Ταξίδι τριών στην Ουκρανία...

Στο «σταθμό του Κιέβου» αποβιβάστηκε χθες σύσσωμη η ευρωπαϊκή ηγεσία, στέλνοντας ηχηρό μήνυμα πλήρους υποστήριξης αφενός στη δοκιμαζόμενη Ουκρανία και αφετέρου στην Μόσχα, με το βλέμμα στραμμένο στις διεθνείς αγορές.

Στο πλέον υψηλό συμβολικό επίπεδο, ο... πρόεδρος της Γαλλίας, Εμανουέλ Μακρόν, ο Γερμανός καγκελάριος, Όλαφ Σολτς και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάριο Ντράγκι επιβιβάστηκαν στη νυχτερινή αμαξοστοιχία για Κίεβο, εγκαινιάζοντας έναν νέο δρόμο, αυτόν της ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ, ανοίγοντας νέο κεφάλαιο στην μελλοντική προοπτική της.

Εκτός από την casual περιβολή τους, που «έσπασε» τα στεγανά του πρωτοκόλλου, οι τρεις ηγέτες απαθανατίστηκαν στο ίδιο κουπέ, συζητώντας γύρω από ένα ξύλινο τραπέζι όχι μόνο για τον οδικό χάρτη της εισόδου της Ουκρανίας στην ΕΕ, αλλά κυρίως για την επόμενη ημέρα της χώρας, η οποία χρειάζεται να επουλώσει άμεσα τις πληγές του πολέμου, αλλά και να επιστρέψει σε μια λειτουργική καθημερινότητα.

Το μέγεθος της θηριωδίας, αλλά και το εύρος των υλικών καταστροφών διαπίστωσαν, άλλωστε, οι τρεις ευρωπαίοι ηγέτες επισκεπτόμενοι χθες το βόρειο προάστιο Ιρπίν, το οποίο τέθηκε εξαρχής στο στόχαστρο των ρωσικών δυνάμεων, ως «σημείο- κλειδί» για την προέλασή τους προς την Ουκρανική πρωτεύουσα.  Μετά από 11 ώρες ταξιδιού και περισσότερες από 100 ημέρες πολέμου, η νέα ευρωπαϊκή «τριανδρία» καλείται να απαντήσει ανοιχτά πλέον στις προκλήσεις της αλληλεγγύης απέναντι στον Ουκρανικό λαό, αλλά και της δραστικής αντιμετώπισης των συνεπειών από τη ρωσική εισβολή, καθώς οι «παρενέργειες» του ρωσικού επεκτατισμού έχουν πλέον περάσει στο δέρμα των ευρωπαίων πολιτών.

Αρχής γενομένης από την εξέλιξη του πολέμου, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντιμίρ Ζελένσκι έθεσε στους ευρωπαίους ηγέτες τόσο το ζήτημα της στρατιωτικής ενίσχυσης της άμυνας της χώρας του, όσο και το πλαίσιο έναρξης των συζητήσεων για την κατάπαυση του πυρός, παράλληλα με τις διαδικασίες για την έναρξη της ενταξιακής πορείας της χώρας του στην ΕΕ.

Από πλευράς του, ο πρόεδρος Μακρόν ξεκαθάρισε πως η Ουκρανία θα πρέπει μόνη της να αποφασίσει αν αποδέχεται ή όχι οποιεσδήποτε εδαφικές παραχωρήσεις προς τη Ρωσία, μολονότι «δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει πιθανότητα ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας να είναι έτοιμος να ακούσει οτιδήποτε», ανταπάντησε ο πρόεδρος Ζελένσκι και πρόσθεσε πως «φαίνεται πως αυτήν τη στιγμή (ο Βλαντίμιρ Πούτιν) πρώτα παίρνει αποφάσεις και μετά μιλάει σε οποιονδήποτε», όπως εκτίμησε.

Ως προς την παρουσία τους στο βομβαρδιζόμενο Κίεβο, «νομίζω ότι καθήκον μας είναι να υπερασπιστούμε τις αξίες μας, το διεθνές δίκαιο και κατά συνέπεια την Ουκρανία», ισχυρίστηκε ο Γάλλος πρόεδρος και προεδρεύων της ΕΕ μέχρι τα τέλη Ιουνίου, ενώ γνωστοποίησε ότι «παρέχουμε ανθρωπιστική, οικονομική και στρατιωτική στήριξη στους Ουκρανούς στρατιώτες για μπορέσουν να κάνουν τη διαφορά στο έδαφός τους, ενώ μαίνονται οι ρωσικές επιθέσεις», καθώς επίκειται η αποστολή έξι γαλλικών πυροβόλων CAESAR στην αμυνόμενη Ουκρανία.

Άμεσο μέλος της ΕΕ

Παράλληλα, «να δοθεί καθεστώς υποψήφιας προς ένταξη χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Μολδαβία» ζήτησε ο Γερμανός καγκελάριος, Όλαφ Σόλτς, με τον Ιταλό πρωθυπουργό, Μάριο Ντράγκι να παρεμβαίνει ενισχυτικά, λέγοντας πως «η Ουκρανία ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια». Για του λόγου το αληθές, ο Εμάνουελ Μακρόν υπογράμμισε ότι «Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Ρουμανία τάσσονται υπέρ της άμεσης χορήγησης του καθεστώτος υποψήφιας χώρας στην ΕΕ στην Ουκρανία», πρόταση που αναμένεται να εξετάσει σήμερα η Κομισιόν, ενόψει της Συνόδου Κορυφής των ηγετών των κρατών- μελών της ΕΕ, στις 23-24 Ιουνίου.

Από μέρους του ως οικοδεσπότης, ο Ουκρανός πρόεδρος κατέθεσε προτάσεις για την μορφοποίηση ενός νέου, έβδομου πακέτου ευρωπαϊκών κυρώσεων κατά της Ρωσίας, με παρόντα και το Ρουμάνο πρόεδρο, Κλάους Γιοχάνες, η χώρα του οποίου δέχεται την μεγαλύτερη πίεση προσφυγικών ροών. Το γεγονός, ωστόσο, ότι κατά την άφιξη των ευρωπαίων ηγετών στο Κίεβο ηχούσαν οι προειδοποιητικές σειρήνες για μια νέα, αεροπορική επιδρομή, «γείωσε» τη σχετική συζήτηση σε πιο πραγματιστικό έδαφος, καθώς τα περιθώρια αντίστασης χωρίς υλικοτεχνική υποδομή, μειώνονται δραματικά.