Οι κινήσεις της κυβέρνησης στο πεδίο της οικονομίας, τόσο στα συνολικά ζητήματα, με κορυφαίο την ακρίβεια, όσο και στα επιμέρους, αναδύουν δύο αντιφατικά εκ πρώτης όψεως στοιχεία: από τη μια πλευρά, αποκαλύπτουν την τρομακτική απώλεια ελέγχου της κατάστασης. Από την άλλη, δεν κρύβεται πια ότι η μοναδική μέριμνα των κορυφαίων υπουργών είναι μια όσο το... δυνατόν πιο ανώδυνη και αναίμακτη προετοιμασία μιας εκλογικής «φυγής προς τα εμπρός», προς το φθινόπωρο.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμιά αντίφαση ανάμεσα στα δύο στοιχεία. Ίσα ίσα, η απώλεια κάθε ελέγχου στην οικονομία -με την ακρίβεια, την ενεργειακή κρίση, την εκτόξευση των ελλειμμάτων, τη στοχοποίηση του κρατικού χρέους ξανά από τις αγορές- αναγκάζει την κυβέρνηση να προσφεύγει σε εμβαλωματικές λύσεις, μικροεξυπηρετήσεις κοινωνικών ομάδων, εξωραϊστικές παρεμβάσεις και μέτρα εξόφθαλμα προεκλογικά.
Μια ματιά μόνο στις τροπολογίες με τις οποίες βομβαρδίζεται κάθε νομοσχέδιο που κατατίθεται στη Βουλή, είναι αρκετή. Η διαδικασία της νομοθέτησης έχει ευτελιστεί σε θλιβερή τακτοποίηση εκκρεμοτήτων, με άγνωστο κόστος και απροσδιόριστες δεσμεύσεις για όποια κυβέρνηση προκύψει από τις επόμενες εκλογές.
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η διάταξη που προωθεί η κυβέρνηση σήμερα προς ψήφιση στη Βουλή για τη μαζική απόλυση των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ, ενώ εκκρεμεί η προσφυγή τους στα δικαστήρια. Έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων από εργαζόμενους, συνδικάτα, αντιπολίτευση, που ζητούν την απόσυρσή της.
Αλλά η πολιτική κουτοπονηριά της διάταξης δεν κρύβεται. Και αυτό γιατί πάνω από 1.000 εργαζόμενοι με τις οικογένειές τους, και πολλές χιλιάδες γύρω από αυτούς, που βιοπορίζονται από τη λειτουργία της ιστορικής μεταλλουργίας, μπαίνουν σε ένα ιδιότυπο καθεστώς πεντάμηνης ομηρίας.
Στον νομό στον οποίο εκλέγονται δύο κορυφαίοι -αλλά και άσπονδοι ανταγωνιστές της σταυροδοσίας- υπουργοί, στη Φθιώτιδα, χιλιάδες εργατικές οικογένειες εξωθούνται σε μια μέγγενη εκβιασμού και δελεασμού.
Στη μια πλάστιγγα μπαίνουν οι αποζημιώσεις της απόλυσής τους, που θα είναι για άγνωστο διάστημα μοναδικός πόρος επιβίωσης.
Στην άλλη, η αόριστη προσδοκία μιας «δεύτερης ζωής» για τη ΛΑΡΚΟ στα χέρια του ιδιώτη επίδοξου ιδιοκτήτη της και ίσως μιας δεύτερης ευκαιρίας για τους απολυμένους εργαζόμενους της μεταλλουργίας.
Η υπόρρητη μεθόδευση είναι η επιτομή της πολιτικής ανηθικότητας της κυβέρνησης. Το ελπιδοφόρο είναι ότι οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ και οι τοπικές κοινωνίες δεν τσιμπάνε...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου