Μπα, που να!...

Μπα, που να τους ξεχάσει η ζωή η ίδια! Μπα, που να τους ξεβράσει η Ιστορία σε καμιά ξέρα, πέρα μακριά, να μη χρειάζεται να ξανασχοληθούμε με την πάρτη τους! Μπα, που να τους ξεράσει ο καπιταλισμός (ας κάνει κι αυτός καμιά σωστή δουλίτσα), να τους αγνοήσει σαν μετοχή που ξέπεσε, σαν τράπεζα που στέρεψε, σαν (αριστερή) παρένθεση που έκλεισε. Γιατί... σαν πολλά μάς τα ’πανε και ώς εδώ! Κάναμε υπομονή έναν αιώνα, κάναμε υπομονή δύο, φτάσαμε τη χιλιετία, τελείωσε κι η δεύτερη, μπήκαμε στην τρίτη και αυτοί εκεί: μακάριοι, στους τύμβους, τ’ αγάλματα, τις προτομές και τη ρέκλα τους! Ζήσανε, είπανε, γράψανε κι άντε εμείς τώρα να πορευτούμε με όλα δαύτα.

Και δεν φτάνει που ζήσανε, είπανε, γράψανε, αλλά οι άτιμοι όλα τα ζήσανε, είπανε, γράψανε. Μα, ρε γεροδιάολε, απ’ όπου και να το πιάσεις, αυτοί οι αρχαίοι δεν άφησαν και κάτι που να μην ασχοληθούν, φιλοσοφήσουν, ερευνήσουν. Σιχτίρ πια δηλαδή! Οχι ότι στέκουν όλα όσα είπαν - αυτό είναι το κακό. Γιατί, βλέπεις, σου πετάει ο κάθε ένας πάσα εις την μπουρδολογία του, σου κοτσάρει κι ένα «έτσι είπε ο Αριστοτέλης» και τρέχα εσύ μετά να ψάξεις και να βρεις τι είπε ο Αριστοτέλης, τι εννοούσε, τι κατάλαβε ο κάθε ένας πάσας εις και τι ισχύει στ’ αλήθεια.

Πρόβλημα. Πολύ πρόβλημα δημιούργησαν οι αρχαίοι και δεν ήταν κι όλοι τσίφτηδες σαν τον Σωκράτη να μην αφήσουν γραπτά κείμενα. Που κι αυτόν, ήσυχο ν’ αναπαυθεί στα δηλητήρια των συμπολιτών του δεν τον άφηκε ο μαθητής του. Εκεί, λύσσα κακιά με τους «ω άνδρες Αθηναίοι» και «ω άνδρες Αθηναίοι»...

Αθηναίοι δεν ήσαν όλοι οι αρχαίοι, γνωστοί, σοφοί. Ανδρες ήταν όλοι, αλλά κάποιοι, κυρίως αρχαιότεροι, ήταν από κάτι παράλια, που τώρα είναι τουρκικά και οι τώρα Τούρκοι λένε πως ήταν και τότε και τι να πω, τουρκικά μπορεί να μίλαγε ο Θαλής κι ο Αναξίμανδρος και γιαβρί μ’ και τζιέρι μ’ να φώναζε ο ένας τον άλλο και ίσως γι’ αυτό και δεν τους καλοκαταλαβαίνουμε κι εμείς σήμερα και τον βλέπω τον κεραυνό του Δία και τη φωτιά του Θεού να ’ρχονται καταπάνω μου, μα για να λέμε τα σύκα σύκα και τα τεντζερέδια τεντζερέδια, δεν τους έχουμε κατανοήσει τους αρχαίους αυτούς σοφούς και πάνσοφους και τσάτρα πάτρα τούς έχουμε μεταφέρει στο σήμερα. Ασε πια εκεί στα εξωτερικά. Που δεν υπάρχει πανεπιστήμιο στον κόσμο που να μην έχει θεμελιωθεί πάνω στα μπλαμπλάδια τους κι ανάθεμα αν ένας από όλους όσοι μπαινοβγαίνουν εκεί μέσα, τα έχει καταλάβει με τα σωστά τους. Απ’ αυτά τα πανεπιστήμια όμως (όχι από τ’ άλλα, που βγαίνουν μόνο ΜΑΤατζήδες), βγαίνουν κάτι φοιτητάκια και κάποια από δαύτα μού γίνονται και πρωθυπουργοί! Και τότε αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα...

Ποιος ξέρει ποιος εκεί στο Χάρβαρντ (μωρέ, δεν θα πέσει στα χέρια μου!) θα ’πε στην τάξη, που ήταν και το δικό μας το ξεφτέρι, για τον Δημόκριτο ας πούμε. Που πολύ γέλαγε, λένε, στα τελευταία του. Και για τρελό τον πέρασαν και σε άσυλο να τον κλείσουν ήθελαν, μην κολλήσει και τους λογικούς γελαδερίτιδα. Ενεκα όμως που σπουδαίος φιλόσοφος ήταν, φώναξαν τον Ιπποκράτη να τον γιατρέψει. Πάει και ο εν λόγω, βλέπει τον Δημόκριτο να γράφει. «Τι γράφεις;». «Γράφω για την τρέλα», του λέει ο τρελός. «Και πώς κι είσαι τόσο ήρεμος;» ξαναρωτάει ο Ιπποκράτης. «Εγώ έχω παιδιά, δάνεια, σπίτια, αρρώστους, διαβόλους και τριβόλους πάνω απ’ το κεφάλι μου κι ήρεμος να είμαι δεν!». Και τότε σκάει κάτι γέλια ο Δημόκριτος, που ώς εδώ φτάσανε απ’ τα Αβδηρα!

Τ’ ακούει αυτά ο Κυριάκος και σου λέει: Τι κάθεσαι και μιζεριάζεις που δεν έχεις λεφτά; Και τι είναι τα λεφτά στο κάτω κάτω; Κάτι χαρτιά με κάτι μπαρμπαδέλια απάνω. Πιες, τραγούδησε και γέλα, κάνε κάθε είδους τρέλα, τράβα μπρος και μη σε νοιάζει, τράβα προς εμέ και χαμογέλα!

Ολιστικά μάλιστα. Να φανεί όλη η οδοντοστοιχία. Και ο μουχλιασμένος τραπεζίτης πίσω πίσω... Εχω καταλάβει σωστά;

Νόρα Ράλλη