Παντελής Μπουκάλας
Η 7η Οκτωβρίου του 2020 ήταν μια καλή μέρα για τη δημοκρατία. Οι μόνοι που δεν το είχαν κατανοήσει –δεν το είχαν νιώσει μάλλον, γιατί αυτά τα πράγματα είναι υποθέσεις της ψυχής παρά διανοητικές– ήταν όσοι κατήγγελλαν με το ύφος του τελευταίου εν Ελλάδι νομοφύλακα το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί έξω από το Εφετείο, ότι... τάχα επιχειρεί να εκβιάσει τη Δικαιοσύνη.
Η καταδίκη της «Χρυσής Αυγής» ως εγκληματικής οργάνωσης δεν αναίρεσε τη βαριά λύπη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν, πρόσφερε όμως λίγη τίμια χαρά σε όσους πολέμησαν από μιας αρχής τη φιλοναζιστική συμμορία.
Επί πολλά χρόνια, οι δεκάδες δολοφονικές επιθέσεις χρυσαυγιτών εναντίον οποιουδήποτε «διαφορετικού» (ως προς τη φυλή, τη θρησκεία, το χρώμα της επιδερμίδας, την ιδεολογία, τις ερωτικές προτιμήσεις) ταξινομούνταν «αρμοδίως» στα «μεμονωμένα περιστατικά». «Μην ανησυχείτε, δεν συντρέχει λόγος…». Αυτό το μήνυμα εξέπεμπε μονότονα μια πολιτεία κοιμωμένη, που ήθελε όμως να τη φανταζόμαστε επαγρυπνούσα.
Το αντιδραστικότερο τμήμα του πολιτικού κατεστημένου, μαζί και τμήμα του κεφαλαίου, είχε επενδύσει πολλά στη χρυσαυγίτικη δράση, είτε εναντίον των μεταναστών είτε εναντίον απεργών και συνδικαλιστών. Στο αθωωτικό σενάριο που διακινούσε διά των φιλικών του ενημερωτικών μέσων, οι χρυσαυγίτες ήταν πατριώτες που παρασύρονται μια στο τόσο από τον νεανικό τους ενθουσιασμό. Αφήστε δε που βοηθάνε τις γιαγιάδες μας να βγάζουν ακίνδυνα τα χρήματά τους από τα ΑΤΜ.
Κάπως έτσι, το ημεδαπό λάιφ στάιλ υποδέχτηκε στα σαλόνια των εντύπων του και στους καναπέδες των τηλεεκπομπών του τα «καλά παιδιά» της «Χ.Α.». Χαριεντίστηκε μαζί τους, τους θεώρησε ισότιμους συνομιλητές, κατάπιε το χοντρό ψέμα τους πως λατρεύουν τη σβάστικα επειδή λατρεύουν τον Λεωνίδα και όχι τον Χίτλερ. Μέχρι και «σοβαρότητα» διέκριναν στις χρυσαυγίτικες τάξεις οι πλέον ευφάνταστοι – ή οι πλέον κυνικοί.
Στις 7.10.2020 ο φασιστικός εσμός ηττήθηκε και οι ηγέτες του οδηγήθηκαν στη φυλακή, σαν κοινοί συμμορίτες. Δεν ηττήθηκε όμως ο φασισμός οριστικά και τελεσίδικα.
Οι «ιδέες» του συνέχισαν να κυκλοφορούν κάτω από τα λάβαρα νεόκοπων οργανώσεων, που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος δράσης στους αλληλοεπικαλυπτόμενους χώρους των σωβινιστών, των ρατσιστών και των συνωμοσιολόγων. Για «μεμονωμένα περιστατικά» μιλάμε και πάλι. Η δίκη της «Χ.Α.» σε δεύτερο βαθμό έρχεται να θυμίσει ότι ποτέ δεν ήταν έτσι και ποτέ δεν θα είναι...
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου