Γιάννης Μπασκάκης, Δημήτρης Ψαρράς
Tην ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμάζεται να συναντήσει στις 16 Μαΐου στον Λευκό Οίκο τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν με την ατζέντα να περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την ενεργειακή ασφάλεια και την κλιματική αλλαγή, έκπληξη προκαλεί ένα άλλο ταξίδι του πρωθυπουργού και συγκεκριμένα η επιλογή του να μεταβεί σήμερα στη Σκοτία προκειμένου να ζητήσει τα «φώτα» του... πρίγκιπα της Ουαλίας Καρόλου για το πώς να «αξιοποιηθεί» το Τατόι!
«Η επίσκεψη του πρωθυπουργού έχει ως στόχο την ανταλλαγή ιδεών για την αξιοποίηση του Τατοΐου», έλεγαν ρητά χθες κυβερνητικές πηγές και το γεγονός αυτό αποτελεί βέβαια ένα διπλό «φάουλ» του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος σήμερα μ’ αυτήν την επίσκεψη ξεπερνά ακόμα και τον πατέρα του που είχε προκαλέσει πολιτική αναταραχή τον Φεβρουάριο του 1988, όταν σε συνέντευξη Τύπου στο Λονδίνο είχε διατυπώσει την άποψη ότι το δημοψήφισμα για τη βασιλεία το 1974 υπήρξε «unfair». Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μεγάλη κρίση στην ίδια τη Ν.Δ. και να υποχρεωθεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να ανασκευάσει όπως όπως τις δηλώσεις του.
Αλλά πώς αποφάσισε ο Κυρ. Μητσοτάκης να καταφύγει στον Κάρολο για την «αξιοποίηση» του Τατοΐου; Υποτίθεται ότι εκτίμησε τη διακηρυγμένη θέση του Καρόλου για «στενές σχέσεις» με την Ελλάδα, το «προσωπικό του ενδιαφέρον για το Τατόι», καθώς και την εμπειρία του από την «αξιοποίηση» ενός βασιλικού κτήματος του 18ου αιώνα στη Σκοτία, του Dumfries House, το οποίο, κατά τις ίδιες κυβερνητικές πηγές «διαχειρίζεται το Ιδρυμα του πρίγκιπα της Ουαλίας με τη μορφή κοινωνικής προσφοράς» και όπου μάλιστα θα ξεναγηθεί και θα φιλοξενηθεί ο πρωθυπουργός από τον εστεμμένο οικοδεσπότη του.
Και γιατί μιλάμε για διπλό «φάουλ»; Πρώτα απ’ όλα γιατί η σχέση του Καρόλου με την Ελλάδα είναι μόνο έμμεση. Ο πατέρας του Φίλιππος, σύζυγος της βασίλισσας Ελισάβετ, ο οποίος καταγόταν από την οικογένεια των Γκλίξμπουργκ και έφερε τον τίτλο του «πρίγκιπα της Ελλάδος» δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στη χώρα μας για πολιτικούς λόγους, εφόσον δεν μπορούσε να χωνέψει ούτε την πρώτη κατάργηση της βασιλείας. Η σχέση του Καρόλου με την Ελλάδα περιορίζεται στις στενές σχέσεις του με την οικογένεια Γκλίξμπουργκ. Ο Κάρολος είναι νονός της Μαρίας-Ολυμπίας, κόρης του γιου του Γκλίξμπουργκ, Παύλου, ενώ ο γιος του, πρίγκιπας Γουίλιαμ, τον οποίο έχει βαφτίσει ο Γκλίξμπουργκ, έχει με τη σειρά του βαφτίσει τον γιο του Παύλου, Κωνσταντίνο-Αλέξιο.
Η ανάθεση, λοιπόν, στον Κάρολο χρέη «συμβούλου» για την αξιοποίηση του Τατοΐου επαναφέρει από το παράθυρο τη διεκδίκηση του Γκλίξμπουργκ να διατηρήσει κάποια σχέση με αυτό που ονόμαζε «το σπίτι μου», κατά τη διάρκεια των μακρόχρονων δικαστικών αγώνων με το ελληνικό Δημόσιο, έως ότου διευθετηθεί οριστικά το ζήτημα με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, στο οποίο είχε ο ίδιος προσφύγει.
Το δεύτερο φάουλ είναι η αναφορά του Dumfries House ως μοντέλου γι’ αυτή την «αξιοποίηση». Είναι δεδομένο ότι ο τρόπος που διαχειρίζεται ο Κάρολος αυτό το περιουσιακό στοιχείο, μέσω του «Ιδρύματός» του, εξαρτάται απολύτως από το γεγονός ότι ο ίδιος ανήκει σε μια εν ισχύι βασιλική οικογένεια. Αντίθετα, στην Ελλάδα έχει οριστικά καταργηθεί η βασιλεία, επομένως δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστούν για το Τατόι οι ίδιες ή παρόμοιες ρυθμίσεις. Αλλά και ως πρόσωπο ο Κάρολος είναι εντελώς ακατάλληλος για τον ρόλο του συμβούλου, εφόσον εκπροσωπεί τις σχέσεις της δικής του οικογένειας με τους Γκλίξμπουργκ και συνδέεται στενά με εκείνον τον οποίο ο ελληνικός λαός έχει αποφασίσει να εκδιώξει οριστικά με το δημοψήφισμα του 1974.
Με την επίσκεψή του αυτή και τις δηλώσεις για το Τατόι ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιάζει να μη γνωρίζει ότι το ζήτημα της λεγόμενης «βασιλικής περιουσίας» διευθετήθηκε οριστικά το 2002 από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου, που δέχτηκε ότι πρέπει να καταβάλει η ελληνική κυβέρνηση ως «δίκαιη ικανοποίηση» στον τέως 12 εκατ. ευρώ και 900.000 στην αδελφή του Ειρήνη. Το ποσόν βέβαια που διεκδικούσε ο τέως ήταν αστρονομικό - 35 φορές μεγαλύτερο! Το τέλος αυτής της υπόθεσης περιγράφει σε μελέτη του ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, ο οποίος υπήρξε βασικό μέλος της επιτροπής νομικών του ελληνικού κράτους στο Δικαστήριο (Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, «Η βασιλική περιουσία στο Στρασβούργο», εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα 2003).
Με την απόφαση αυτή έχει πάψει να έχει κάθε σχέση με το Τατόι (και τα άλλα κτήματα που διεκδικούσε) ο Γκλίξμπουργκ και η οικογένειά του, επομένως και ο Κάρολος. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν δέχτηκε ότι η κατάργηση της βασιλείας στην Ελλάδα είχε κάποιο μεμπτό θεσμικά στοιχείο. Το μόνο που έκρινε ήταν ότι θα έπρεπε να δοθεί μια «εύλογη» αποζημίωση στον τέως. Αυτή δόθηκε και έτσι η υπόθεση τελείωσε, προτού την επαναφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι ο λόγος της συντριπτικής επικράτησης του «Οχι» στο δημοψήφισμα του 1974 βασίζεται στο γεγονός ότι ο Γκλίξμπουργκ νομιμοποίησε τη χούντα και συνεργάστηκε μαζί της, προτού καταλάβει ότι οι δικτάτορες δεν του έδιναν καμιά σημασία. Και βέβαια την περίοδο της Μεταπολίτευσης οι νοσταλγοί της χούντας και της μοναρχίας συνέκλιναν πολιτικά και τελικά ταυτίστηκαν στα ίδια πολιτικά μορφώματα. Αυτά τα γνωρίζει ο κ. Μητσοτάκης, όπως τα γνώριζε και ο πατέρας του. Αλλά όπως ο Κωνσταντίνος, έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί σήμερα ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί την άγνοια των νεοτέρων γι’ αυτήν τη σκοτεινή περίοδο της ιστορίας μας που σημαδεύτηκε από τους Γκλίξμπουργκ. Κάνει λάθος...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου