Τα σκυλιά της αριστείας και ένα κουνελάκι του Playboy...

Αντιπαράδειγμα αριστείας

Το 1994, σε ηλικία 47 ετών, η Polly Matzinger διατύπωσε μια ανατρεπτική θεωρία για τα μέχρι τότε δεδομένα στην ανοσολογία. Συγκεκριμένα, αμφισβήτησε την κυρίαρχη άποψη ότι ο πρωταρχικός στόχος του ανοσοποιητικού συστήματος είναι να κάνει διάκριση μεταξύ εαυτού και μη εαυτού. Υποστήριξε για πρώτη φορά... ότι πιθανώς το ανοσοποιητικό σύστημα δεν ελέγχει τι ανήκει στον εαυτό μας και τι είναι ξένο, αλλά ότι η πρωταρχική του κινητήρια δύναμη είναι να ανιχνεύει τι είναι επικίνδυνο και να προστατεύει από αυτό. Μικρή λεπτομέρεια: όπως η ίδια έχει πει, την ιδέα για τη θεωρία της τη συνέλαβε σε δύο φάσεις, αρχικά μια μέρα που έκανε μπάνιο και μετά μία άλλη μέρα που έβοσκε πρόβατα.

Ο Albert Bendelac, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Princeton δεν συμφώνησε με το προτεινόμενο μοντέλο όταν δημοσιεύτηκε. Παραδέχθηκε όμως ότι «καθώς δίδασκα τα δύο [μοντέλα] δίπλα-δίπλα, οι φοιτητές μου αποδέχτηκαν αμέσως την απλότητα και τη δύναμη του μοντέλου κινδύνου. Γινόταν όλο και πιο δύσκολο να υπερασπιστεί κανείς το άλλο» και ότι η Matzinger ήταν «ένα από τα πιο λαμπρά μυαλά που γνώρισα».

Η Polly Matzinger γεννήθηκε το 1947 στη Γαλλία, από Γαλλίδα μητέρα, πρώην μοναχή, και Ολλανδό πατέρα, αντιστασιακό που επέζησε από το Νταχάου. Το 1954 μετακομίζει με την οικογένειά της στις ΗΠΑ. Σε ηλικία 11 ετών, βαριεστημένη και δυστυχισμένη, όπως αναφέρει η ίδια «δανείστηκα ένα κουτάβι και συνόδευσα έναν φίλο σε ένα μάθημα εκπαίδευσης σκύλων. Εκεί γνώρισα ενήλικες με τους οποίους μπορούσα να συνεννοηθώ, όχι σαν τους δασκάλους μου». Έχει γραφτεί ότι τη χρονιά που τελείωσε το σχολείο, η λεζάντα της επετηρίδας κάτω από τη φωτογραφία της την περιέγραφε ως «Most likely not to succeed».

Για το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα, διαβάζουμε σε συνέντευξή της στους New York Times:

«Ερώτηση: Πώς ανακαλύψατε την επιστήμη;

Απάντηση: Ήμουν σερβιτόρα σε ένα κοκτέιλ μπαρ στο Ντέιβις της Καλιφόρνια, το 1972. Μία πήγαινα και μία παρατούσα το σχολείο, και έκανα κάθε είδους δουλειά – μουσικός τζαζ, τεχνικός εργαστηρίου, εκπαιδευτής προβληματικών σκύλων και κουνελάκι του Playboy, που παρεμπιπτόντως ήταν εξαιρετική δουλειά. Όλα όμως μου φαίνονταν βαρετά μετά από λίγο, οπότε αποφάσισα να κάνω καριέρα σερβιτόρας για να μπορώ στη διάρκεια της ημέρας να διαβάζω, να συνθέτω και να δουλεύω με τα ζώα.

Μια μέρα, δύο καθηγητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Ντέιβις οι οποίοι έρχονταν τακτικά για καμία μπύρα, άρχισαν να μιλάνε σχετικά με τον μιμητισμό των ζώων, και τους ρώτησα, “Γιατί κανένα ζώο δεν μιμήθηκε ποτέ τον μεφίτη;”2. Ο Καθηγητής Robert Swampy Schwab έμεινε άφωνος. Αποφάσισε ότι αυτή η σερβιτόρα που έκανε ερωτήσεις θα έπρεπε γίνει επιστήμονας. Για εννέα μήνες ερχόταν στο μπαρ και μου έφερνε κάθε λογής επιστημονικά άρθρα. Και αυτός ήταν που με έπεισε πως η επιστήμη δεν είναι ποτέ βαρετή. Με την προτροπή του έκανα αίτηση στο Πανεπιστήμιο. Ξεκίνησα το 1974, πήρα πτυχίο αργοπορημένα το 1976 και διδακτορικό το 1979. Σε αυτόν τον άνθρωπο χρωστάω τη ζωή μου».

Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Γιώργου Ζερβουδάκη, πατήστε ΕΔΩ...