτίριο που βομβαρδίστηκε. Θραύσματα και γυαλιά τον περικύκλωσαν. Ευτυχώς είναι καλά. Έβγαλα τα παιδιά μου έξω και αρχίσαμε να εκκενώνουμε άλλες οικογένειες στο κτίριο. Ήταν μια φρικτή στιγμή. Αφού τελείωσε η κλιμάκωση, επέστρεψα στο σπίτι μου για να καθαρίσω όλα τα τζάμια και τα πράγματα που καταστράφηκαν. Κάλυψα τα παράθυρα με νάιλον, αλλά δυστυχώς το αγοράκι μου και η μικρή μου κόρη τραυματίστηκαν ψυχικά. Η κόρη μου δεν μπορεί να κοιμηθεί, κλαίει όλη την ώρα, προσπαθώ να είμαι όσο πιο υποστηρικτικός μπορώ για τα παιδιά μου».

"Βυθισμένοι" στη βία οι κάτοικοι της Γάζας

Η Nesma El-Helou είναι 35 ετών και υπεύθυνη του Μικροβιολογικού Εργαστηρίου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο νοσοκομείο Al-Awda. Βρισκόταν στο σπίτι της όταν έπεσε μία ρουκέτα. «Αυτός ο πόλεμος ήταν σκληρός. Είχαμε αρκετούς πολέμους στη Λωρίδα της Γάζας, αλλά κάθε πόλεμος φαίνεται χειρότερος από τον προηγούμενο. Αυτός ο πόλεμος έμοιαζε σαν να διήρκεσε έναν ολόκληρο αιώνα, γεμάτος οδυνηρά και τρομακτικά συναισθήματα. Αυτή τη φορά, έπεσε μια ρουκέτα στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον τρόμο που ένιωσα με τον ήχο της ρουκέτας, τα συντρίμμια που έπεφταν στο σπίτι μου, κι εγώ να φωνάζω: «Πού είναι η μαμά μου, πού είναι ο μπαμπάς μου, ο αδερφός μου, ο ανιψιός μου;». Ευτυχώς ήταν όλοι ασφαλείς. Μία από τις ρουκέτες πέρασε 10 εκατοστά από το παράθυρο του ανιψιού μου. Ευτυχώς είναι ασφαλής. Οι άνθρωποι εδώ πεθαίνουν για το τίποτα. Πολλοί συγγενείς μας εκτός Γάζας μας τηλεφωνούν, λέγοντάς μας «Βγείτε έξω αν δεν αισθάνεστε ασφαλείς στα σπίτια σας». Η απάντησή μας είναι πάντα ότι δεν υπάρχει ασφαλές μέρος στη Γάζα, ποτέ δεν ξέρεις πού πηγαίνουν οι ρουκέτες, οπότε προτιμούμε να καθόμαστε στα σπίτια μας για να πεθάνουμε όλοι μαζί. Αυτό κάνουμε σε κάθε πόλεμο».

«Η κατάσταση στο σπίτι ήταν πολύ άσχημη, ειδικά ο φόβος των παιδιών, κυρίως ο Waleed, ο μεγαλύτερος γιος μου. Με κυρίευσε μια αίσθηση φόβου και η μνήμη μου πήγε πίσω σε αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια των προηγούμενων πολέμων» περιγράφει ο 35χρονος Khaled Awadallah, νοσηλευτής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο νοσοκομείο Al-Awda.

«Αυτή η κλιμάκωση επανέφερε στη μνήμη όσα συνέβησαν το 2021 και το 2014. Το 2014 παντρεύτηκα και απέκτησα τον Waleed, μερικές μέρες πριν από την κλιμάκωση ήταν τα γενέθλιά του και κρατήσαμε όλα τα δώρα του κλειστά σε ένα δωμάτιο. ‘Ηταν 1 έτους. Εργαζόμουν ως νοσηλευτής για επείγοντα περιστατικά στο νοσοκομείο Al-Awda. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Στις 30 Ιουλίου το σπίτι που νοίκιαζα τότε βομβαρδίστηκε, καταστράφηκε ολοσχερώς και έχασα τα πάντα. Αλλά δόξα τω Θεώ στάθηκα ξανά στα πόδια μου, νοίκιασα ένα νέο σπίτι και άρχισα να στήνω τη ζωή μου ξανά.

Το 2019 αγόρασα ένα σπίτι με δόσεις και άρχισα να το ετοιμάζω για να είναι το καταφύγιο και το σταθερό μας μέρος. Ο πόλεμος του 2021 ξεκίνησε τον Μάιο και δυστυχώς μια εβδομάδα μετά την έναρξη της κλιμάκωσης το σπίτι μου βομβαρδίστηκε και έχασα ξανά τα πάντα... Αυτό είχε τεράστιο ψυχολογικό αντίκτυπο σε μένα, αλλά η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση των συναδέλφων μου στο νοσοκομείο Al-Awda έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία μου.

Ο μεγαλύτερος αντίκτυπος ήταν στα παιδιά, ειδικά στον Waleed. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι ή αν ακούσει μια δυνατή φωνή, αρχίζει να κλαίει και αυτό με στεναχωρεί καθώς δεν είμαι σε θέση να κάνω τίποτα γι 'αυτόν. Προσπαθώ πάντα να τον στηρίζω και να του λέω να μην φοβάται, ότι είμαι εκεί για εκείνον, αλλά το άγχος και ο ψυχολογικός αντίκτυπος στα παιδιά είναι ακόμα εκεί. Φοβάμαι ότι η νευρικότητά του θα επηρεάσει και τα άλλα αδέλφια του. Ο τελευταίος πόλεμος που ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα μας θύμισε τι συνέβη τότε. Τώρα νοικιάζω ένα σπίτι κοντά στο παλιό μου σπίτι και ξαναχτίζω αυτό που έχασα το 2021».

«Το όνομά μου είναι Sakher και είμαι 30 ετών. Έζησα και τους πέντε πολέμους: 2008, 2012, 2014, 2021 και τώρα 2022. Κατά τη διάρκεια των πέντε πολέμων τραυματίστηκα. Στην πιο πρόσφατη κλιμάκωση κοιμόμουν με έναν από τους αδελφούς μου ακριβώς μπροστά μου και τον άλλο αδελφό δίπλα του. Ξαφνικά, ένιωσα κάτι να πέφτει, πέτρες, τσιμέντα έπεσαν στους ώμους μου και έχασα τις αισθήσεις μου. Ο δεύτερος πύραυλος έπεσε λίγο πιο μακριά. Σηκώθηκα σαν δαιμονισμένος, είδα τον αδερφό μου μπροστά μου, υπήρχε φωτιά τριγύρω και δεν μπορούσα να δω τα άλλα αδέλφια μου. Άρχισα να αφαιρώ τις πέτρες, για να απεγκλωβίσω τον αδερφό μου πριν συμβεί κάτι άλλο. Μετά από το πουθενά χτύπησε άλλος πύραυλος, χτυπήθηκα από ένα θραύσμα στο λαιμό μου και ένας από τους αδελφούς μου είχε τα χέρια του όλα σκισμένα. Είδα τον πατέρα μου στο χώρο και τον ρώτησα τι συμβαίνει αλλά δεν ήξερε.

Ο τέταρτος πύραυλος εκτοξεύθηκε και όλη η τσιμεντένια στέγη έπεσε πάνω μας και βρεθήκαμε κάτω από τα χαλάσματα. Σταμάτησα να αναπνέω για λίγο. Άνθρωποι ήρθαν να βοηθήσουν και υπήρχαν παιδιά στο διπλανό δωμάτιο, αλλά δεν ξέραμε σε τι κατάσταση ήταν. Η μητέρα μου έφτιαχνε τσάι στην κουζίνα πριν συμβούν όλα. Μετά τον πρώτο πύραυλο βγήκε τρέχοντας από την κουζίνα και στη συνέχεια ο δεύτερος πύραυλος χτύπησε πίσω της. Τραυματίστηκε από θραύσματα και όταν μας είδε όλους στο πάτωμα τραυματισμένους και κλαμένους επηρεάστηκε ψυχικά. Ακόμη δεν έχει συνέλθει από τις εικόνες που είδε. Βγήκαμε από το κτίριο και δύο ακόμη πύραυλοι χτύπησαν την πλευρά του διαμερίσματος. Τότε θυμάμαι τον εαυτό μου στο νοσοκομείο, δεν ξέρω πώς έφτασα εκεί.

Οι γιατροί άρχισαν να αφαιρούν τα θραύσματα από την πλάτη και το σώμα μου. Έμεινα στη ΜΕΘ από την Παρασκευή το απόγευμα μέχρι την Κυριακή. Όλο αυτό το διάστημα ήμουν σε κώμα, μεταξύ ζωής και θανάτου μέχρι που μου αφαίρεσαν χθες ένα μεγάλο μεταλλικό κομμάτι και έπρεπε να κάνω περισσότερα από 16 ράμματα. Είμαι παντρεμένος και έχω τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Το μεγαλύτερο παιδί μου είναι τώρα 5 ετών. Μετά από το τελευταίο συμβάν ο γιος μου μου ζητάει να σταματήσω τον πόλεμο και πάντα ουρλιάζει τη νύχτα. Δεν έχει κοιμηθεί εδώ και τρεις νύχτες και όταν κοιμάται ξυπνάει από εφιάλτες και αρχίζει να τρέχει. Δεν ξέρω τι να κάνω και πώς να τον βοηθήσω. Εγώ αντέχω, αλλά μερικές φορές όταν κάθομαι μόνος μου και θυμάμαι τι συνέβη, νιώθω ασφυξία. Σαν όλος ο κόσμος να είναι εναντίον μου».