Το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» υπήρξε ένα από τα πλέον δημοφιλή στη Μεταπολίτευση. Δονώντας τον αέρα στις πολιτικές συγκεντρώσεις των κομμάτων της Αριστεράς, συμπύκνωνε την ισχυρή αντιδυτική, αντιΝΑΤΟϊκή και αντιευρωπαϊκή στάση μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού. Τότε κυριαρχούσαν τα επιχειρήματα περί... αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος κατά της χώρας, περί άμεσης εμπλοκής των ΗΠΑ στη διεύρυνση της πολιτικής αστάθειας που διαμόρφωσε τις συνθήκες εκδήλωσης του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, αλλά και περί ουσιαστικής στήριξης του χουντικού καθεστώτος.
Σε αυτά θα πρέπει να προστεθεί και η στάση των ευρωπαϊκών δυνάμεων και του ΝΑΤΟ απέναντι στην τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου το 1974. Τότε, ως ουσιαστικό αντίμετρο κατά της Τουρκίας επιβλήθηκε από την αμερικανική διοίκηση η απαγόρευση πώλησης στρατιωτικού εξοπλισμού (εμπάργκο όπλων), καθώς είχαν χρησιμοποιηθεί αμερικανικής προέλευσης όπλα στην Κύπρο. Το εμπάργκο οδήγησε σε σταδιακή κατάρρευση της στρατιωτικής ικανότητας της Τουρκίας, κάτι που ενόχλησε πολλούς παράγοντες της αμερικανικής (και όχι μόνο) πολιτικής και στρατιωτικής σκηνής. Με πρόσχημα ότι αυτό οδηγούσε σε αποδυνάμωση της αμυντικής ικανότητας της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, καλλιεργήθηκε η «αναγκαιότητα» άρσης του εμπάργκο. Ετσι, μόλις ελάχιστα χρόνια από την επιβολή της το 1974, προέκυψε η άρση της απαγόρευσης πώλησης στρατιωτικού εξοπλισμού στην Τουρκία το 1978, επί προεδρίας του Δημοκρατικού Τζίμι Κάρτερ.
Τούτων δοθέντων, είναι απορίας άξιες η έκπληξη και η αμηχανία με την οποία αντιμετωπίστηκε από διάφορους παράγοντες της χώρας μας, αλλά και του εξωτερικού, η στάση της Τουρκίας στο θέμα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ ώστε να συμπεριλάβει στους κόλπους του τη Σουηδία και τη Φινλανδία, δύο κράτη μέχρι τώρα ουσιαστικά ουδέτερα και δημοφιλή σχετικά με το επίπεδο δημοκρατικότητας των πολιτευμάτων τους επί δεκαετίες. Η Τουρκία, με κατάλληλους και, ασφαλώς, μακρόχρονης πνοής και μεγάλου στρατηγικού βάθους σχεδιασμούς, πέτυχε να διαπραγματευθεί και να πάρει περισσότερα από όσα αρχικά παρουσίαζε ως στόχους και προαπαιτούμενα προκείμενου να συναινέσει. Το «Ευχαριστώ τον πρόεδρο Ερντογάν» που (εκφράζοντας τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, αλλά και την Ε.Ε.) εκστόμισε ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, με τη δουλικότητα ενός τοπικού κοτζάμπαση ανίσχυρου σουλτανάτου που μακαρίζει τον πανίσχυρο και πολυχρονεμένο σουλτάνο, ας αντιπαρατεθεί με το «Ευχαριστώ τους Αμερικανούς» που αναφώνησε ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων, με τη «λήξη» του επεισοδίου στα Ιμια το 1996. Ενα επεισόδιο με το οποίο η Τουρκία αναβάθμισε δραματικά τις αξιώσεις της στο Αιγαίο, αυτό που εμπορικά πλέον κατοχύρωσε ως Turkaegean (Τουρκικό Αιγαίο), ενώ η ελληνική πλευρά, για άλλη μια φορά, «κοιμόταν» αφελώς (;).
*(Ph.D.)2, αναπληρωτής καθηγητής Ιατρικής Φυσικής – Υπολογιστικής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
Αδάμ Αδαμόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου