Δημητρης Ψαρρας
Συμπληρώνονται σήμερα 48 χρόνια από την κατάρρευση της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας. Δεν είναι πρώτη φορά που υπουργοί της Ν.Δ. επί Κυριάκου Μητσοτάκη επιχειρούν να επιρρίψουν όλα τα δεινά της σημερινής ελληνικής κοινωνίας στην περίοδο της Μεταπολίτευσης ή αμφισβητούν την αντίσταση του ελληνικού λαού κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας...
Αλλά ο υφυπουργός Παιδείας Αγγελος Συρίγος στη Βουλή έκανε ένα βήμα ακόμα: δεν δίστασε να ομολογήσει ότι οι αλλαγές που επιβάλλονται από τη σημερινή κυβέρνηση στην Ανώτατη Εκπαίδευση βρίσκονται στον αντίποδα των δημοκρατικών αλλαγών που αποφάσισαν οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Συμφωνούμε απολύτως. Η χαώδης διαφορά μας έγκειται στο ποια από τις δύο επιλογές θεωρούμε ορθή και ποια εσφαλμένη, ποια είναι συμβατή με τις αξίες της δημοκρατίας και ποια όχι.
Στον πυρήνα της συλλογιστικής του κ. Συρίγου βρίσκονται τρεις βασικοί ισχυρισμοί:
Κατά την περίοδο της δικτατορίας «δεν υπήρξαν ογκώδεις συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και πορείες» παρά μόνο «μεμονωμένες ενέργειες κάποιων γενναίων Ελλήνων που αντιμετωπίζονταν με βάρβαρο τρόπο».
«Το Πολυτεχνείο υπήρξε το μοναδικό σοβαρό γεγονός μαζικής λαϊκής αντιστάσεως», αλλά είναι μύθος ότι οδήγησε στην πτώση της χούντας, «η οποία κατέρρευσε το 1974 υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας».
«Στα θεμέλια της Μεταπολίτευσης δεν υπήρχε ένα γεγονός ανατροπής». Και για να αναπληρωθεί αυτό το κενό, οργανώνονται «εθιμικές πορείες στην επέτειο του Πολυτεχνείου που καταλήγουν σε ταβέρνες με παϊδάκια, όπου όλοι μαζί τραγουδούν αντάρτικα τραγούδια».
Ας δούμε από κοντά αν ισχύουν και τι σημαίνουν όλα αυτά.
1. Χούντα και Αντίσταση
Ο πρώτος ισχυρισμός απαντήθηκε ευθύς αμέσως μέσα στη Βουλή, με μια συγκροτημένη και πειστική παρέμβαση του πρώην προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση. Είναι τουλάχιστον παράδοξο το γεγονός ότι ένας επαγγελματίας ιστορικός, όπως ο κ. Συρίγος, διαπιστώνει την ανυπαρξία «μαζικών διαδηλώσεων» κατά την περίοδο της χούντας. Σε ένα καθεστώς που αρχικά απαγόρευε τη συνάθροιση τριών ατόμων και στη συνέχεια αστυνόμευε ασφυκτικά κάθε λαϊκή πρωτοβουλία ασκώντας καθημερινή τρομοκρατία, δεν θα μπορούσε να υπάρξει σειρά «μαζικών διαδηλώσεων».
Το ότι υπήρξαν οι αξιοθαύμαστες εξαιρέσεις και μάλιστα στις πρώτες και σκληρότερες φάσεις του καθεστώτος (λ.χ. στις κηδείες του Γεωργίου Παπανδρέου το 1968 και του Γιώργου Σεφέρη το 1971) αποδεικνύει απλώς ότι ο χαρακτηρισμός του «Πολυτεχνείου» ως μοναδικής περίπτωσης είναι απολύτως ανιστόρητος. Λυπάμαι, αλλά η έλλειψη μαζικής δημόσιας αντίδρασης στο καθεστώς υπήρξε το βασικό επιχείρημα της χούντας προς τους επικριτές της στο εξωτερικό.
Ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε εξηγήσει πώς απέφευγε αυτές τις αντιδράσεις φυλακίζοντας προληπτικά τους πιθανούς διαδηλωτές: «Δεν θα τους αφήσω να γίνουν θηρία κάτω από τα κομμουνιστικά κελεύσματα, διότι αν γίνουν θηρία και απολυθούν από το κλουβί, θα υποχρεωθώ να τους τουφεκίζω, όπως τουφεκίζει η αστυνομία το λιοντάρι που φεύγει από το κλουβί του ζωολογικού κήπου. […] Προκειμένου λοιπόν να έχω αίματα εις την άσφαλτον δεν θα τους αφήσω, έστω και αν προσβάλλεται ο προηγμένος ανθρωπισμός ορισμένων φίλων μας» (1.3.1968).
Για να διαβασετε ολοκληρο το κειμενο, πατηστε ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου