Όταν τα σοβαρά γίνονται κρίσιμα...

«Πολύς θόρυβος από το τίποτα»

(ρωσική παροιμία)

Οι άνθρωποι -όσοι τέλος πάντων πιστεύουν στην ανάγκη της εύρεσης σημείων εσωτερικής ισορροπίας- συχνά εμφανίζουμε την τάση να θέλουμε να ξεφύγουμε. Να... βρίσκουμε ενασχολήσεις που θα μας κάνουν, έστω και πρόσκαιρα, να ξεχάσουμε αυτά που μας προβληματίζουν στην καθημερινότητα. Και είναι πολλά αυτά τα ρημάδια... Στην επαχθή ελληνική πραγματικότητα, ελάχιστα πριν τελειώσει ο Απρίλιος του 2022, υπάρχουν πολλά θέματα που «τσουρουφλίζουν» και για τα οποία δεν βλέπουμε και πολλά «πρόθυμα χέρια, για να πιάσουν τους κουβάδες με το νερό»... 

 

Έτσι, η λεγόμενη κοινή γνώμη βρίσκει διάφορα αποκούμπια, για να στρέψει το ενδιαφέρον της. Κυριαρχεί φυσικά η υπόθεση της Πάτρας (για την οποία μακάρι κάποιες «θεωρίες κινήτρων» που κυκλοφορούν σε διάφορα στόματα να μην επιβεβαιωθούν ποτέ...), που τις τελευταίες ημέρες έχει χάσει λίγο έδαφος από μία έκτακτη περίσταση όπως η δολοφονία του Γιάννη Σκαφτούρου. Ευλόγως, γιατί το συγκεκριμένο ζήτημα και σοβαρότατο είναι (όταν μιλάμε για ξεκαθαρίσματα λογαριασμών στον κόσμο του επαγγελματικού παρανομισμού), και τις αστυνομικές αναζητήσεις ενός «πεινασμένου» κοινού... καλύπτει...

Βεβαίως, μόνιμη σταθερά είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία. Αυτός, όμως, όταν συνδυάζεται με τις διάφορες συνέπειες που επιφέρει στην καθημερινότητα των πολιτών ακόμα κι εδώ στην Ελλάδα, χάνει τα προγενέστερα «μερίδια» στην πίτα των εντυπώσεων και «παραμερίζεται» πιο εύκολα γιατί θυμίζει πια τα βάσανά της καθημερινότητάς μας...

Μέσα, λοιπόν, σε ένα γενικώς τεταμένο κλίμα είναι λογικό και αναμενόμενο να οξύνονται τα πάθη, οι εσωτερικές επεξεργασίες να μετατρέπονται από μηχανήματα νόησης (που δουλεύουν πιο γρήγορα από το κανονικό) σε γεννήτριες παραγωγής διαφόρων κακών συναισθημάτων και συμπεριφορών. Πολλές επιχειρηματολογίες, όση επίφαση και να επιστρατεύουν οι εμπνευστές τους, δεν παύουν να υποπέφτουν στην κατηγορία της κακής προπαγάνδας. Φτηνής, όσο και διαδεδομένης και συνηθισμένης, αλλά και πολύ φθαρτικής για το είδος των συνειδήσεων που διαμορφώνονται...

Διαβάζω και βλέπω τακτικότατα αναφορές για τα όσα συμβαίνουν, και δεν συμβαίνουν..., σε διάφορα σημαντικά ζητήματα. Π.χ. παρατηρώ με τεράστια προσήλωση τι γράφουν διακεκριμένα δυτικά media για τα τεκταινόμενα στη Σαγκάη ή για τις πολύμορφες κινήσεις του ρωσικού συστήματος εξουσίας. Η αστική δημοκρατία υπερηφανεύεται για κάποιες αξίες, που αν δεν τηρεί η ίδια αυτοαναιρείται σχεδόν αυτόματα...

Κακή προπαγάνδα συνιστά το να κάνεις το ίδιο πράγμα με κάποιον άλλον και το δικό σου να το ανάγεις στη σφαίρα του ιερού, ενώ του άλλου να το εξορίζεις στην επικράτεια του ανίερου. Κακή προπαγάνδα κάνεις όταν στρογγυλεύεις τα δικά σου τρωτά, ενώ του άλλου τα μεγαλοποιείς κάνοντας την τρίχα τριχιά. Κακή προπαγάνδα είναι να προβαίνεις διαρκώς σε δίκες προθέσεων, να αποσιωπάς φαινόμενα, να ερμηνεύεις τους άλλους με το δικό σου τρόπο του σκέπτεσθαι. Να παίρνεις ένα υπαρκτό στοιχείο εστιάζοντας στις ακραίες πτυχές του, μεταφέροντας το ενδιαφέρον και τη συζήτηση σε πεδία που σε βολεύουν.

Δεν τα κάνεις τυχαία όλα αυτά... Ξέρεις πως έτσι συσπειρώνεις, πως (φιλοδοξείς να) δημιουργείς ρήγματα στο εσωτερικό μέτωπο του αντιπάλου, και έχεις πάντα εύρος από διαθέσιμες δικαιολογίες να επικαλεστείς για οτιδήποτε σχεδιάζεις να πράξεις μελλοντικά...

Ξέρω πολύ καλά πως ελεύθερες φωνές κανένα καθεστώς δεν θέλει-αντέχει. Γιατί αν υπάρξει ένα καθεστώς που αφήνει τις ελεύθερες φωνές να κινούνται όπως θέλουν αυτές, τότε είτε αυτές παίζουν το παιχνίδι του ή δουλεύουν συνειδητά για αυτό..., είτε το καθεστώς έχει εξασφαλίσει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τη διαιώνισή του που η παραχώρηση εδάφους στην αντίθετη άποψη λειτουργεί ως δική του ενδυνάμωση (διαμέσω της πλουραλιστικής υπεροχής). Όμως, δεν είναι όλα τα καθεστώτα ίδια, ούτε κάνουν τα ίδια πράγματα, ούτε στοχεύουν πάντα σε κάτι κακό... Οι φίλοι μας οι αναρχικοί θα διαφωνήσουν σφοδρά με κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλα τα καθεστώτα επιφέρουν τις ίδιες συνέπειες, πως έχουν τις ίδιες κατευθύνσεις ή τις ίδιες τεχνοτροπίες...

Στα σοβαρά δείχνουμε όλοι τι καπνό φουμάρουμε. Φοβάμαι πως όταν τα σοβαρά γίνουν κρίσιμα ο ανθρώπινος κρετινισμός (που όλοι μας έχουμε μέσα μας, άλλοι σε μεγαλύτερες, και άλλοι σε μικρότερες δόσεις...), θα έχει σημαντικό μερίδιο στη διαμόρφωση των όρων. Και αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο. Αν μπορούσαμε σαν ανθρωπότητα να αναλάβουμε επιτέλους τις ευθύνες μας, να μιλήσουμε ξεκάθαρα για όλα, να αποδεχτούμε την ισχύ των ανταγωνιστών μας, αν επιλέγαμε να πάψουμε να αντιλαμβανόμαστε το ψέμα και τη συκοφάντηση ως απαραίτητα μέσα (που η χρήση τους διδάσκεται στα καλύτερα εγχειρίδια ενδοεξουσιαστικών αντιπαραθέσεων), αλλά και ως «πτυχία εξυπνάδας», αν συμβιβαζόμαστε με τους εαυτούς μας και τα όποια περιοριστικά όρια αναδύουν οι ρεαλιστικές συνθήκες της ζωής, τότε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα... Αλλά, το καλύτερο σαν έννοια διαφέρει από συνείδηση σε συνείδηση, επομένως ας αφήσουμε πάνω στο τραπέζι τα «όργανα» της ανθρώπινης διαβολής. Μας χρειάζονται συχνά...

Κρίνω, σε γενικές γραμμές, πως έχουμε μπει σε ένα δρόμο που δεν είναι ακριβώς αδιέξοδος, αλλά σίγουρα στην έξοδό του δεν θα φτάσουν όλοι και όλα όσα θα θέλαμε. Σα να γράφουμε ένα ποίημα, και αφού έχουμε καταργήσει κάθε ισομετρία ανάμεσα στους στίχους, προβαίνουμε σε διασκελισμούς στους οποίους σώνει και καλά ο μετασκελισμός πρέπει να καταπατήσει κάθε προσκελισμό... Γιατί «έτσι γουστάρει», γιατί μπορεί και θέλει να το κάνει...

ΥΓ. Οι δυτικές επικοινωνιακές εκστρατείες του τελευταίου διμήνου έχουν εξαπολύσει ένα αφρενάριστο κρεσέντο αποδόμησης κυρίως της Ρωσίας, και έπειτα και της Κίνας. Τέτοιο που θα βρεθούν στο μέλλον στη δύσκολη θέση να πρέπει να βρουν αντίδοτα οι ίδιες οι δυτικές κοινωνίες. Γιατί πρώτον κάποιες αλήθειες δεν κρύβονται με τίποτα, όπως και ορισμένα ψέματα..., και δεύτερον είναι πολύ οδυνηρό να αναγκαστείς κάποια στιγμή να δικαιολογηθείς στους υπηκόους σου για τις ήττες και τις οπισθοχωρήσεις που θα κάνεις αναγκαστικά απέναντι στις «αυτοκρατορίες του κακού του 21ου αιώνα». Στις κολυμπήθρες που χρησιμοποίησες, θα ψάχνεις να βρεις νερό που το χρειάζεσαι πια εσύ... 

 

ΥΓ1. Είναι αυτοκαταστροφικό να επιχειρείς αυτό που οι ελάχιστοι κατάλαβαν την εποχή της γέννησής του, αλλά δεν το είπαν παρά μόνο στους πιο κοντινούς τους (και μάλιστα ψιθυριστά...), να το κάνεις εύπεπτο στους πολλούς που είχες γαλουχήσει για δεκαετίες αλλιώς.... Αυτό που ήξεραν πολύ καλά στις αρχές των 90ς τα οξυδερκέστατα αμερικανικά επιτελεία σε όλους τους νευραλγικούς τομείς (πολιτική, θεωρητικά think tanks, κόσμος του επιχειρείν, στρατιωτικό κατεστημένο, μυστικές υπηρεσίες), για το μελλοντικό ρόλο της Κίνας και της Ρωσίας, το μαθαίνουν αρκετά άκομψα οι πολίτες της Δύσης τριάντα χρόνια αργότερα. Άραγε, τι να ξέρουν-καταλαβαίνουν αυτά τα επιτελεία στο σήμερα για το 2050; Μήπως θα ήταν καλύτερα αν έλεγαν από το 2000 την αλήθεια; Θα επαναλάβουν την ίδια τακτική και για τα όσα έπονται;

ΥΓ2. Όλοι έχουν προτιμήσεις, όλοι έχουν θέσεις, όλοι έχουν ταχθεί κάπου, όλοι διαλέγουν στρατόπεδο. Ακόμα και αυτοί που μένουν στην απ΄έξω, κινούμενοι στις λεωφόρους της ουδετερότητας, είτε «αναγκαστικά» και παρά τη θέλησή τους πολλές φορές, είτε επιτηδευμένα και συνειδητά, κάπου τοποθετούνται. Την ένταξη αυτή την προκαλούν σε τέτοιους καιρούς έντασης τα διλήμματα τα ίδια... Όμως, δεν σέβονται όλοι κάποια πράγματα που είναι απαραίτητα για να διατηρούνται οι όποιες συνυπάρξεις των αντιθέτων μέσα σε πλαίσια που δεν κονιορτοποιούν το ανθρώπινο...

Κώστας Μαρούντας

efsyn.gr