Κριτική με δύο μέτρα και δύο σταθμά: Μόνιμη ανεξάλειπτη πληγή...

Καόηθες μελάνωμα στο μιντιακό και πολιτικό σώμα συνιστά η κριτική με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δυστυχώς, συμβαίνει κατά κόρον...

Γιάννης Τριάντης

Όταν το Facebook, ένα από τα σύγχρονα όπλα πυρηνικής μιντιακής ισχύος απέκλεισε προεκλογικά τον Τραμπ, πολλοί πανηγύριζαν. Τους τύφλωνε η ιδεοληψία: είναι αντιδραστικός, καλά του έκαναν.

Δεν καταλάβαιναν ότι κάποια στιγμή... η εκδήλωση του πρωτοφανούς αυτού αυταρχισμού θα γίνει μπούμερανγκ και θα πλήξει τους ίδιους ή δημόσια πρόσωπα της αρεσκείας τους.

Ε, αυτό συνέβη και στα καθ΄ ημάς. Και τότε, ώ τότε!, άρχισαν οι δριμείες καταγγελίες για κρούσματα απροκάλυπτης λογοκρισίας. Ναι, οι άνθρωποι που είτε είχαν σιωπήσει για τον αποκλεισμό του Τραμπ είτε είχαν επιδοκιμάσει την στυγνή λογοκρισία, άρχισαν να ξιφουλκούν εναντίον της αυθαιρεσίας του FB. Δύο μέτρα και δύο σταθμά σε όλο τους το μεγαλείο.

Δυστυχώς συμβαίνει κατά κόρον. Παγκοσμίως. Πρόκειται για λίαν επίφοβη μορφή ιδεοληψίας. Και προσλαμβάνει διαστάσεις ειδεχθούς ατοπήματος όταν γίνεται από προοδευτικούς γραφιάδες και πολιτικούς (φιλελεύθερους του συντηρητικού χώρου ή αριστερούς) που υπεραμύνονται του ελευθέρως εκφράζεσθαι και της ανεμπόδιστης διακίνησης των ιδεών.

Η φίμωση του Τραμπ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όπως άλλωστε και η πρόσφατη, ακατανόητη-ή μάλλον ολωσδιόλου γελοία- απόφαση του TikTok να κατεβάσει βίντεο με τις πασχαλινές στιγμές του Τσίπρα σ΄ένα γήπεδο μπάσκετ (το βίντεο επανήλθε, υπό το βάρος γενικής θυμηδίας).

Ε, ουδείς φιλελεύθερος γραφιάς αισθάνθηκε την ανάγκη να καταδικάσει το γεγονός ή να αναρωτηθεί τι συμβαίνει με την συγκεκριμένη πλατφόρμα και τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, παραδομένο στην ευχέρεια ιδιωτών που κρίνουν κατά το δοκούν «τι περνάει» και τι αποκλείεται.

Μια στάση εδώ, ειδικά για το συγκεκριμένο κρούσμα εις βάρος του Τσίπρα. Το επιχείρημα για τον εξοστρακισμό είναι απίστευτα γελοίο: παρενόχληση και εκφοβισμός(!!!). Και στην κορφή κανέλλα, δηλαδή.

Οι μυημένοι λένε ότι αυτό γίνεται αυτόματα όταν υπάρχουν πολλές σχετικές αναφορές/καταγγελίες, πολύ πιθανό από τρόλ. Αν ισχύει η ερμηνεία αυτή, τότε το κάθε τι-και οι δραστηριότητες του καθενός- είναι έρμαιο μιας τυφλής μηχανής που υπακούει σε ανεξέλεγκτους μηχανισμούς πίεσης, προπαγάνδας, αποσιώπησης και παραπληροφόρησης.

Τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά», ως μορφή προκλητικής επιλεκτικής μεταχείρισης γεγονότων και ειδήσεων, αποτελούν μόνιμη και ανεξάλειπτη πληγή της δημοσιογραφίας και της πολιτικής.

Δεν πρόκειται για διαφορετική ερμηνεία και προσέγγιση, όπερ θεμιτό και αναπόφευκτο, αλλά για αξιολογικές κρίσεις του ίδιου φαινομένου με διαφορετικά κριτήρια σε διαφορετική στιγμή. Άπειρα τα παραδείγματα. Ας αρκεστούμε σε ορισμένα εξ αυτών:

Όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προέβαινε σε ανακουφιστικές παροχές (μικρές αυξήσεις μισθών, επιδόματα κλπ), η ΝΔ και τα φιλικά της μίντια μιλούσαν για ψιχία, για κοροϊδία και για λαϊκισμό. Ε, τώρα που ο Μητσοτάκης κάνει το ίδιο, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα προσκείμενα ΜΜΕ λένε ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια. Εντυπωσιακή η αντιστροφή ρόλων. Μόνιμη, δε. Τόσο αστεία και τόσο ασύστολη.

Όταν διαφωνεί ένα στέλεχος πολιτικού κόμματος, η απέναντι πλευρά (μιντιακή και πολιτική) βλέπει έριδες, ρήγματα, σεισμούς και καταποντισμούς. Όμως όταν συμβαίνει το ίδιο στον δικό τους χώρο, έχουμε…αποτύπωμα πλουραλισμού και απόδειξη του δημοκρατικού χαρακτήρα του κόμματος!

Ένα χονδροειδές λάθος του Μητσοτάκη προ καιρού(κοίτη αντί κοιτίδα) πέρασε ασχολίαστο από τις φιλοκυβερνητικές πέννες, οι οποίες κατά τα άλλα υπενθυμίζουν ειρωνικά ως και σήμερα ορισμένα φραστικά ολισθήματα του Τσίπρα.

Ε, οι αντίστοιχες αντικυβερνητικές γραφίδες που δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με τα λάθη του Τσίπρα-έστω καταγραφικά ή ως φιλική προτροπή να προσέχει- σκαρφάλωσαν στην… κοίτη του Μητσοτάκη και τον στόλισαν με ουκ ολίγα κοσμητικά.

Πρόσφατο και αυτό: καυτές φιλοκυβερνητικές πέννες και προβεβλημένα κυβερνητικά στελέχη που ξιφουλκούσαν εναντίον του αφορισμένου Μαδούρο και των «Μαδουραίων» του ΣΥΡΙΖΑ, κατάπιαν τη γλώσσα τους όταν οι Αμερικανοί, ψάχνοντας για φτηνό πετρέλαιο, προσέγγισαν τον ηγέτη της Βενεζουέλας.

Τίποτε. Ούτε μια λέξη από τους περισσότερους(ελάχιστες οι εξαιρέσεις). Ήταν τέτοια η αμηχανία τους, ώστε προτίμησαν την αιδήμονα σιγή από μια εκδήλωση απορίας ή κριτικής, έστω ήπιας, εναντίωσης.

Το ίδιο με το φαραωνικό οικοδόμημα του Στάσση και την υποτιθέμενη βίλα του Τσίπρα, θέμα το οποίο προσεγγίζει εύστοχα, εδώ δίπλα, ο Γιώργος Καρελιάς.

Είπαμε: άπειρα και μόνιμα τα κρούσματα. Κι όσοι μιλούν για λεπτομέρειες, άνευ ιδιαίτερης σημασίας, ξεχνούν ότι εξ όνυχος τον λέοντα…Διότι οι «λεπτομέρειες» αυτές διαχωρίζουν τον άφευκτο πλήν άδολο υποκειμενισμό του σχολιασμού από την απροκάλυπτη σκοπιμότητα της κριτικής με κομματικό ή άλλο, παρεμφερούς τοξικότητας, πρόσημο.

news247.gr