Για ένα μπλουζάκι αδειανό, για έναν Κρέοντα...

 ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΑΦΕΛΗΣ ή τέλος πάντων δεν ανάγω αντανακλαστικά τα πάντα σ’ ένα σχηματικό και άγονο δίπολο συμπολίτευσης-αντιπολίτευσης, όταν είδα το μπλουζάκι με το επίμαχο σλόγκαν («ΚΡΕΟΝΤΑ ΓΑΜΙΕΣΑΙ») που επέδειξε ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, δεν το εξέλαβα αυτομάτως ως κραυγαλέα αιχμή κατά της κυβέρνησης ή κατά του πρωθυπουργού του ίδιου.

«Τώρα που... τελειώνουν οι παραστάσεις και δεν φοβάμαι μη με εκδικηθεί ο ρόλος, μπορώ να το πω», ήταν η λεζάντα που χρησιμοποίησε κάτω από την φωτογραφία του ο ηθοποιός, παραθέτοντας ακολούθως μια σειρά από τυπικά hashtags (#greektheater #greece #company #lovemyjob #goodvibes #positive #instagood #instalife #happymomments #happy #enjoy #actor #gerasimosskiadaresis), χαζοχαρούμενα ενδεχομένως, αλλά χωρίς κάποια πολιτική στόχευση (εκεί φτάσαμε, να κάνουμε εγκληματολογική ανάλυση στα hashtags).

Η δική μου πρώτη «ανάγνωση» ήταν ότι επρόκειτο για μια κίνηση που έγινε ελαφρά τη καρδία ως έκφραση αποσυμπίεσης μετά από μια προσωρινή αλλά έντονη συμβίωση με έναν βαρύ και απαιτητικό ρόλο όπως αυτός του Βασιλιά της Θήβας που, εκτός των άλλων, προκαλεί κύμα αυτοκτονιών σε οικείους, συγγενείς και λοιπούς διεκδικητές του θρόνου.

Και το φοβερό είναι ότι υπήρξαν πολλοί που παρεξηγήθηκαν και αντέδρασαν με φριχτούς χαρακτηρισμούς κατά του ηθοποιού, όχι επειδή μεταχειρίστηκε ή «εργαλειοποίησε» τον ρόλο του για να κάνει μια πολιτική δήλωση, αλλά απλώς και μόνο επειδή δεν σεβάστηκε (!) τον Κρέοντα, δηλαδή έναν χαρακτήρα της μυθοπλασίας.

Αν εμφανιζόταν ένας Βρετανός ηθοποιός –διατελών εν ευθυμία–  με μπλουζάκι που έλεγε «Fuck Hamlet» (ή «Fuck Lear» στο πιο αντίστοιχο) το πιθανότερο είναι να τον αποθέωναν οι ίδιοι άνθρωποι για το αιρετικό και παιγνιώδες χιούμορ του.

Τι «αγράμματο», τι «αστοιχείωτο», τι «άμουσο» (lol) τον αποκάλεσαν διάφοροι αυτόκλητοι θεματοφύλακες των αρχών και των παραδόσεων του αρχαίου δράματος (τι σέκτα κι αυτή), επειδή δεν προσμέτρησε (όχι στην ερμηνεία του, την οποία φυσικά δεν είχαν δει, αλλά στο σλόγκαν που ακολούθως μοστράρισε) την τραγική διάσταση του Κρέοντα και την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα και των κινήτρων του. Εν ολίγοις, επειδή τον παρουσίασε μ' αυτή του την κίνηση, που συνιστά ύψιστη ύβρη, ως έναν στερεοτυπικό «κακό» της φτηνής μυθοπλασίας, υποδηλώνοντας έτσι τη βαθιά του άγνοια.

Κάποιος έγραψε μάλιστα ότι το τραγικό πρόσωπο εδώ δεν είναι ούτε η Αντιγόνη ούτε ο Κρέοντας, αλλά «ο κύριος Σκιαδαρέσης, που μάλλον ως "Φατσέας" έπαιζε τον εαυτό του».

Ασχέτως αν ο Σκιαδάρεσης, πέρα από την υπόλοιπη καριέρα του, που προφανώς δεν μπορεί να συμπιεστεί σε μια ηθογραφική καρικατούρα που κλήθηκε να ερμηνεύσει στο «Καφέ της Χαράς», έγινε πριν από λίγα μόλις χρόνια ο πρώτος Έλληνας ηθοποιός που πρωταγωνίστησε σε μία σημαντική διεθνή παραγωγή του Netflix – την ιταλική σειρά «Suburra» («Aίμα στη Ρώμη»), όπου ήταν πραγματικά εξαιρετικός.

Και τότε όμως βρέθηκε μπλεγμένος στα θολά νερά ανάμεσα στην πραγματικότητα και την μυθοπλασία και, αντί για εύσημα, είδε το όνομά του με μεγάλα γράμματα σε διάφορα σκανδαλοθηρικά δημοσιεύματα ελληνικών μέσων που τον παρουσίαζαν να συμμετέχει σε δήθεν «όργια με κόκες», λόγω μίας «τολμηρής» σκηνής στο πρώτο επεισόδιο της συγκεκριμένης σειράς.

Δημήτρης Πολιτάκης

lifo.gr