Η υπόθεση του κ. Λιγνάδη συντάραξε το πανελλήνιο. Κατανοητές οι ανησυχίες για το είδος των εγκλημάτων για τα οποία ο κατηγορούμενος κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε πρωτόδικα... Είναι εγκλήματα υψηλής απαξίας που δημιουργούν λαϊκές προσδοκίες για αυστηρή δικαστική τιμωρία αυτών που τα έχουν διαπράξει.
Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Από την άλλη πλευρά, η Δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο εφαρμογής της νομοθεσίας, κλείνοντας τα μάτια και τα αυτιά ώστε να μπορέσει να δικάσει αντικειμενικά με βάση τα στοιχεία που προσκομίστηκαν, ανεπηρέαστη από τη λαϊκή βούληση και δικάζοντας με δίκαιο τρόπο τον εκάστοτε κατηγορούμενο, ανεξαρτήτως του ποιος είναι.
Ο κατηγορούμενος διαθέτει ένα θεμελιώδες δικαίωμα, αυτό του τεκμηρίου της αθωότητας. Θεωρείται αθώος μέχρι να εκδοθεί αμετάκλητη καταδικαστική απόφαση σε βάρος του. Μόνο τότε κάμπτεται το τεκμήριο και μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει.
Η δυνατότητα που παρέχει η ποινική νομοθεσία στον καταδικασθέντα πρωτόδικα κατηγορούμενο να ανασταλεί η ποινή του λόγω άσκησης έφεσης δεν είναι μια ελληνική πατέντα, αλλά τυγχάνει εφαρμογής σε όλα σχεδόν τα νομικά συστήματα των πολιτισμένων κρατών. Ευθυγραμμίζεται μάλιστα και με το τεκμήριο της αθωότητας, ελαχιστοποιώντας παράλληλα και τις συνέπειες μιας διαφορετικής εφετειακής απόφασης.
Να μην ξεχνάμε ότι ο κατηγορούμενος που καταδικάστηκε πρωτόδικα άσκησε ένα νόμιμο δικαίωμα να ξαναδικαστεί από ανώτερο δικαστήριο. Εάν καταδικαστεί και πάλι, τότε η έκτιση της ποινής θα λειτουργήσει αποκαταστατικά με ασφαλέστερο τρόπο για τα φερόμενα θύματα. Η μη άμεση έκτιση μιας πρωτόδικης καταδικαστικής απόφασης δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη αδικία για τα θύματα, όταν η επόμενη δίκη γίνεται σε εύλογο χρόνο. Η απονομή της δικαιοσύνης δεν είναι ζήτημα ταχύτητας αλλά ορθής και δίκαιης κρίσης. Και η μεταγενέστερη έκτιση μιας τυχόν καταδικαστικής απόφασης δεν ακυρώνει τον δίκαιο χαρακτήρα της, αλλά δικαιώνει τα τυχόν θύματα με βεβαιότερο τρόπο...
Βασίλης Χειρδάρης, ποινικολόγος
Η Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου