Μια φορά κι έναν καιρό, εκεί στη δεκαετία του ογδόντα, έμενα με τον αδερφό μου. Φοιτητές όντες και οι δύο, σε τριάρι στου Ζωγράφου, του έκανα εγώ τη ζωή δύσκολη γιατί ήμουνα τέσσερα χρόνια μικρότερος, έξαλλο νιάτο.
Με βαρέθηκε λοιπόν κάποια στιγμή, ήθελα κι εγώ να μείνω μόνος μου, πηγαίνανε καλά και τα οικονομικά της οικογένειας (ΠΑΣΟΚάρα ρε φίλε!), άντε γειά, χωρίσαμε τα τσανάκια μας. Κι... επειδή ήμουνα παιδί μερελό που λένε και στην Πάτρα, ανέλαβε ο πατέρας μου να μου βρει διαμέρισμα. Και κατέβηκε στην Αθήνα και μέσα σε τρεις μέρες το είχε κλείσει, δυο βήματα απ’ τον μπράδερ, μην χάσουμε και την επαφή. Ρετιρέ παρακαλώ, δυο δωμάτια, σαλόνι, βεράντα μεγάλη, να κάνεις πάρτυ, γαμώ!
Και κάπου εκεί άρχισε η Οδύσσειά μου. Διότι το «διαμέρισμα» ήταν το παλιό πλυσταριό, που το είχε διαμορφώσει πονηρά και πρόστυχα ο ιδιοκτήτης της «οικογενειακής πολυκατοικίας» και το είχε ανεβάσει κατηγορία και έψαχνε κορόιδο να μείνει και βρήκε κορόιδο, εμένα. Δυο πράγματα θα σας πω μόνο:
Με πλήρη θέρμανση έιτιζ, ξύπναγα το χειμώνα τα πρωινά (φοιτητικά πρωινά, κατά τις δέκα, έντεκα) κι έγραφε το θερμόμετρο δώδεκα βαθμούς μέσα στο δωμάτιο! Και το καλοκαίρι, ακόμη καλύτερα, έτυχε να πέσω στον καύσωνα του 1987, εκείνο τον καύσωνα που σκότωσε αμέτρητο κόσμο και ένα βράδυ, κάτι μεσάνυχτα, έδειχνε το θερμόμετρο 41 βαθμούς. Και πήγα και κοιμήθηκα στον αδερφό μου, που είχε μόλις 38 βαθμούς και σώθηκα…
Αυτά θυμάμαι όταν διαβάζω ότι:
«Δυσβάστακτο παραμένει το ζήτημα της στέγασης για πάνω από το 1/3των νοικοκυριών στην Ελλάδα, τα οποία είναι υποχρεωμένα προκειμένουνα καλύψουν τα έξοδα που σχετίζονται με το ακίνητο στο οποίο μένουν(όπως π.χ. ενοίκιο ή δόση στεγαστικού δανείου, λογαριασμούς ΔΕΚΟ κ.ά.)να δαπανούν άνω του 40% του διαθέσιμου εισοδήματός τους».
Μιλάμε τώρα για ρεκόρ πανευρωπαϊκό και δεν το λέω εγώ αυτό που θέλω το κακό της κυβέρνησης και βγάζω γλώσσα στον γίγαντα Σκυλακάκη. Το λέει η Eurostat, που αποκαλύπτει ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να αποτελεί «ουραγό» στην Ε.Ε. των 27 χωρών-μελών, καθώς το 33,3% των νοικοκυριών εντάσσεται στην κατηγορία των υπερβολικά επιβαρυμένων οικονομικά σε ό,τι αφορά στη στέγασή τους -δηλαδή ξοδεύουν πάνω από το 40% των εισοδημάτων τους.
Την ίδια στιγμή, ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι μόλις 7,8%, ενώ η αμέσως επόμενη χώρα μετά την Ελλάδα είναι η Βουλγαρία, όπου το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις 14,4%. Με δυο λόγια, όπως λέει και το γηπεδικό σύνθημα, «είμαστε οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη». Κι αν περιμένεις απ’ τον Σκυλακάκη (σας έχω γράψει ότι είναι γίγαντας;) παρέμβαση μπας και σωθούν τα άσωστα, θα περιμένεις μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα!
Επί τη ευκαιρία και για να σκάσει και κάνα χαμόγελο το χειλάκι σας, να ενημερώσω ότι είμαι μέλος της ομάδας «Ξεσπιτόγατος» στο Φέηζμπο, όπου δημοσιεύονται σε σχεδόν καθημερινή βάση τα απίθανα και τα ευτράπελα της κτηματαγοράς.
Βλέπε:
διαμέρισμα 45 τετραγωνικά στο Χαλάνδρι προς 650 ευρώ,
διαμέρισμα 28 τετραγωνικά στου Ζωγράφου προς 420 ευρώ,
γκαρσονιέρα στου Γκύζη, 35 τετραγωνικά, προς 400 ευρώ
Και άλλα τέτοια πολλά, χρόνο να ‘χετε να διαβάζετε, να μη σας μείνει άντερο. Ή δάκρυ…
Το αγαπημένο μου; Ένα «διαμέρισμα» 17 τετραγωνικών στη Θεσσαλονίκη που δεν είναι καν το πρώην πλυσταριό όπως στην περίπτωση τη δική μου, είναι η βεράντα του πλυσταριού! Και το δίνει ο ιδιοκτήτης προς 300 ευρώ το μήνα, κοψοχρονιά, πάρε κόσμε, σήμερα έχει αύριο δεν έχει. Τι πανευρωπαϊκά ρεκόρ και μαλ@κίες τώρα, μιλάμε ότι ο τύπος πρέπει να πάρει αμέσως τώρα, αβλεπί, το Νόμπελ Οικονομίας. Μη σου πω και το Νόμπελ Μαθηματικών, δεύτερος Πυθαγόρας είναι ο άνθρωπος θα κάνει περήφανη την πατρίδα στα πέρατα του κόσμου!...
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου