Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα...

Θανάσης Καρτερός

Η κατάρρευση του υπαρκτού, η θριαμβευτική επικράτηση της απολυταρχίας των πολυεθνικών και των funds, το τέλος της Ιστορίας, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός ως... μονόδρομος, η εναλλαγή στην εξουσία χωρίς να αγγίζει κανείς την όλο και πιο άγρια εκμετάλλευση. Και η κατάργηση βήμα βήμα κάθε πρόνοιας για τους πολλούς και κάθε μέτρου κοινωνικής δικαιοσύνης, με το ιδιωτικό στο κράτος, στην Υγεία, στην Παιδεία, στα σκουπίδια και στο περιβάλλον να παίρνει τον χαρακτήρα αυτονόητου. Η κοινωνική αλληλεγγύη βλάπτει σοβαρά την ανάπτυξη, η ιδιωτικοποίηση μέχρι και της πουτάνας της μάνας τους, κατά Σαραμάγκου, είναι πρόοδος.

Τα ζήσαμε όλα αυτά εδώ, μέχρι το έσχατο όριο των Μνημονίων, και τα ζούμε ακόμη μέχρι το έσχατο όριο του Μητσοτάκη. Ο προκλητικός πλούτος βγάζει γλώσσα στην κοινωνία και η κοινωνία αναζητά διέξοδο για να μην γίνουν τα αδιέξοδα τραγωδίες. Αλλά οι μέρες της αφθονίας τους -οικονομικής, ηθικής, πολιτιστικής, πολιτικής- είναι πια μετρημένες. Δεν είναι μόνο οι εκλογές στη Γαλλία, και πιο πριν στην Πορτογαλία, που φωνάζουν ότι οι από πάνω δεν μπορούν και οι από κάτω δεν θέλουν. Είναι η κοινωνική απέχθεια και οργή, που με ποικίλες μορφές και εκφράσεις το φωνάζει στην Ευρώπη και στον κόσμο: να έρθει το τέλος τους, για να μην έρθει το δικό μας.

Είναι η πανδημία με τα εκατομμύρια νεκρούς, η οικονομική κρίση που σαρώνει κοινωνίες και νοικοκυριά, και βέβαια ο πόλεμος σε ευρωπαϊκό έδαφος που θέτουν με νέους όρους το παλιό δίλημμα: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Κοινωνικό κράτος, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη, ίσα δικαιώματα ή κράτος ληστής, αυταρχισμός, ιδιοτέλεια, θάνατος των πολλών για τη χλιδή των λίγων.  Όσο κι αν ο δρόμος φαίνεται δύσκολος, και είναι δύσκολος, άλλος δεν υπάρχει. Και δεν αρκεί πολιτική αλλαγή με όρους εναλλαγής. Οι εκλογές στη Γαλλία έδειξαν ότι το πρόβλημα δεν είναι ο βιολιτζής, όπως έλεγε κάποτε ο Χαρίλαος, αλλά ο χαβάς. Το μοτίβο, το μοντέλο, το σύστημα.

Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. να τα βάλει με την εγχώρια βαρβαρότητα που ελέγχει χρήμα, ενημέρωση, κράτος και ζωές; Είναι ο μόνος που μπορεί. Αρκεί να είναι έτοιμος να σπάσει δεσμά, ελληνικής ή ευρωπαϊκής κατασκευής. Δύσκολο, αλλά η Αριστερά για τα δύσκολα υπάρχει...

Η ΑΥΓΗ