Είναι οι διαφωνίες που κράτησαν όρθια την ΕφΣυν...

Μέσα στην έξαρση της πανδημίας, της ακρίβειας και του πολέμου, να, χθες, μια νότα δροσιστικής ανάτασης και αναλαμπής αισιοδοξίας μέσα και έξω και γύρω από τα γραφεία της εφημερίδας με αφορμή την απαραίτητη γενική συνέλευση για εκλογή εκπροσώπων για το διοικητικό συμβούλιο του συνεταιρισμού και... άλλων υποψηφιοτήτων. Ηταν μια, επιτέλους, ανοιξιάτικη μέρα. Πήγα με λαχτάρα στην εφημερίδα, να δω συναδέλφους μετά από πολύμηνη απουσία, πολύχρονη θα έλεγα.

Δεν καταφέραμε την απαρτία -δύσκολα καταφέρνεις κάτι τέτοιο μέσα στον αποκλεισμό και τα μέτρα ασφαλείας απέναντι στον κορονοϊό -μην ξεχνάμε και την αδυναμία πολλών συναδέλφων στη μετακίνηση λόγω συγκυρίας. 

Ηταν ένα όμορφο μεσημέρι -και μας πήρε το απόγευμα όσους παρευρεθήκαμε, παρά το ανέφικτο της συνέλευσης [και των εκλογών]. Εχουν περάσει δύο γεμάτα χρόνια από τότε που οι επιστήμονες και οι πολιτικοί μάς εγκλώβισαν στα σπίτια μας και στην ερημιά μας. Μαγική η εικόνα στη διπλανή πλατεία Καρύτση με συναδέλφους εδώ κι εκεί, όπως άλλοτε, να ανταλλάσσουν ιδέες, αλλά, κυρίως, χαμόγελα και βλέμματα αισιοδοξίας.

Ο εσωτερικός πόνος κάπως μαλακώνει, τα οικεία πρόσωπα εμφανίζονται γλυκά και φιλικά. Στις παρέες δεν λείπουν οι αντεγκλήσεις και οι μικροδιαφωνίες σε μικρά και μεγάλα ζητήματα -όπως πάντα άλλωστε, διότι χωρίς τις διαφωνίες δεν θα προχωρούσε η μικροζωή [ή η μεγάλη, όπως το βλέπει κανείς]. 

Είναι οι διαφωνίες που κράτησαν όρθια την εφημερίδα των συνεταιριστών, οι οποίοι είχαν όμως κοινή την αγωνία για μια ανεξάρτητη και ακηδεμόνευτη δημοσιογραφία, μια ένωση επαγγελματιών, που έστρεψε τα νώτα σε εργολάβους της επικοινωνίας και επιχείρησε -και πέτυχε- την πολυφωνία και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, παρά τις μικροστενότητες και τις μικροϊδεολογίες [συμβαίνουν αυτά σε κάθε οικογένεια]. Σημασία έχει ότι δέκα χρόνια τώρα η εφημερίδα εξακολουθεί να κυκλοφορείται και να παρεμβαίνει δυναμικά στην πολιτική ζωή της χώρας, προκαλώντας εντάσεις και δημιουργώντας γεγονότα.

Ιδού η πόλη, ξαναγίνεται όμορφη, όσο κι αν η λύπη επικρατεί σε λίγες ψυχές· η ζωή δεν μπορεί να αλλάξει, όσες απώλειες κι αν υφίσταται. Είναι δύσκολες οι μέρες για την έντυπη δημοσιογραφία, αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι όσοι την υπηρετούν σκύβουν το κεφάλι και αποδέχονται την ήττα του μελανιού και της γραφίδας -με πλήκτρα και ό,τι άλλο υπηρετεί τη συγχρονία αντιστέκονται στον εκχυδαϊσμό της επικοινωνίας και στο σμπαράλιασμα τη γλώσσας. 

Είναι οι εφημερίδες οι θύλακοι, οι τελευταίοι ίσως, της συνύπαρξης του homo sapiens και του homo demens [του λογικού και του παράλογου]. [Πώς το εκλαμβάνουν αυτό οι «συνάδελφοι» της τηλοψίας;] Μετά δύο χρόνια απουσίας από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, να οι περαστικοί να σε σταματάνε και να σου λένε να συνεχιστεί η έκδοση της εφημερίδας. Τι να πεις; Χαίρεσαι στο άκουσμα αυτής της ενθάρρυνσης και, θες δεν θες, αποφασίζεις να τους ακούσεις και να συνεχίσεις· το όμορφο είναι ότι το βλέπεις αυτό στα μάτια των συναδέλφων που έχεις να τους δεις δύο και πλέον χρόνια. Την έχει ανάγκη ο κόσμος την έντυπη δημοσιογραφία και ας μην της δίνει την πρέπουσα σημασία...

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr