Ευκολίες πολιτευομένων...

Παντελής Μπουκάλας

Είναι διαπιστωµένο πως όσοι πολιτικοί προσχωρούν σε κάποιο κόμμα που το ελεεινολογούσαν ώσπου να ανακαλύψουν έκπληκτοι πως αδυνατούν να αντισταθούν στη γοητεία του, νιώθουν ότι οφείλουν να δίνουν εξετάσεις κάθε λεπτό και ώρα. 

Και να τις περνούν μ’ ένα «λίαν καλώς» τουλάχιστον, μήπως και πείσουν τους τυχόν καχύποπτους. Αυτό ισχύει πρωτίστως για... όσους δεν δικαιούνται να περηφανευτούν ούτε καν μπροστά στον καθρέφτη τους, εν κρυπτώ και παραβύστω, ότι διαθέτουν ιδιαιτέρως μεγάλο διαμέτρημα.

Τα βαριά ονόματα μπορούν να φεύγουν αναθεματίζοντας το μητρικό κόμμα και να ιδρύουν ένα δικό τους, όταν πάντως επανακάμπτουν δεν δηλώνουν μεταμελημένοι ούτε αραιώνουν το διάλυμα των προσωπικών τους απόψεων. Και βέβαια, δεν υποβάλλουν τον εαυτό τους στο μαρτύριο της συνεχούς κολακείας του αρχηγού, που είχε τη μεγαθυμία να πανηγυρίσει την επιστροφή τους. 

Αντίθετα, οι μικρομεσαίοι επανακάμπτοντες ή νεοπροσηλυτιζόμενοι ξέρουν ότι τελούν υπό τον διαρκή έλεγχο του ευεργέτη-αρχηγού. Εσαεί χρεωμένοι, νιώθουν αναγκασμένοι να ανταποδίδουν συνεχώς με λεκτικά θυμιάματα. Ο πανικός τους; Μήπως τίποτε αργόσχολοι ή χολερικοί τύποι σκαλίσουν τα παλιά κιτάπια και βίντεο και τους βρουν εκεί να χλευάζουν το τωρινό τους κόμμα. Κι είναι γεμάτο το Διαδίκτυο από τέτοια πειστήρια.

Ευτυχώς για την καριέρα των πολιτευομένων, δυστυχώς για την αξιοπιστία της πολιτικής, είναι αποδεδειγμένο ότι δεν παράγει σπουδαία αποτελέσματα, ηθικού πρωτίστως περιεχομένου, η ανάσυρση παλαιών βίντεο, με πολιτικούς να μέμφονται ή και να υβρίζουν το κόμμα στο οποίο τώρα στεγάζονται. 

Οσοι νιώθουν την ανάγκη κάποιας αυτοϋπεράσπισης, ψιθυρίζουν μόλις ακουόμενοι ότι κάθε συγκυρία έλκει τη δική της φλυαρία, και πάνε παρακάτω, περήφανοι για τις επιδόσεις τους στη ρίμα. 

Οι κυνικοί πάλι, παγερά αδιάφοροι, προσπερνούν τις αποκαλύψεις σφυρίζοντας το άσμα «Αυτά που λες, εγώ τ’ ακούω βερεσέ». Εκτός κι αν δηλώνουν αρχαιοελληνολάτρες, οπότε απαγορεύουν στη γλώσσα τους, επί ποινή εκριζώσεως, να χρησιμοποιεί λερές λέξεις, όπως ο τούρκικος «βερεσές».

Αν η πολιτική απεχθάνεται το κενό, οι καριερίστες πολιτικοί απεχθάνονται την ακινησία. Αλλάζουν λοιπόν κομματική φανέλα ταχύτερα και από τους παίκτες του βόλεϊ, που σπάνια ζεστογωνιάζουν. Δεν θα ήταν σοβαρό το πρόβλημα αν δεν επικαλούνταν, σε κάθε μετακίνησή τους, την αταλάντευτη προσήλωση στις ιδέες τους. Οταν άλλη ιδεολογία από τον εαυτούλη τους δεν ασπάζονται...

Καθημερινή