«Μεταξύ της δικαιοσύνης και της απονομής δικαιοσύνης υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που τις χωρίζει»
(Emmeline Pankhurst)
Aς αφήσουμε, εγώ δηλαδή..., για λίγο το ποδόσφαιρο και τις λοιπές αθλητικές διεργασίες και ας καταπιαστώ με ορισμένες ατραπούς ενός πολύ σοβαρού θέματος από την εγχώρια πολιτικο-κοινωνική σκηνή. Γιατί όλοι εμείς μπορεί να έχουμε επιδοθεί σε ένα... ατέρμονο καθημερινό κυνήγι κάλυψης υποχρεώσεων, με τις ανάσες και τις στιγμές «φευγιού» να μειώνονται διαρκώς..., αλλά τα πάντα τρέχουν σε όλους τους τομείς. Δίπλα-πάνω-μέσα μας υπάρχει μία άλλη Ελλάδα, που αρχικά τη μαθαίνουμε μονάχα από τα δημοσιεύματα των media, που αναδεικνύουν ένα θέμα (και «αναγκάζουν» και τους πολιτικούς να ακολουθήσουν στις δημοσιολογίες τους).
Το σκάνδαλο της Novartis είναι άκρως ενδεικτικό πολλών καταστάσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα. Μπορεί ακόμα να υστερούμε σε σχέση με τα όσα «πιπεράτα» και «θεάρεστα» συνέβαιναν (κυρίως σε παλαιότερες δεκαετίες) στη γειτονική Ιταλία, αλλά -έστω και σε μικρογραφία- προσομοιάζουμε αρκετά.
Το τι θα γίνει στο τέλος με την υπόθεση της Novartis δεν μπορώ να το ξέρω. Ξέρω τι θέλω πάντως, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία... Σε τέτοιες περιπτώσεις, μετράει περισσότερο (ακόμα και από την κοινή λογική και το κοινωνικό-λαϊκό αίσθημα) η όποια τελεσίδικη απόφαση πάρει κάποια στιγμή στο μέλλον η ελληνική δικαιοσύνη. Όμως, εμείς μπορούμε να σταθούμε στις αναπτυσσόμενες τεχνοτροπίες από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές και θα καταλάβουμε πολλά.
Διάβαζα φερ΄ ειπείν αρκετά σχετικά δημοσιεύματα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και ομολογώ πως για λίγο έχασα το σημείο ισορροπίας μου. Παλιότερα το πάθαινα συχνότερα, αλλά φαίνεται πως είτε μεγαλώνω (και ίσως να ωριμάζω και λίγο...), είτε κουράστηκα με τον ίδιο μου τον εαυτό και τις παρορμητικές του παρελθοντικές αντιδράσεις. Οτιδήποτε κι αν μου συμβαίνει εμένα, σε κάθε περίπτωση στην Ελλάδα υπάρχει παγιωμένο ένα σύστημα που λειτουργεί συνειδητά και δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους, γιατί βλέπει τα πάντα ως πηγή κερδών κάθε διαλογής και σχεδόν με κάθε μέσο...
Νομίζουν, π.χ., πολλοί πως οι πολιτικοί των κομμάτων του πάλαι ποτέ κυρίαρχου δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) πάσχιζαν στις αρχές της περασμένης δεκαετίας «να σώσουν την χώρα από την καταστροφή» (που οι ίδιοι είχαν φέρει...). Βασικά, ελπίζω να το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι, πως οι συγκεκριμένοι άνθρωποι τα έδιναν όλα για να υλοποιήσουν τις ρετσέτες τόσο του εγχώριου κόσμου του πλούτου (π.χ. ΣΕΒ), όσο και των διεθνών κέντρων εξουσίας που είχαν εμπλακεί με την εποπτεία της χώρας μας. Ε, από ό,τι φαίνεται, ή τέλος πάντων υπάρχουν έντονες υποψίες προς μία τέτοια κατεύθυνση, κάποιοι φρόντιζαν κάπως και για τους εαυτούς τους. Λίγο παραπάνω από το συνηθισμένο για τα εγχώρια ήθη και έθιμα. Αυτό διερευνάται επισήμως εδώ και κάποια χρόνια...
Διαβάζω με προσοχή, λοιπόν, τα όσα βγαίνουν στη φόρα. Δεν θα το κρύψω. Άλλωστε τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω, οπότε δεν κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ως επιτήδειος «καλοπιασματίας»... Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι από τις λίγες περιπτώσεις στην εγχώρια δημόσια ζωή που με τόσο σθένος ρισκάρει πολλά πράγματα για το προσωπικό του γινάτι απέναντι σε «θεούς και δαίμονες». Υπηρετεί τα θέλω και τον αξιακό του κώδικα κόντρα σε πολύ δυνατά κέντρα συμφερόντων και αυτό είναι κάτι το σπάνιο στους δύσκολους καιρούς που βρισκόμαστε. Αλλά, κλείνω εδώ την προσωπική αναφορά πριν αυτή ξωκείλει από την πραγματική μου στόχευση, που είναι η ανάδειξη προσώπων που αν αυτοί δεν τολμούσαν να σηκώσουν τις κουρτίνες αψηφώντας το κόστος, από τους ήχους και μόνο που θα ακούγαμε από σχετική απόσταση θα αναγκαζόμασταν να αποχωρήσουμε από το χώρο θλιμμένοι και φοβισμένοι...
Αν με ρωτούσε κάποιος τι θεωρώ ως σημαντικότερο πράγμα από την εξέλιξη που έλαβε πρόσφατα η υπόθεση της Novartis (με το συνταρακτικό και σχεδόν αποστομωτικό βούλευμα), θα ήθελα να μου επιτραπεί να εστιάσω σε ένα μονάχα σημείο: τους εισαγγελείς και τις εν γένει λειτουργικότητές τους. Υπάρχουν, μάλλον, λογιών λογιών εισαγγελείς. Η ποικιλομορφία διέπει και τον εισαγγελικό κόσμο... Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, κάτι τέτοιο θα ήταν αφύσικο...
Για παράδειγμα, οι ευσυνείδητοι που εφαρμόζουν το γράμμα του νόμου θέλοντας να αποφύγουν περαιτέρω μπλεξίματα, άλλοι που ψάχνουν τρόπους για να εφαρμόσουν το πνεύμα του νόμου έτσι ώστε να αποδώσουν πραγματική δικαιοσύνη. Αλλά, και εκείνοι που πότε χρησιμοποιούν το γράμμα και πότε το πνεύμα, ενίοτε και τα δύο στην ίδια παράγραφο..., φτάνει να είναι συνεπείς με μία μορφή ικανοποίησης κάποιων ανθρώπων που τους έχουν στηρίξει ποικιλοτρόπως στο παρελθόν... Ο κάθε θεσμικός παράγοντας δεν παύει να είναι άνθρωπος, με το δικό του τρόπο λειτουργίας, τις δικές του αντιλήψεις, τις δικές του γνωριμίες και τα δικά του πρέπει...
Η μόνη ελπίδα για μία κοινωνία, ώστε να διατηρούνται κάποιες απαραίτητες ισορροπίες, είναι το να υπάρχουν εισαγγελείς με ευσυνειδησία και «έρωτα» με την απονομή δικαιοσύνης. Με συγκεκριμένα (μη ελαστικά) όρια ανεκτικότητας στις παρεκτροπές από οποιαδήποτε πηγή και αν αυτές προέρχονται (όσο ψηλά και αν αυτή βρίσκεται). Ξέρω πως αυτές οι παραπάνω φράσεις μου θα φανούν ευχολόγια και υπόκρυφοι ηθικισμοί, που είναι χιλιοειπωμένοι από αμέτρητους άλλους ανθρώπους πιο πριν. Όχι. Είναι μεγάλη ανάγκη για το άμεσο μέλλον να συνετιστούμε όλοι, και να παλέψουμε από κάθε κοινωνικό μετερίζι για έμπρακτες ανατροπές παλαιών και καθεστωτικής υφής πρακτικών και εθιστικών τάσεων...
Οι πρώτοι που πρέπει να το καταλάβουν αυτό, πιο πολύ και από το αστικό πολιτικό προσωπικό, είναι οι ίδιοι οι Έλληνες δικαστικοί. Έτσι ώστε, με ευδιάκριτη κοινωνική ενσυναίσθηση, να αντιληφθούν το ρόλο τους ως (καθοριστικοί και απαραίτητοι) στυλοβάτες της Ελλάδας του μέλλοντος. Υπάρχουν τέτοιοι; Ναι. Υπάρχουν. Φτάνουν; Ξέρω πως η πλειοψηφία της κοινωνίας, ίσως, θα πει όχι, αλλά εγώ πιστεύω πως τα πράγματα είναι καλύτερα από ένα τέτοιο πεσιμιστικό και αφοριστικό συμπέρασμα... Λείπουν οι πολιτικές ηγεσίες που θα απελευθερώσουν τις πιο καλές τους πτυχές, προασπίζοντας και «πριμοδοτώντας» τες...
Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε σχεδόν όλοι πως οι Έλληνες δικαστικοί θα εξακολουθήσουν να δέχονται πιέσεις από φορείς της πολιτικής και της επιχειρηματικής ζωής. Αλλά, και από αλλού... Η ανασφάλεια των ισχυρών δεν συμμαζεύεται εύκολα...
Από το ανάστημα που θα υψώσουν οι άνθρωποι της δικαιοσύνης θα υπάρξει (ή μη) μία καλύτερη Ελλάδα. Μία Ελλάδα στην οποία θα αξίζει να προσπαθείς και δεν θα έχουν παραδοθεί όλα στη μοιρολατρία, στη μικρή ή μεγάλη σήψη, στην άμετρη και μονόπλευρη ευνοιοκρατία, στην έλλειψη ισονομίας. Γιατί μπορεί η συστημική κριτική να είναι το βασικό ζητούμενο, δεν σημαίνει όμως πως πρέπει να αδιαφορούμε για τις ενδοσυστημικές παρασπονδίες. Από το σήμερα προετοιμαζόμαστε σωστά και με πλάνο, για να μπορέσουμε να νικήσουμε όταν έρθει η ώρα του κυρίως αγώνα...
Κώστας Μαρούντας
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου