Και όμως πέφτει το «κάστρο» του Μαξίμου...

Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη με την οποία παραδέχθηκε ότι πλέον βρίσκεται στον σχεδιασμό του (και) μια κυβέρνηση συνεργασίας έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από όση της έχει αποδοθεί. Δεν αφορά μόνον τα πιθανά μετεκλογικά σενάρια, άλλα συνιστά πολλές παραδοχές ταυτόχρονα.

Η κυριότερη είναι πως ακόμη και ένα τόσο καλά δομημένο σύστημα όπως αυτό που... κατασκεύασε το Μέγαρο Μαξίμου, μπορεί να πέσει. Και όντως πέφτει.

Η πρωθυπουργική δήλωση συνιστά παραδοχή ότι ακόμη και σε τυχόν δεύτερη εκλογική αναμέτρηση με το σύστημα του προοδευτικού «μπόνους» δεν θα πιάσει νούμερα αυτοδυναμίας. Δηλαδή ένα ποσοστό της τάξης του 38%.

Εν ολίγοις η Ν.Δ «βλέπει με το κυάλι» τα ποσοστά που έλαβε στις εκλογές του 2019 όπου συγκέντρωσε 39,8%. Κάτι που προφανώς δεν περίμενε, μια και για τέτοια ποσοστά «έκοψε και έραψε» τον εκλογικό νόμο που ψήφισε τον Ιανουάριο του 2020.

Αυτό συμβαίνει σε μία κυβέρνηση που απολαμβάνει τεράστιας «μιντιακής» προστασίας Πράγμα που σημαίνει πώς έχει την δυνατότητα να φτιάχνει την «ατζέντα της ημέρας». Να προαποφασίζει ποια θέματα θα συζητήσουν σήμερα οι πολίτες, μέσω της καταλυτικής επίδρασης στην πλειοψηφία των μαζικών επικοινωνιακών διαύλων.

Επίσης πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει την τύχη να διαχειρίζεται τα δημόσια κονδύλια με το σύμφωνο σταθερότητας να βρίσκεται σε μερική αναστολή. Στοιχείο που της δίνει ευχέρεια κινήσεων για να παρεμβαίνει «στοχευμένα» όπου θεωρεί ότι είναι απαραίτητο για να διατηρήσει την επιρροή της. (Πάντα φυσικά στο πλαίσιο των ιδεολογικών επιλογών της στις οποίες δεν περιλαμβάνεται π.χ μια γενικευμένη ενίσχυση όσων πλήττονται σήμερα από την ακρίβεια).

Εν ολίγοις η σωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, δείχνει πως μπορεί και εισβάλει στο (κάθε άλλο παρά) απόρθητο κάστρο που χτίστηκε για να την ελέγχει. Να εποπτεύει τις κοινωνικές διεργασίες παρεμβαίνοντας πότε με το καρότο των υποσχέσεων για ανάπτυξη και ευημερία και πότε με το μαστίγιο μιας σκληρής καταστολής. Γιατί καλό είναι να μην ξεχνάμε την υπουργία του Μιχάλη Χρυσοχοίδη, που έχει ήδη αναγορευθεί σε υποψήφιο της Ν.Δ στις επόμενες εκλογές.

Ρευστοποίηση

Παράλληλα όμως η αλλαγή πλεύσης του εκλογικού κυβερνητικού στόχου έχει ευρύτερη επίδραση. Ρευστοποιεί δηλαδή ακόμη περισσότερο το πολιτικό σκηνικό. Εδραιώνεται η πεποίθηση ότι μετά τις επικείμενες εκλογές η χώρα θα μπει σε μία διαδικασία αναζήτησης λύσεων για την κυβερνητική διαχείριση που ο ίδιος ο πρωθυπουργός την προσδιόρισε χρονικά στους 2,5 μήνες. Σε ένα διεθνές οικονομικό περιβάλλον με μεγάλες αβεβαιότητες, αφού η ουκρανική κρίση θα έχει «συναντήσει» για τα καλά την ύφεση της πανδημίας.

Προαναγγέλλεται δηλαδή μια περίοδος όπου …πολλά μπορούν να συμβούν. Δεδομένο που οδηγεί τα επιτελεία των κομμάτων της αντιπολίτευσης να κάνουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά να επαναφέρει με μεγαλύτερη ένταση τα διλλήματα ανάμεσα στον νεοφιλελευθερισμό και την προοδευτική διακυβέρνηση, τα οποία και πρεσβεύει. Το ΚΙΝ.ΑΛ ως δυνητικός εταίρος μιας κυβερνητικής λύσης μπαίνει σε διαδικασία μεγαλύτερης περισυλλογής. Το ΚΚΕ και το Μέρα 25 ετοιμάζονται να δεχθούν πολιτικές πιέσεις.

Επίστης ο χώρος της ακροδεξιάς «αναδεύεται». Έχει πια μπροστά του μια εκλογική διαδικασία (της απλής αναλογικής) με «χαλαρή δεξιά ψήφο» και ίσως τη προοπτική συμμετοχής σε μια κυβέρνηση...

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

news247.gr