Η πρόταση που πανηγυρικά επικράτησε στην πρόσφατη εκλογή νέου προέδρου του Κινήματος Αλλαγής συμπυκνώθηκε στο τρίπτυχο «ανανέωση – ενότητα – πολιτική αυτονομία». Οσοι... υποστηρίξαμε και μέσα στην κοινωνία πρεσβεύσαμε την ανάγκη να κινηθεί το Κίνημα σε αυτήν την κατεύθυνση, συνεισφέρουμε στην εξειδίκευση των θέσεων αυτών, θεωρητική και πρακτική.
Πρώτα η ανανέωση λοιπόν. Η ανανέωση αποτελεί την πιο ισχυρή εντολή με την οποία επιφορτίστηκε ο Ν. Ανδρουλάκης. Αλλωστε, είναι αυτό το αίτημα που η υποψηφιότητά του κυρίως συμπύκνωσε. Μια κάποια αβροφροσύνη στους μεγαλύτερους και εμπειρότερους συνήθως θέλει να βεβαιώνεται ότι ως ανανέωση δεν νοείται μόνον η ηλικιακή. Ασφαλώς έτσι έχουν τα πράγματα, ώστε ούτε η ιστορία έχει να δείξει όχι μόνον παραδείγματα προοδευτικών νεολαιίστικων κινημάτων αλλά και παραδείγματα αντιδραστικών. Ωστόσο, ανανέωση χωρίς νέους ανθρώπους δεν γίνεται για λόγους πρακτικούς: Χωρίς τέτοια ηλικιακή ανανέωση δεν ιδρύεται πραγματική επαφή με την αιχμή της τεχνολογίας, με την πρωτοπορία του πολιτισμού και των κοινωνικών κινημάτων, με τους κώδικες συμπεριφοράς και τις βλέψεις για το μέλλον που τείνουν να κυριαρχήσουν στην κοινωνία. Πρέπει όμως να αξιοποιηθεί η υφιστάμενη πείρα και η βιωμένη ιστορικότητα που ενσαρκώνουν τα παλαιότερα στελέχη, με τους κατάλληλους ρόλους. Εξάλλου, η ανανέωση πρέπει να γεννά και ανανέωση, να εκφράζει τα πιο προωθημένα και ώριμα στις γραμμές της κοινωνίας των πολιτών αιτήματα.
Υστερα η ενότητα. Η νέα ηγεσία έχει δείξει πως στην πράξη εννοεί και εφαρμόζει την ενότητα, αν και είχε κάθε ευχέρεια πρωτοβουλίας, λόγω και του εύρους της νίκης της. Συνεπώς, η ενότητα που θα εφαρμοστεί θα είναι μια πλατιά οργανωτική ενότητα. Προφανώς ο ιδεολογικός άξονας της παράταξης θα είναι σοσιαλδημοκρατικός, αλλά από τα πράγματα η σοσιαλδημοκρατία αποστρέφεται τη μονολιθικότητα και η εφαρμοσμένη ιδεολογική γραμμή θα ενοφθαλμίζεται από επιμέρους υπαρκτές εντός του Κινήματος τάσεις, όπως η ανανεωτική αριστερά, το προοδευτικό κέντρο, ο πατριωτικός καλούμενος χώρος.
Τέλος, η πολιτική αυτονομία. Σε ένα πλαίσιο εκλογολογίας και διαρκούς συνεργασιολογίας, όπου δημοσιογράφοι και πολιτικοί άλλων χώρων ρωτούν με ύφος ιεροεξεταστή του Μεσαίωνος τι θα κάνουν ΠΑΣΟΚ και Κίνημα Αλλαγής μετεκλογικά, το ζήτημα της πολιτικής αυτονομίας αδικείται εξαντλούμενο στο ζήτημα αυτό. Η πολιτική αυτονομία ενός πολιτικού χώρου προσδιορίζεται στις μέρες μας ως αυτονομία έναντι των άλλων πολιτικών δυνάμεων αλλά και ως αυτονομία έναντι των ιδιωτικών συμφερόντων που επιδιώκουν να επικαθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις. Οσο σημαντικό είναι να είναι κάποιος κάθετος στην οριοθέτηση έναντι των πολιτικών αντιπάλων, άλλο τόσο –αν όχι περισσότερο– κρίσιμο είναι να κάνει το ίδιο και ως προς τα οικονομικά συμφέροντα. Εξάλλου, η αυτονομία δεν πρέπει να θεωρείται μόνον ως αυτονομία έναντι εξωτερικών επικαθορισμών. Οπως διδάσκει η εμπειρία και αυτού τούτου του μέσου ανθρώπου, η αυτονομία του υποκειμένου συναρτάται με το επίπεδο της αυτογνωσίας. Δεν μπορεί να υπάρξει αυτονομία χωρίς, πρώτον, σοβαρή ιδεολογική δουλειά που θα συλλάβει με οξυδέρκεια τις αναγκαίες κοινωνικές συμμαχίες και θα κλίνει στα ελληνικά μέτρα τα βασικά θέματα της σύγχρονης προοδευτικής σκέψης, δεύτερον, εξαντλητική προγραμματική εξειδίκευση με σοβαρή μεθοδολογία σύλληψης δημόσιων πολιτικών, τρίτον, διαρκούς επικοινωνίας και εκπαίδευσης των στελεχών και των μελών του κόμματος στο περιεχόμενο των δημόσιων πολιτικών.
Προσμένουμε το συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής να είναι ένα μεγάλο πολιτικό γεγονός όπου με ειλικρίνεια, καθαρότητα και ζωντάνια θα συζητήσουμε και θα εξειδικεύσουμε το τρίπτυχο «ανανέωση – ενότητα – πολιτική αυτονομία». Θα εφαρμόσουμε τελικά την καθαρή λαϊκή εντολή του Δεκεμβρίου...
Η Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου